Vikan - 07.06.1979, Qupperneq 47

Luke vaknaði snemma eftir
órólega nótt og byrjaði að pakka niður.
Nancy var formleg við morgunverðar-
borðið, en hún forðaðist augnaráð hans.
Hann hafði litla matarlyst og fitlaði
áhugalaust við kaffibollann, þegar
Nancy kom að borðinu til hans. Hún
settist niður án þess að segja neitt.
„Þú ert ákveðinn í að fara?"
Hann skoðaði andlit hennar, áður en
hann svaraði. Kvöldið áður virtist hún
baeði döpur og fegin, þegar hann hafði
sagst ætla að fara. Nú var hún alveg
róleg.
„Já," svaraði hann. ..Ég verð að fara.
Það er öllum fyrir bestu."
„Og ferðu beint til London?”
„Já. En ég veit ekki, hvað ég geri eftir
það. Ég er enn óákveðinn.”
Nancy kinkaði kolli. „Þú verður
samt feginn að koma aftur til Afríku.
Þar muntu fljótlega gleyma þessum
stað.”
„Gleyma honum jafnauðveldlega og
faðir minn gerði?" Hann reyndi viljandi
aðsæra hana.
Hún færði sig órólega til í stólnum.
„Ég held, að við höfum sagt allt...”
„Allt í lagi.” Hann stóð upp. „Get ég
fengiðreikninginn?”
Henni virtist brugðið.
„Það kemur ekki til greina! Þú hefur
hjálpað okkur svo vel. Ég get ekki tekið
við borgun. Það erum við, sem skuldum
þér.”
Hann ætlaði að fara að hreyfa mót-
mælum, en eitt augnaráð frá henni
stöðvaði hann.
„Þakka þér fyrir, Nancy. Það er
fallega gert.”
Hún hikaði. „Þú skrifar kannski
þegar þú kemur til Afríku?”
Honum tókst að brosa. „Þú átt við, að
við getum verið vinir áfram?”
„Auðvitað. Ég gæti ekki afborið það,
ef það sem ég sagði í gærkvöldi yrði til
þess að.. .að...”
Hún byrjaði að taka af borðinu, henni
var greinilega illa brugðið. „Vel á
minnst.” hélt hún áfrani og reyndi að
hljóma kæruleysislega. „Ég hef ekki sagt
Rhiannon frá, að þú sért að fara.”
„Nú!” Hann hleypti i brýrnar. „Ég. .
■ég sé hana, þegar ég kem aftur frá Aber-
morvent. Ég lofaði að líta inn til Morlais
Jenkins, áður en ég færi.”
„Þú snæðir þá hádegisverð hér, áður
en þú ferð.”
Nancy var næstum biðjandi á svipinn.
„Þakka þér fyrir,” sagði hann. „Ég
kem aftur fyrir hádegi...”
Luke óskaði þess fremur en alls
annars, þegar hann fór til að sækja bíl-
inn, að hann myndi ekki mæta Rhi-
annon. En um leið og hann lagði af stað,
heyrði hann hana kalla á sig. Hann leit
ekki aftur, en þegar hann ók burt sá
hann hana í afturspeglinum. Hún var
með aðra höndina á lofti og starði á eftir
honum. Hann yrði að tala við hana
seinna, en ekki núna. Hann treysti sér
ekki til þess.
Viljandi hafði hann látið það eiga sig
að segja Nancy frá hinu raunverulega
erindi sínu til Abermorvent.
M^ORLAIS Jenkins vísaði Luke inn
í bókaherbergið og virtist glaður i
bragði.
„Jæja, drengur minn, fannstu það,
sem þú leitaðir að í Rhydewel?”
„Já. Þ.e.a.s. ég veit, hvað gerðist milli
Nancy Nation og föður mins. Hún sagði
mér sögu sína. En — jæja, hr. Jenkins,
þetta skipti föður minn svo miklu máli.
Ég vil gjarna fá að vita meira.”
Luke þagnaði og valdi orð sín af kost-
gæfni.
„Ég sá son þinn í gærkvöldi. Mér
þætti vænt um að fá að hitta hann.”
Morlais Jenkins lyfti brúnum.
„Heldurðu, að það sé ráðlegt?”
„Ég veit það ekki. En ég verð að hitta
hann. Hann var viðstaddur, þegar slysið
varð. Hann er eina vitnið. Mig langar til
að ræða um það við hann.”
Morlais Jenkins virtist á báðum
áttum.
„Hr. Owen, það hlýtur að hafa verið
sársaukafullt fyrir þig að rifja upp það,
sem liðið er. Það, að hitta Gareth að
máli, getur aðeins valdið þér enn meiri
sársauka — og ykkur báðum. Geturðu
ekki látið þetta gott heita?”
„Nei, hr. Jenkins, því miður. Ég virti
son þinn vel fyrir mér, og ég held, að
hann sé nógu sterkur til að geta tekið
því.”
Presturinn brosti einkennilega. „Ég
get auðvitað ekki neitað þér um að hitta
Gareth. Þú hefur auðsjáanlega ákveðið
þig...”
Morlais strauk borðplötuna hugsandi
OPNUM A MORGUN
VERZLANAHOLUNNI
------LAUGAVEG26. HHÆÐ-
Z3. tbl. Vlkan 47