Vikan - 20.01.1977, Blaðsíða 42

Sakamálasaga eftir Ellu Griffiths
ÓVfEMT
VITNI
Vegurinn er illa lýstur, en samt sér
Petter, að Ottar er svo fölur, að það
má næstum segja, að hann sé
ljósgrænn. Hann er eins og liðið lík,
eins og hann raunar verður eftir
nokkrar mínútur. Það er ennþá
dimmara inni í skóginum, þar sem
Petter segist hafa falið peningana.
Petter Pettersen fær óvænt
upphringingu frá Ottar Olsen.
Vigen, eigandi Shell stöðvarinnar
kailar Petter í símann. Petter
gremst þvi að hann heldur, að
Eva sé að hringja. þó að hann
sé búinn að segja henni. að Vigen
leyfi ekki einkasímtöl í vinnunni.
En það er ekki Eva. Það er
Oitar Olsen. Það er næstum liðið
vfir Petter, þegar hann þekkir
rödd hans. Hann hringir þó ekki
úr fangelsinu, drengurinn?
— 0 nei, ekki aldeilis, segir
Ottar þvoglumæltur. Hann segist
vera kvefaður og heldur svo
áfram: — Ég hringi frá landsím-
anum í Osló. Ég skrapp út í dag,
sem sagt fyrr en ég bjóst við. Góð
hegðun eða eitthvað slíkt, sögðu
þeir. Þú varst sá fyrsti, sem ég
hugsaði til. Til þín og pening-
anna. réttara sagt. Nú ætla ég að
koma til að sækja minn hlut.
— Hve-e-enær? s‘amar Petter.
— Hvað vinnurðu lengi í dag?
— Til sjö, sleppur út úr Petter,
áður en hann nær að átta sig.
— Þú hittir mig þá rúmlega
sjö. Ég tek vagninn.
Petter sér, að Vigen er að ljúka
við að afgreiða viðskiptavin, þess
vegna ber hann nú ótt á og talar
hratt og lágt. — Nei, við megum
ekki sjást saman. Við skulum
heldur hittast klukkan tólf annað
kvöld, Ottar. Bíddu mín við
eikartréð hjá brúnni. Þú getur
ekki villst.
— Reyndu engin brögð! segir
Ottar hörkulega.
— Ertu vitlaus maður? Mér
hefur aldrei dottið í hug að svíkja
þig-
í sömu mund kemur Vigen svíf-
andi, ef svo má komast að orði um
mann, sem er 110 kiló.
— Svona, hugsaðu ekki meira
um þetta, Eva, segir Petter og
breytir röddinni.
— Hvað...Eva? spyr Ottar
undrandi.
— Heyrirðu það! Ég verð að
rjúka! hrópar Petter og skellir á.
Á morgun, hugsar hann ör-
væntingarfullur, hann hefur
aðeins stuttan frest til að finna
ráð...
Þegar hann og Ottar rændu
pósthús í útjaðri Oslóar höfðu
þeir 24.359 krónur upp úr krafs-
inu. Fyrir ránið höfðu þeir orðið
ásáttir um, að ef annar þeirra
næðist skyldi sá halda sér saman
um aðild hins og að launum hlyti
hann helminginn af hluta þess
sem gengi laus. Það er að segja,
Ottar ætti að fá 18.000 krónur, en
þær skyldi hann aldrei fá. 359
krónunum hefur Petter eytt fyrir
löngu, honum fannst hann eiga
það litilræði skilið, fyrst hann lét
ekki góma sig. Hina peningana
hefur hann saumað inn i fóðrið á
sparijakkanum sínum, og þar
yrðu þeir áfram eitthvað lengur.
Hann er ekki svo vitlaus að
strá peningum í kringum sig. Nei,
ekki aldeilis. Hann hefur hegðað
sér eins eðlilega og frekast var
unnt.
Petter hafði skrifað Ottar undir
fölsku nafni, þess vegna vissi
Ottar, hvar hann vann. Hann
hafði verið hræddur um, að Ottar
yrði tortrygginn, ef hann léti ekki
heyra af sér. Aftur á móti hafði
Ottar aldrei svarað honum. Petter
hafði ráðgert að segja Vigen, að
brátt hygðist hann flytja norður á
bóginn til bróður sins. Auðvitað
átti hann- engan bróður, en það
gat Vigen ekki vitað. En hann
ætlaði síðan að fara til Kristian-
sand eða Þrándheims, nú eða
Ösló, þar sem hann gæti áreiðan-
lega útvegað sér vinnu. Alla vega
hafði hann reiknað með að vera
horfinn af sjónarsviðinu, þegar
Ottar kæmi úr fangelsinu i jan-
úar. Og svo sleppur hann bara
óvænt út núna í byrjun nóvem-
ber!
Petter er kaldsveittur.
— Ertu veikur? spyr Vigen,
en er greinilega áhugalaus.
— Ég held ég sé að kvefast,
svarar Petter.
Til að undirstrika orð sín hóstar
hann nokkrum sinnum.
— Fólkið bíður i röðum eftir
afgreiðslu, þú veist hvað það
þýðir, ef það fær ekki afgreiðslu.
Þetta er ekki eina bensínstöðin í
bænum, ef þú heldur það!
Það var Esso-bensínstöð hinum
megin við brúna. Merkilegt, að
hér skuli vera tvær stöðvar, á
svona skítastað, hugsar Petter,
þar sem búa eintómar kerlingar af
báðum kynjum. Að Evu undan-
skilinni, sem var eina pilsið, sem
litandi var á, og auðvilað störðu
allir á hana girndaraugum, þegar
hún gekk um beina i kaffistofunni
þar sem hún vann, brosandi til
hægri og vinstri.
Eva var ágæt, en upp á
síðkastið var hún dálitið þreyt-
andi og það versta var, að hún var
hrædd um að vera orðin ófrísk.
Ef ég sting af, hugsar Petter,
halda ábyggilega allir, að ég sé að
stinga af frá Evu. Enginn setur
mig i samband við Ottar, ef þeir
skyldu finna hann, en ég ætla að
sjá um, að svo verði ekki.
Morð var eina lausnin, og áin,
umlukin þéttum skógi, var frá-
bær staður til að losa sig við óvel-
komnar persónur, sem krefjast
peninga af fólki, sem ætlar sér
hreint ekki að láta einn eyri af
hendi.
Petter sefur lítið um nóttina.
Hann er að skipuleggja verknað-
inn annað kvöld. Hann myndi
þurfa vasaljós og yrði að hreinsa
fingraförin vandlega af því. Hann
ætlar að segja Ottari, að hann
hafi grafið peningana inni í skógi,
ekki of langt frá ánni, því Ottar er
þungur og verður ennþá þyngri,
þegar þarf að drösla honum
dauðum. Hann ætlar að drepa
hann með oddhvössum steini,
binda svo við hann þungan stein
og kasta honum í ána, þar sem
hún er dýpst og straumurinn
sterkastur. Þetta verður auðvelt.
Það vefst ekki fyrir honum. hví-
líkan glæp hann ráðgerir að
fremja. Þeir Ottar hafa aldrei
verið sérlega góðir vinir. Unnu
bara saman, þegar þeir frömdu
ránið.
Til að losna við nærgöngular
spurningar Vigens, ætlar hann að
spinna upp sögu um veikan ætt-
ingja. Áður en langt um liði yrði
hann gleymdur.
Eva mun jafnvel gleyma mér
fljótt, hugsar hann. Hún lætur
eyða fóstrinu eða finnur eitthvert
annað ráð. Hún lætur ekki fara
illa með sig, stúlkan sú. Hún
bjargar sér alltaf.
Hann verður að sjá til þess, að
Ottar haldi á vasaljósinu, þannig
að fingraförin hans verði á því.
Á meðan þykist hann verða að
líta í kringum sig eftir staðnum,
þar sem peningarnir liggi grafnir.
Vasaljósið á að verða eftir á
staðnum með fingraförum Ottars
til að rugla lögregluna i ríminu og
gera henni erfitt fyrir. Ef það á
annað borð fyndist. Ef þetta
yfirleitt gengi svo langt að verða
lögreglumái.
Þegar Petter kemur til vinnu
þennan örlagarika dag, gengur
hann um með sorgarsvip, og
loksins getur Vigen ekki stillt sig
lengur og spvr hvað sé að. Yfir-
loitt ber hann ekki umhyggju
fvrir starfsmönnum sinum, en
honum fellur vel við Petter, sem
kemur alltaf vel fram við við-
skiptavinina. Ef Vigen á að vera
alveg hreinskilinn, sem hann forð-
ast helst, þá er það ekki síst
Petter að þakka, að viðskiptin
hafa blómstrað. En auðvitað á
Vigen sjálfur mestan heiður
skilinn, því hann hafði sýnt mikla
mannþekkingu, þegar hann réði
Petter, sem hafði engin meðmæli
að sýna, þegar hann sótti um
42VIKAN 3. TBL.