Vikan - 28.06.1979, Síða 9

líkast að sjá allar þær miklu framfarir sem
orðið höfðu í þessu litla landi á tæpum 40
árum og alls staðar virtist ríkjandi almenn
velferð. Landið hafði tekið algjörum
stakkaskiptum.
Fólkið hafði samt ekki breyst. Það var
jafnelskulegt og hjálpsamt og áður og
margir af vinum Gunnlaugs gerðu allt til að
gera mér Reykjavíkurdvölina sem ánægju-
legasta, þó kannski sérstaklega þau dr.
Gunnlaugur Þórðarson og dr. Selma Jóns-
dóttir.
Mig langaði til að sjá Seyðisfjörð aftur
og skrifaði því Kristínu dóttur Guðfinns
sem við höfðum leigt hjá forðum daga.
Hún svaraði um hæl og bauð mig hjartan-
lega velkomna til þeirra hjóna. Þarna
teiknaði ég og tók myndir í rúma viku. En
staðurinn var því nær óþekkjanlegur. Allt
var breytt. Nema fjöllin.
Hefði ísland ársins 1932 verið það land
sem ég sá 1977 hefðum við Gunnlaugur
ekki skilið. Skilnaðarorsök okkar var
fátækt og örbirgð. Þó við gerðum okkur
kannski ekki grein fyrir því á meðan það
var að gerast.
Texti: Jóhanna Þráinsdóttir
Ljósmyndir: Hörður Torfason
7. Skemmtrferð á Seyðisfirði, þau Grete og
Gunnlaugur standa yst til hægri.
Stungið sér til sunds á Seyðisfirði.
26. tbl. Vikan 9