Vikan - 20.01.1977, Blaðsíða 2

sem búsettur er í Jóhannesarborg, prentar fimm tegundir)
Ftbl. 39. árg. 20. jan. 1977
Verö kr. 350
GREINAR:
46 Höfuðverkur. Grein eftir Lasse
Hessel lækni.
VIÐTÖL:
2 Svartir svertingjar og hvítir
islendingar. Viðtal við
Hilmar Kristjánsson.
Svartir s\
og hvítir ís
12 Hamingjusamt fjölskyldulíf er mikilvægast. Viðtal við Sæm- und Pálsson.
16 Svona er lifið þar. Heimsókn á Stúdentagarða Háskóla Isl- ands.
SÖGUR:
19 Snara fuglarans. 29.hluti fram- haldssögu eftir Helen Maclnnes.
35 Einstæðingur. 7. og síðasti hluti framhaldssögu fyrir börn eftir Herdisi Egilsdóttir.
36 Gróa. 3. hluti framhaldssögu eftir Eddu Ársælsdóttur.
42 övænt vitni. Sakamálasaga eftir Ellu Griffiths.
FASTIR ÞÆTTIR:
9 í næstu Viku.
10 Póstur.
23 Heilabrot Vikunnar.
25 My ndasögublaðið.
38 Stjörnuspá.
40 Á fleygiferð í umsjá Áma Bjamasonar.
44 Meðal annarra orða.
48 Mig dreymdi.
49 Poppfrœðiritið: Ringo Starr.
ÝMISLEGT:
6 Fléttaðar mottur — og flíkur.
52 Einar á Esjubergi matreiðir.
Hilmar Kristjánsson er mér enn í
fersku minni, þar sem hann sat við
stórt og hreinlegt skrifborð í for-
stjóraskrifstofu VIKUNNAR og
reis brosmildur á fætur, og rétti mér
hönd sína og bauð mig velkoninn til
starfa við blaðið. Mig grunað ekki
þá, að hann mundi innan skamms
hætta störfum þar og leggja lönd
undir fót og hverfa okkur sjónum
fyrir fullt og allt, þar sem hann
hafði komið sér fyrir í Jóhannesar-
borgá suðurodda Suður-Afríku. En
þannig varð það, að ég sá Hilmar
ekki svo árum skipti, en heyrði þess
í stað um hann margar skrítnar
sögur, sem ég þó trúði varlega. Ég
hafði oft heyrt þó sögu, að hann lifði
þar á því góðu lífi að leigja út
kvenfólk þarna suður fró. Ég hafði
þá hugsað sem svo, að fjári væri
hann sniðugur að nýta vel þó
eftirspurn, sem vafalaust væri þar á
slíkum hlutum sem kvenfólk væri
óneitanlega þar. Eða bjuggu þarna
ekki að mestu leyti svertingjar? Og
þá komu mér i hug dansandi svartir
og grimmúðlegir karlar, sem veif-
uðu spjótum og skildi, otuðu þvi í
allar áttir og görguðu hástöfum.
Það var sko engin furða, þótt slikir
karlar væru kvenmannslausir, því
hvaða kvenmaður mundi þora að
koma nálægt þeim með spjótin
otandi í allt og alla?
En svo fóru málin smátt og smátt
að skýrast, sérstaklega þegar ég
frétti, að þetta væru allt saman
hjúkrunarkonur. Þá fór ég lika
betur að skilja Hilmar, því auðvitað
vissi hann um lögin, sem bönnuðu
mönnum að leigja út kvenfólk,
nema á löglegan máta.
Svo fór ég að heyra, hvað Hilmar
væri óskaplega ríkur. Hann hafði
keypt sér einkaflugvél og flaug nú
út um alla Afríku, svona bara til að
telja filana þar. Svo átti hann í það
minnsta eina stóra höll, þar sem
hann hafði svarta þjóna á hverjum
fingri og i hverju rúmi og hann
stráði um sig hundrað-köllum á
t.vist og bast, eins og hann ætti
prentsmiðjur til að prenta þá eftir
þörfum.
Já, öllu var trúandi á Hilmar og
svertingjana.
En einn daginn hrundi allar
mínar skýjaborgir, og ég steinlá á
jörðinni hérna heima. En þá rakst ég
nefnilega á mann niðri í Austur-
stræti, sem mér fannst ótrúlega
líkur Hilmari, nema hvað þessi var
dálítið feitari. Og næsti maður, sem
ég hitti, greip í jakkaboðunginn
minn og sagði fljótmæltur —
Sástu? Sástu Hilmar?
Og þá loksins rann upp fyrir mér
ljós. Þetta var raunverulega minn
gamli góði Hilmar, stofnandi prent-
smiðju- og útgáfufyrirtækisins
Hilmis hf. o.s.frv., og ég fór að
hlaupa.
Ég náði í Hilmar, þegar hann var
í þann veginn að stíga upp í
leigubíl, og spurði hann nú óða-
mála, hvort hann væri að fara heim
aftur. Hann sagðist ekki fara
þangað i Taxi, því það væru svo
fáar bensínstöðvar á leiðinni, en...
Og þannig fór ég að því að negla
hann, þar sem hann bjó hjá móður
sinni, Rósu Erlendsdóttur að
Miklubraut 15.
Og þar tók hann á móti mér
nokkru siðar, með sama brosinu og
ég mundi eftir á VIKUNNI. Þar
bauð hann mér inn, og þar röbbuð-
um við saman drykklanga stund, og
hann sagði mér mest af því, sem á
dagana hafði drifið síðan síðast.
Kvenfólk til
leigu!
Mín fyrsta spurning hljóðaði eitt-
hvað á þessa leið: Er það satt,
Hilmar, að þú hafir lifað á því góðu
lífi, að leigja út kvenfólk þarna...
þarna suðri Afríku?
Hann svaraði auðvitað sannleik-
anum samkvæmt, eins og ég hafði
raunar vitað að hann mundi gera.
Hann svaraði: — Já.
Svo ég brenndi strax á hann : —
Er það bara ekki helvíti góður
bíssness?
Hann svaraði: — Jú.
Og ég sagði aumlega: — Já,
einmitt það. Hvernig hófst það
eiginlega?
— Það var nú svosem ósköp
einfalt, sagði hann. Ég só þetta
fyrirtæki auglýst til sölu í viðskipta-
dálki dagblaðs þarna á staðnum og
gerði fyrirspurn um það. Og því
lauk með þvi, að ég festi kaup á því.
Þetta var þá litið fyrirtæki, sem
hafði á sinum snærum þjálfaðar
hjúkrunarkonur, sem fyrirtækið
„leigði” siðan til ýmissa sjúkrahúsa
eða jafnvel til einkaaðila þarna á
staðnum og tók fyrir þessa þjón-
ustu 10% af launum þeirra.
— Nú, sagði Hilmar, fyrirtækið
stækkaði smátt og smátt hjá mér,
því að eftirspurnin eftir hjúkrunar-
konum var mikil. Að meðaltali þá1
unnu hjá mér 150 — 200 hjúkrunar-
konur, sem ég ráðstafaði svo annað,
annaðhvort til sjúkrahúsa eða
einkaheimila. Eftir því sem ég
kemst næst, þá munu um 6000
hjúkrunarkonur hafa starfað hjá
mér lengur eða skemur ó þessu
tímabili, sem ég átti fyrirtækið.
Þessar stúlkur fékk ég aðallega með
því að auglýsa eftir þeim í blöðum
hjúkrunakvenna víða um heim.
— Var ekki erilsamt að halda öllu
þessu starfsfólki til haga?
— Ég læt það nú vera. Ég sá
samt fljótlega, að best væri að hafa
einn ókveðinn samastað fyrir þær
allar, og þessvegna tók ég á leigu
gamalt sjúkrahús, sem ég lét siðan
breyta í einstaklingsibúðir handa
þeim. Og þar höfðust þær flestar
við og gekk prýðilega.
— Svo keyptirðu stórt hús fyrir
þig og þína fjölskyldu?
— Já, ég keypti nokkuð stórt
einbýlishús, um 900m2 að flatarmáli
á besta stað í bænum og bjó þar í 3
ár. En allt hefur sína galla, því við
komumst að raun um það, konan
mín og ég, að við urðum að hafa
Svartir strætis-
vagnar