Vikan - 28.06.1979, Síða 38

Sakamálasaga eftir
GERD NYQUIST
HLATURINN
IrEGAR Jenny kom inn í stofuna.
var eiginmaður hennar að tala í símann.
Hún lokaði dyrunum á eftir sér, svo
gekk hún yfir gólfið og settist í rauða
flauelssófann. Síðustu sólargeisiar
dagsins smugu inn um opnar dyrnar, þar
sem sást út í garðinn og út á hafið, og
þeir féllu á sófann, svo að líktist
purpurarauðum blóðflekk i rökkrinu.
Hún sat á miðjum sófanum, og sófinn
stóðá ntiðju gólfinu.
Martin leit upp og brosti.
— Hæ, sagði hann.
— Hæ, sagði Jenny.
Hann stóð með simtólið i hendinni og
hugsaði, að sófinn væri eins og hjarta i
miðju stofunnar. Hann velti því fyrir
sér, hvort hann mundi nokkru sinni
venjast þessari einkennilegu stofu.
— Nei, sagði hann í símann. — Ég
var ekki að tala við þig. Ég sagði „hæ”
við Jenny. Hún var að koma inn. Já, við
skiljum það. Það gerir ekkert til.
Thomas. Kannski seinna? Blessaður!
Hann lagði simtólið á. Stutta stund
sat hann og horfði út um opnar dyrnar.
Hann nam angan siðsumarsins, hann sá
blásvarta skýjabólstra hrannast upp og
byrgja síðustu sólarglætuna, og hann
skynjaði komu haustsins.
— Thomas getur ekki komið, sagði
hann.
Jenny sat grafkyrr á sófanum. Hún
sat með beint bakið og spenntar greipar i
kjöltunni. Hún hélt fótunum þétl
saman. Allan timann meðan Martin
talaði í símann, hafði hún heyrt sóninn.
Það hafði ekki verið neinn á hinum enda
linunnar.
— Starðu ekki svona á mig, sagði
hann.
Hún beygði höfuðið.
— Fyrirgefðu. sagði hún. — Ég vissi
ekki, aðégstarði.
H/
— Það eru til ýmsar aðferðir til að dæma
manneskjur, sagði Jenny. — Ég geri það með
því að hlusta á, hvernig þær hlæja. Þegar þú
hlærð, Thomas, opnar þú munninn, og inni í
þér er lítið, ljótt, sjúkt, gult dýr, sem rekur upp
aumkunarverðan, ljótan skræk — gegnum
munninn á þér.
LANN sat við skrifborðið og
horfði á hana og hugsaði um, þegar
hann sá hana í fyrsta sinn. Hún hafði
setið i sólstól á þilfari skemmtiskipsins,
og hann hafði veitt eftirtekt mjúkri línu
hálsins og beygðu höfðinu og hönd-
unum, sem lágu grafkyrrar i kjöltu
hennar. Andlit hennar, armar og
fótleggir báru gullinn lit. Hann mundi,
38 Vikan 26. tbl.
að hann hafði hugsað, að það brygði
fyrir rósrauðum blæ I þessum gullna lit.
Ekki þessum skitna, grábrúna lit. sem
þær konur fá, sem steikja sig i sólinni.
Enn mátti greina þennan gullna blæ á
andliti hennar, þar sem hún sat á
sófanum.
Drottinn minn, hugsaði hann, þaðeru
aðeins fjórir mánuðir síðan. Aðeins
fjórir mánuðir síðan ég sá hana i fyrsta
sinn. Og hann hafði ekki fundið til neins
gagnvart henni, alls ekki neins. Aðeins
veitt eftirtekt mjúkri línu hálsins og
kyrrlátra handanna og að hún var gullin
á lit. Og svo mundi hann, hvað Thomas
hafði sagt. Thomas hafði setið við
hliðina á honum. Thomas hafði alltaf
verið þar — við hliðina á honum. Hve
lengi?
Allt frá þvi þeir voru drengir. Thomas
— sterkur og glæstur og snjall. Thomas
— vinur hans og samstarfsmaður og
kennari. Ekki kennari, hugsaði hann.
Thomas skapaði mig. Hann er skapari
minn og vörður minn. Fari það fjandans
til — ég er orðinn hátíðlegur.
Hann reyndi að muna nákvæmlega,
hvað Thomas hafði sagt. En hann gat
ekki munað orðin — þau fóru undan í
minninu. Hann mundi nterkinguna, en
hvað hafði hann sagt? Hvaða orð notaði
hann? Hvers vegna hafði hann gleymt
rétta orðinu? Merkingin hafði verið ljós.
Mjög Ijós.
Hann sat og horfði á arininn and-
spænis. Það var hljótt i stóra húsinu.
Var það hljóðara en venjulega? Eða var
það imyndun? Ekkert heyrðist, nema
niður hafsins, þegar það brotnaði á
klettunum við ströndina. Gegnum
opnar dyrnar út í garðinn barst ilmur
furutrjánna, rósailmur.
Síðasta rós sumarsins ... það var bara
Ijóð. Rómantískt ljóð. Því varð að
gleyma . . . ekki lita á hana. Ekki láta
hana minna sig á rós. Síðustu rós
sumarsins. Það var beygt höfuðið. Það
þyrfti ekki viða lykkju utan um þennan
háls. Drottinn — hjálp!
— Talaðu við mig, sagði hann. —
Segðu eitthvað.
Hún lyfti höfðinu, og sama hugsun
greip hann eins og ævinlega, þegar hann
leit i augu hennar. Augu hennar voru á
litinn eins og dimmbláar fjólur. Þegar
hann gekk til hennar og tók hana tali á
skipinu, hafði hann í fyrsta sinn litið i
þessi undursamlegu augu.
— Þú laugst að mér, Martin, sagði
hún. — Það var enginn í simanum. Þú
hringdir i Thomas, en hann var ekki
heima. Ég heyrði sóninn allan tímann,
meðan þú talaðir.
Hn
LVERS vegna varð ég ekki málari?
hugsaði hann. Ég hefði getað eytt allri
ævinni í að mála hana. Það var það, sem
mig langaði að verða, allt frá því ég var
drengur — málari. En Thomas vildi það
ekki. Thomas vildi. að þeir tveir störf-
uðu saman — svo að þess vegna fóru
þeir að starfa saman. Auðvitað, Thomas
— eins og þú vilt. Thomas — þú ræður,
þú veist betur, Thomas . . . Það var fyrir
löngu, meðan þeir voru enn i skóla. Það
var þá, sem þeir fóru að leggja á ráðin
um samvinnu — og Thomas hafði ekki
viljað, að hann yrði málari.
— Svaraðu mér, Martin, sagði hún.
— Þú imyndar þér þetta, sagði hann.
— Þú veist, að við höfðum ráðgert, að
Thomas kæmi hingað um helgina. Og ég
hringdi til að athuga. hvort hann væri
lagður af stað. Ég . . . mér datt i hug, að
hann vildi kannski ekki koma. Vegirnir
eru slæmir...
A
— . . . og það er að koma stormur,
sagði hún.
— Já, það var einmitt það, sem
Thomas sagði. Hann hafði hlustað á
veðurfregnirnar. Það er að koma
stormur. Léttvæg afsökun. En þú þekkir