Vikan - 20.01.1977, Blaðsíða 22

Hvaða skilyrði skyldi þurfa að uppfylla, þegar fyrirtœki eru skráð í
firmaskrá? Þau eru áreiðanlega ekki flókin né óyfirstíganleg. Að minnsta
kosti virðast nafngiftunum engin takmörk sett.
Ég hef oft furðað mig á því smekkleysi og ófrumleika, sem virðist
talsvertráðandi í nafngiftum fyrirtœkja, einkum verslana af ýmsu tagi.
Áþndanförnum árum hafa til dæmis tískuverslanir þotið upp eins og
gorkúlur, og nafngiftir þeirra vil ég nú bara kalla pjatt og prump:
Bonaparte, Casanova, Garbo, Emmanuelle, Traffic. Af hverju þessi
útlendu pjattnöfn? Og svo eru alls kyns undarlegheit, eins og Faco,
Nova, Capella, Ciro, Víva, Domus, Amaro, og skrípanöfn á borð við
Bimm Bamm, Bella, Loly, Bessí, Ransí, Sísí, Dódí, og Dídó.
Hápunkturinn er þó liklega Kyss-kyss.
Og ekki voru þeir betri hér áður fyrr, þegar þeir skýrðu verslanir sínar
Pfaff og Vogue eða slettunöfnum eins og Hamborg, London, Liverpool,
Edinborg. Og ekki voru þeir betri hér áður fyrr, þegar þeir skirðu
verslanir sinar Pfaff og Vogue eða slettunöfnum eins og Gardínubúðin og
fleira af því tagi. Auk þess kann ég illa við notkun erlendra borgarnafna,
eins og Hamborg, London, Liverpool, Edinborg. Ekki batnar það heldur,
þegar greinilega á að vanda sig: Bifreiðar og landbúnnðarvélar heitir
virðulegt fyrirt.æki, en eins og allir vita, er bifreið i nefnifalli fleirtölu
bifreiðar, og nafnið fær þvi ekki staðist málfræðilega.
Sem betur fer eru ekki öll fyrirtæki heitin leiðindanöfnum, og ég nefni
sem dæmi nöfn nokkurra verslana, grípin af handahófi upp úr simaskrá:
Karfan, Kerið, Krónan, Faldur, Dyngja, Drífa, Lundur, Nálin, Hof,
Geysir, Grund, Skemman, Útilif. Svona mætti raunar lengi telja, en það
þjónar ekki tilgangi. Þó vil ég a) viðbótar nefna tvö verslanaheiti, sem
mér finnst snjöll, hvort á sinn hátt. Annað er Buxnaklaufin, en mér skilst
reyndar, að það nafn fari i taugarnar á mörgum. Mér finnst það sniðugt.
Það sker sig úr nöfnum fiestra hinna nýrri tískuverslana og vekur óskipta
athygli i auglýsingum, þótt ef til vill sé ekki hægt að segja, að nafnið sé
fallegt. Það er aftur á móti nafnið Völuskrín, sem ég tel eitthvert best
heppnaða nafn á verslun, sem ég man eftir. Það er bæði fallegt og
myndarlegt og vísar til vörunnar, sem þar er á boðstólum.
Er útilokað að reyna að sporna gegn ósmekklegum nafngiftum
fyrirtækja? Er ekki hugsanlegt að setja einhver skilyrði, sem uppfylla
verði til þess að fá fyrirtæki skráð? Mér finnst satt að segja lágmark, að
nöfn fyrirtækja séu íslensk og skiljanleg hverjum sem er.
Meðal annami orða
K
ofraun að stíga yfir slitinn þrösk-
uldinn og inn í hlýjuna.
25.
David svaf i fjórtán klukkustund-
ir samfleytt. Hann vaknaði í ein-
kennilegu herbergi með gluggum,
sem vissu út að fjöllum, sem voru
honum með öllu ókunn. Hvar í fjár-
anum er ég staddur, hugsaði hann.
En svo mundi hann það. Hann
skreiddist fram úr rúminu og leit á
úrið sitt. Það hlaut að hafa stansað
rétt fyrir miðnætti, hugsaði hann,
en samt heyrði hann tif þess. Að
lítilsháttar þreytu í kringum axlirn-
ar undanskilinni og stirðleika i baki
leið honum ágætlega.
En svo heyrði hann raddir,
margar raddir er blönduðust, óskilj-
anlegt skvaldur. Hann gekk yfir að
glugganum. Fyrir neðan sá hann
fimm, sex borð, sem voru óðum að
verða þéttsetin. Þeim hafði verið
slegið upp úti á grasflöt, sem endaði
þar sem akrarnir tóku við og dalur-
inn teygði úr sér alla leið að fjalls-
rótunum. Hann var staddur í eystri
hluta þorpsins og þarna i dalnum
fyrir neðan hlaut' þyrilvængjan að
hafið sig til flugs i gærkvöldi. Hann
horfði út yfir dalinn dágóða stund.
,,Dave.” Röddin var fjarlæg, en
þetta var Jo. Hún rétti upp hönd-
ina til þess að draga að sér athygli
hans. Hún sat ásamt Weber fjærst
á grasflötinni. Þriðji stóllinn var
við borðið og honum hafði verið
hallað fram á borðbrúnina. Jo benti
á stólinn og gerði honum skiljan-
legt að hann ætti að koma undir
eins. Hann skildi bendingu hennar
og lét ekki segja sér það tvisvar.
Hann rakaði sig og fór í steypi-
bað og klæddi sig eins fljótt og
hann mögulega gat. Hann hafði
algjör fataskipti. Weber átti heiður-
inn af því að hafa komið ferða-
tösku hans og rykfrakka upp á her-
bergi í gærkvöldi og einnig ferða-
tösku Jos. Bilnum hafði verið
komið fyrir í bilageymslu eða
kannski öllu heldur á stalli, svo
hann væri ekki fyrir þarna á torg-
inu. Og það var líka eins gott, ef
marka mátti sunnudagsgestina,
sem voru að keppast við að ná sér í
sæti við borðin. Nú hlutu að hafa
borist einhverjar fréttir, hugsað
hann. Góðar eða slæmar.
David fór um brattan en stuttan
stíg er lá upp á grasflötina, sem var
nú yfirfull af soltnum ferðamönnum
sem virtust hafa meiri áhuga á
matnum en útsýninu. Jo og Weber
litu skinandi vel út. Hún var spari-
klædd í hvítri peysu og hvítum
buxum. „Þú lítur svei mér vel út í
dag,” sagði hann þegar hann kom
að borðinu. En þó var eins og eitt-
hvað brothætt í andliti hennar, líkt
og hún væri í þann veginn að falla
saman. Weber var sallarólegur.
Hann var í þunnum sumarfötum,
tandurhreinni skyrtu og með snot-
urt bindi. Framkoma hans var eins
hnökralaus og ótrufluð og andlit
hans.
David settist niður og reyndi að
virðast kærulaus. „Nokkrar
fréttir?”
,,Já, fáeinar orðsendingar,” sagði
Weber. ,,En ég held að við ættum
ekki að ræða það nánar hér. Við
skulum fyrst fá okkur eitthvað að
borða og svo...”
„Nei,” sagði David. „Við skul-
um bara tala lágt.”
„Allir virðast hvort eð er svo
uppteknir við að háma í sig kálfa-
kjötið,” sagði Jo og leit í kringum
sig. Hún var að reyna að taka gleði
sína á ný, en það gekk ekki of vel.
„Eru slæmar fréttir?” spurði
David.
„Nei, að mestu góðar.” Weber
sótti nokkur skeyti í vasa sinn.
„Þessi skeyti komu í morgun.”
„Fyrir alla muni,” sagði Jo,
„segið honum fréttirnar af Irinu
fyrst. Hitt getur beðið þangað til
hann hefur pantað morgunverð.
Hún er komin í örugga höfn,
Dave.”
„Hérna er skeytið hennar.” Web-
er dró eitt úr bunkanum og rétti
David. Astarkveðjur, biddu mín
ávallt.
„Það barst ásamt skeyti frá
McCulloch,” sagði Weber. „Hann
er kominn til Genfar.” Hann fékk
David það lika. Allt í lagi. Komin
á áfangastað. Engir erfiðleikar.
Vonast til þess að sjá þig fijótt.
Til hamingju og bestu þakkir.
Hugh.
Weber rétti honum þriðja skeyt-
ið. „Þetta barst ásamt hinum
tveimur. Þau eru öll timasett í gær,
rétt fyrir miðnætti.”
lrina mun þá hafa verið komin í
örugga höfn á miðnætti. En hvar?
hugsaði David. Hann leit á skeytið.
Það var stutt og óundirritað eins og
Irinu hafði verið. Það hljóðaði svo.
Ég er yður mjög þakklátur. Vonast
til að ég muni kannski hitta yður.
„Ég hélt,” sagði Weber og var í
senn kurteis og forvitinn, „að þetta
væri ef til vill frá Kusak sjálfum.
Erþað?”
„Já, við höfum aldrei hist.”
David hafði fullt vald á svipbrigð-
um sínum. Muni kannski hitta.
Ekki muni hitta. Mismunurinn á
þessu tvennu angraði hann. Kusak
var ekki viss. Einmitt þetta hafði
David óttast. Þó mótti hann eiga
von á þessu. Kusak vildi hafa Irinu
í felum. Hann óttaðist um öryggi
hennar. Hrádek var hin stöðuga
ógnun. David stundi þungan. Jæja,
en nú var þetta undir Golay höfuðs-
manni og ofurstanum komið.
„Dave, við skulum panta eitt-
hvað,” sagði Jo. „Þú borðaðir
frekar lítið i gærkvöldi.”
Framhald I næsta blaði.
22VIKAN 3. TBL.