Vikan - 28.06.1979, Page 18

Ég veit vel að þér eruð þarna, herra Pradel.
Þetta á eftir að verða yður dýrt. Þetta er níunda
sprautan.
laus, alveg dofin eins og ég var búin aö
vera síðan við fundum hann.
Liðsforingjarnir úr sveitinni stóðu
hinum megin og Johnny aðeins til
hliðar. Hann var í besta einkennisbún-
ingnum sínum og bar orðurnar sínar
eins og allir hinir. Hann var fölur, dökk-
ir baugar undir augunum og hann virtist
þreytulegur. Berlin nóttina áður. Átta
tímar. Hann leit ekki einu sinni til min,
starði aðeins niður á kistuna með hend-
urnar hvora ofan á annarri fyrir framan
sig.
Faðir minn stóð fyrir framan með
orðurnar nældar í kuflinn. Ég minnist
þess hve sólin glampaði á þær á meðan
hann talaði hárri, hugrakkri röddu. „Ég
er upprisan og lifið. Sá sem trúir á mig
mun lifa, þótt hann deyi...”
Bænabókin geymir mörg fegurstu orð
enskrar tungu, en þennan morgun voru
þau meiningarlaus fyrir mér, gjörsam-
lega þýðingarlaus. Þar var enga huggun
að fá. Þau skullu á mér eins og sjávar-
föllin á fjörunni. Augu mín voru brenn-
andi heit en ég gat ekki grátið. Skipun
var kölluð, skotið var af rifflum, krák-
urnar hófu sig til flugs og görguðu reiði-
lega.
Fáninn var tekinn af kistunni, brotinn
vandlega saman og réttur til major
Parker, sem afhenti hann Harvey hers-
höfðingja. Kistan seig. Skyndilega
breyttust orðin, urðu aftur skiljanleg.
Það sem faðir minn var að segja nú af
sinni óendanlegu visku var, að ég held,
jafnmikið fyrir mig og fyrir Richie.
„Ég var baráttuglaður
og þetta var besta orrustan — og sú sið-
asta.
Ég hataði að dauðinn byrgði mér sýn
og hefti mig.
Og neyddi mig til að skriða tii baka."
Major Parker stóð fyrir framan mig
og heilsaði að hermannasið. Ég sá að
hann var einnig með vængi Konunglega
flughersins fyrir ofan hægri brjóstvas-
ann. „Harvey hershöfðingja langar að fá
að tala við yður.”
Ég starði rugluð á hann. Hann vék til
hliðar og hershöfðinginn gekk fram.
Hann hélt á borðunum og stjörnunum,
sem höfðu legið á kistunni. „Ungfrú
Hamilton,” sagði hann, „það er venja við
slíkar sorgarathafnir að afhenda þetta
nánustu ættingjum. En i bréfi, sem
fannst meðal muna Richauds flugstjóra,
kvað hann á um að þær skyldu ganga til
yðar.”
Ég tók við fánanum sem í draumi og
hann steig aftur á bak og kvaddi.
„Góður liðsforingi, ungfrú. Hugrakkur
heiðursmaður.”
Ég stóð með fánann i höndunum og
horfði á Johnny yfir opna gröfina. Nú
horfði hann líka á mig. Augu hans voru
dökk. Það var eins og hann horfði í
gegnum mig, langt út á sjóinn. Allt í
einu snerist hann á hæli og gekk í burtu
á milli legsteinanna. Eitthvað brast. Ég
Sumarið
sem var
var ekki lengur í draumi. Þetta var veru-
leikinn, þetta var að ske og Richie var
dáinn.
Johnny sást hvergi, þegar við komum
til baka á prestssetrið, en þá var ég
komin með háan hita og móðir mín
heimtaði að fá að koma mér í rúmið og
kalla á lækninn. Ég barðist gegn því en
árangurslaust.
„Ég fer ekki í rúmið,” sagði ég. „Verð
að fara í kaffivagninn í kvöld. Kannski
verður Johnny á vakt.”
Það var faðir minn sem leysti málið,
harður og ákveðinn, á besta hugsanlega
hátt. „Hann fór núna, Kate. Skilurðu
það? Dagárás á Kiel. Þess vegna fór
hann svona skyndilega. Hann hafði ekki
tíma til að vera lengur.
Það hlýtur að hafa liðið yfir mig þvi
að það næsta sem ég man var að gamli
doktor Soames sat á rúmstokknum með
hlustunarpípu um hálsinn að rannsaka
mig. Móðir mín var þar líka. Eftir því að
dæma sem hann sagði við hana skildist
mér að sundspretturinn um morguninn,
þegar við fundum Richie, hefði ekki gert
mér neitt gott. Hann hélt glasi að vörum
mér. Ég veit ekki hvað var í því, en allt
fjarlægðist og hvarf síðan. Augu mín
lokuðust.
Þegar ég opnaði þau aftur var kvöld
og Johnny stóð við gluggann, reykti
sígarettu og horfði út í garðinn. Ég
hreyfði mig aðeins. Hann sneri sér við
og kom til mín um leið og settist á rúm-
stokkinn.
„Þú gerðir okkur áhyggjufull.”
„Þú komst aftur,” sagði ég veiklulega.
Hann virtist undrandi, siðan rann upp
fyrir honum ljós. „Frá Kiel? Ó, já.”
Mild kvöldsólin smaug inn milli
gluggatjaldanna, sem voru hálfdregin
fyrir. Fyrir utan bar svört trén við
koparlitan himininn.
„Hvað er klukkan?” spurði ég.
Hann leit á úrið. „Átta.” Hann brosti
niður til mín. „Átta á mánudegi.”
Ég leit undrandi á hann og reyndi að
átta mig. „Er mánudagur?”
„Það er rétt. Þú hefur verið meðvit-
undarlaus í þó nokkurn tíma.”
Dyrnar opnuðust og faðir minn leit
inn. Hann þaut yfir gólfið þegar hann sá
höfuð mitt á koddanum. „Elsku Kathie,
við höfðum öll svo miklar áhyggjur af
þér. Hvernig líður þér?”
„Ég er þreytt," sagði ég. „Mjög, mjög
þreytt. Hvað var að mér?”
„Hár hiti — einhvers konar hitasótt.”
Þegar ég lít til baka skil ég að ég var
einfaldlega búin að fá nóg. Ég hafði
18 Vikan 26. tbl.