Vikan - 20.01.1977, Blaðsíða 45

og fœr merkilega fljótt far með
vörubílstjóra, sem er feginn að fá
félagsskap. Maðurinn er masgef-
inn. Petter segir já eða nei og
jæjajá, hann segist ætla til
Gautaborgar. — Já, en svo langt
fer ég ekki, segir bílstjórinn, — en
þú getur setið í til Brandefoss, og
þaðan er ekki svo dýrt með lest til
Osló. Annars færðu sjálfsagt far
með einhverjum öðrum.
Nákvæmlega klukkan hálf eitt
sömu nótt hringir frú Eriksbo á
sýslumannskrifstofuna. Reiersen
er á vakt. — Það hefur eitthvað
gerst niðri við ána, segir hún
andsturr af æsingi. — Einhverju
var varpað í ána, einhverju
þungu. Kannski smyglvamingi.
— Einmitt það, segir Reiersen
og hugsar með sér, að nú sé
mælirinn fullur. — Og hvaða
smyglvamingur heldur þú, að
þetta sé? Kartöflur?
— Eiturlyf, hvislar hún svo
lágt, að varla heyrist. — Dag
hvem getur að lesa i blöðunum
um...
— Farðu að sofa, segir hann
ákveðinn, en ekki óvingjarnlega.
— Eiturlyf em ekki svo þung,
skal ég segja þér, og ef þú hefur
heyrt eitthvað falla í vatnið, er
það sjálfsagt af því að einhver
hefur verið að losa sig við msl.
Manstu ekki, að við fundum einu
sinni gamlan dívan, sem enginn
kannaðist við að hafa átt?
— En þið ætlið að rannsaka
málið?
— Sjálfsagt, sjálfsagt, strax og
birtir, svarar hann sannfærandi.
— Já, en enginn rannsakaði
skothljóðin, sem ég heyrði og
sagði ykkur frá.
— Víst rannsökuðum við mál-
ið skrökvar hann. Það var bara
karl, sem var búinn að týna
púströrinu.
Hann veit, að frú Eriksbo hefur
engan skilning á bilum, svo að
þess vegna getur hann sagt hvað
sem er. Aðalatriðið er að róa
hana.
Eiginlega var hún brjóst-
umkennanleg gamla konan. Hún
var svo einmana. Þess vegna
þjáðist hún liklega af ofsóknar-
brjálæði, eða hvað það nú var,
sem hrjáði hana. Eitthvað var
það, svo mikið var víst.
Tveimur dögum seinna hringir
frú Eriksbo aftur á sýslumanns-
skrifstofuna, og nú vill hún tala
við sýslumanninn sjálfan. —
Hvers vegna slæðið þið ekki ána?
spyr hún uppvæg. — Ég er búin
að hafa auga með ánni í tvo
sólarhringa — ójá, bæði nótt og
dag, því að ég þjást af svefnleysi,
og ég hefi ekki þorað að taka inn
pillumar, sem læknirinn lét mig
hafa. Ég hefi ekki orðið vör við
nokkra lifandi manneskju fra
sýslumannsskrifstofunni. Ef þið
gerið ekkert í máiinu, hringi ég tii
Osló og kæri ykkur fyrir van-
rækslu, þeir gera ömgglega eitt-
hvað í málinu.
— Við emm einmitt að fara af
stað til árinnar, segir sýslu-
maður og hagræðir sannleikan-
um. Það er svo rólegt, að hann
getur vel gefið sér tíma til að
skoða ána, þótt ekki eigi hann
von á að finna þar nokkuð.
—■ Þið verðið að vera almenni-
lega útbúnir, segir frú Eriksbo
honum til ráðleggingar, — áin er
svo djúp og...
— Já, já, við sjáum um þetta,
hann grípur fram i fyrir henni og
leggur tólið á.
Þannig gerðist það, að Petter
Pettersen fékk tveggja daga for-
skot, sem var betra en ekki. En
svo var frú Eriksbo fyrir að
þakka, að Ottar fannst, hann
hefði annars ömgglega aldrei
fundist.
Vigen verður meira en lítið
hissa, þegar verðir laganna skjóta
skyndilega upp kollinum og fara
að spyrja hann um starfsfólkið.
Hann, eins og allir aðrir í ná-
grenninu, hefur frétt, að pósthús-
ræningi hafi fundist i ánni bund-
inn við stein. En hvað kemur til,
að lögreglan beinir rannsókninni
að bensínstöðinni hans? Og hvers
vegna hafa þeir áhuga á aumingja
Petter, sem varð að flýta sér heim
til fóstm sinnar, sem lá banaleg-
una.
— Á rannsóknastofum okkar,
segir lögregluþjónninn, getum við
efnagreint bletti, sem em á
sönnunargögnum sem við kunn-
um að vera með. Við fundum
vasaljós með fingraförum hins
látna, og það fundust auk þess á
því merki um, að það hafi komið
nálægt Shell-bensíni. Einnig em
á því oliublettir, sömu tegundar
og þú verslar með hér.
— En samt... hálf hrópar Vigen
og strýkur sér þreytulega um
ennið. — Ég skil ekki. Hér koma
svo margir ferðamenn, jafnvel nú
um hausttimann.
— Okkar fólk hefur gengið frá
einu húsinu til annars og yfir-
heyrt fólk, bæði einu sinni,
tvisvar og jafnvel þrisvar, Vigen.
Enginn hefur heyrt eða séð nokk-
uð óvenjulegt, nema frú Eriksbo,
sem tilkynnti, að eitthvað hefði
gerst við ána. Þetta er bara
fmmrannsókn enn sem komið er.
En getum við nú fengið heimilis-
fangið hjá fimmta manninum,
sem vinnur hjá yður?
Það fá þeir og fara rakleiðis
heim til frú Iversen. Hún heyrir
afar illa, það er eitt sem víst er.
En í staðinn hefur hún augun hjá
sér. Hún getur gert grein fyrir því
í smáatriðum, hvaða föt Petter
hefur tekið með sér og fylgist með
af áhuga, meðan fingrafarasér-
fræðingurinn vinnur sitt verk.
Petter Fettersen er handtekinn
i grennd við Þrándheim. Fyrst
lætur hann sem hann sé bæði
reiður og óvitandi um sekt sína.
Hvað vill lögreglan honum?
Hvers vegna á hann að fara með
niður á lögreglustöð? Hann hefur
ekki brotið neitt af sér.
Hann viðurkennir, áð hann hafi
ekki ætlað að snúa til baka til
Vigens og þessa eymdarpláss, þar
sem hann hefur þegar dvalið of
lengi. Ástæðan er sú, að hann er
sagður faðir að barni, sem stúlka
nokkur uppástendur, að hún
gangi með. Þess vegna stakk
hann af, sem sagt. Ekki trúir
hann ásökunum stúlkunnar. Eva.
Já, þeir gætu fengið hennar fulla
nafn og heimilisfangið einnig, þeir
gætu þá sjálfir spurt hana, hvort
hann segði ekki satt.
Ottar Olsen?
Nei, hann hefur aldrei heyrt
þetta nafn áður. Hver er þessi
Ottar Olsen?
Hann starir á vasaljósið, sem
lögreglan sýnir honum um leið og
þeir spyrja, hvort hann eigi það.
— Ég hefi aldrei séð það áður!
segir hann ákveðinn. — Því
haldið þið að ég eigi það? Er það
vegna þess, sem þið dragið mig
hingað á stöðina?
— Eigandinn hefur haft það
mikið í vasanum, segir einn
lögregluþjónninn, eins og við
sjálfan sig.
Stendur heima, hugsar Petter
og verður órótt. En hann þurrkaði
fingraförin af. Aftur og aftur
þurrkaði hann af vasaljósinu.
Hann hafði notað úlpuna mikið í
vinnunni. Hún var orðinn útslit-
in, þess vegna hafði hann verið í
henni morðnóttina. Hún lyktaði
af olíu og bensíni, enda stakk
hann oft tvistinum í vasann. En
hvernig gat lögreglan vitað það?
Af hverju hann sé u leið til
Þrándheims, en ekki Kristian-
sund?
Hann skellir upp úr. — Til þess
að Vigen geti ekki haft upp á mér.
Eva er nefnilega tengd konunni
hans. Fyrr eða síðar myndi hún
áreiðanlega fara til Vingens og
hafa upp úr honum, hvert hann
hefði farið, Eva er sko ein af þeim,
sem gefst ekki upp fyrr en í fulla
hnefana... Já, þið vitið hvernig
þessháttar fólk er, ekki satt?
— Þér er eins gott að meðganga
morðið ó Ottar Olsen strax, segir
annar lögregluþjónn.
— Morð... á Ottar Olsen? Ég
vissi ekki, að þið væruð að tala
um lík!
Án þess að vera með meiri
kúnstir opna þeir nú bakpokann
hans og finna strax peningana.
Hann bölvar með sjálfum sér, en
ennþó er ekki of seint að bjarga
sér. Hann getur sagt, að hafi
fundið þessa peninga eða unnið þá
eða...
— Eins og okkur grunaði,
halda þeir áfram. Þú varst með
Ottar Olsen í pósthúsráninu og
ætlaðir svo að halda öllum ráns-
fengnum fyrir þig sjálfan.
Nú þegir Petter Pettersen.
— Þú gleymdir einu, Pettersen,
segja þeir. — Mjög mikilvægu
atriði. Atriði, sem kemur þér í
fangelsi.
— En... en... ég skil ykkur
ekki. Ég hefir ekkert gert af mér.
Ég þekki ekki einu sinni...
— Þú gleymdir mikilvægu
atriði, Pettersen, lögregluþjónn-
inn grípur fram í fyrir honum. —
Þú þurrkaðir fingraförin af vasa-
Ijósinu, en...
— En ég á það ekki! hrópar
Petter i öngum sfnum. — Ég er
búinn að segja ykkur það aftur og
aftu,.
— Einmitt það, egir lögreglu-
þjónninn. — Við vissum alltaf, að
Ottar Olsen var ekki einn, þegar
hann framdi ránið. Póstaf-
afgreiðslumaðurinn sagði, að
tveir menn hefðu hótað sér með
skammbyssu. Hann þekkir þig
örugglega aftur. Þú varst hepp-
inn þá, en nú horfir málið öðru
vísi við, ertu ekki sammála?
— En ég á ekki vasaljósið!
segir Petter og grætur af örvænt-
ingu.
En getur þú þá útskýrt fyrir
okkur, hvers vegna fingraförin
þín er að finna á rafhlöðunum?
Þegar þú skiptir á rafhlöðum
varstu nefnilega ekki með hanska
eða vettlinga eða nokkuð til
hlífðar höndunum. Þá varst þú
ekki ennþá ákveðinn í að verða...
morðingi. i
3. TBL. VIKAN 45