Vikan - 28.06.1979, Page 41

því. Ég var bara venjulegur — en
siðlaus — slæpingi, og hann hjálpaði
mér. Hann kenndi mér . . . og ég gerði
eins og hann sagði mér að gera. Hann
skipulagði, en við framkvæmdum
sameiginlega. Það var . . . það var ekki
fyrr en við — fyrr en ég hitti þig . . . að
allt varð öðruvisi. Ég varð hrifinn af þér
... ég elska þig, Jenny ....
Hún var lágmælt.
— Ég veit það, Martin. Ég veit það.
Ég á Thomasi einnig skuld að gjalda. Ég
á honum að þakka þessa fjóra mánuði.
Ég vil gjarna þakka þér, Thomas — og
ég er ekki þinn dómari. Éarðu bara,
Thomas — en komdu aldrei hingað
aftur.
Éyrir aftan Martin sló klukkan tólf
högg.
— Orð, sagði Thomas. — Bara orð.
Og þau hafa engin áhrif á mig. Áttuð þið
von á því? Komdu, Jenny, við höfum
ekki alla nóttina fyrir okkur. Þu ferð á
undan,Jenny ...
Hún hreyfði sigekki.
Thomas steig eitt skref í átt til hennar.
— Ef þú snertir hana, Thomas, þá
drep ég þig.
Thomas brosti.
— Aha — hinn vemdandi eiginmaður
með byssuna i efstu skúffu lil hægri i
skrifborðinu. Enga heimsku, Martin.
Martin — leggðu byssuna frá þér! Ég er
betri skytta .. eins og þú veist...!
Hann steig eitt skref enn.
Bæði skotin hljómuðu svo til
samtimis.
Um stund var hún alveg dofin.
Svo heyrði hún kyrrðina aftur. Og
lítinn fugl, sem söng, og bárurnar, sem
brotnuðu við ströndina.
Hún reis á fætur og gekk út um
dyrnar á bak við sófann. Hún gekk
niður stigann niður í anddyrið og hringdi
til lögreglunnar úr hinum símanum, sem
stóð þar á borði. Svo opnaði hún stóru
forstofudyrnar. Hún gekk aftur upp
stigann, inn í stofuna og settist á sófann
miðjan.
Hún sat kyrr — og hugsaði.
SéGIÐ okkur allt, sagði lögreglu-
fulltrúinn. Hún gerði það. Lögreglu-
læknirinn stóðog horfði á hana.
— Hvor skautfyrst?
— Maðurinn minn. Skotin komu svo
að segja á sama andartaki, en maðurinn
minn hleypti af á undan.
Hún laut aftur höfði.
— Ég hef mjög skarpa heyrn, sagði
hún. — Þó að ég þyrfti ekki á því að
halda i þetta sinn. Ég hef einnig mjög
næmt timaskyn.
Lögregluþjónn kom inn úr garðinum.
— Við fundum þetta, sagði hann. —
Þetta er trjábútur. Honum hafði verið
komið fyrir á milli tveggja af þrepunum,
sem liggja niður að sjónum. Þetta eru
þrjátíu og fjögur þrep. Þau eru afar brött
og afar mjó — og afar hættuleg.
— Mér datt það í hug, sagði hún. —
Ég var einmitt að hugsa um það, meðan
ég beið eftir ykkur. Milli. .. milli þriðja
og fjórða þreps... ?
— Milli fimmta og sjötta, frú.
— Má ég ganga út núna? spurði hún.
— Ég fer alltaf niður að sjónum, áður en
ég geng til náða. Ég stend þar — og
hugsa um manneskjurnar — hvernig
ekkert okkar lifir af lifið. Og ég hlusta á
hafið og hugsa um, að öllu er haldið í
jafnvægi — I eigin jafnvægi — og að ég
er mjög þakklát.
Hún reis á fætur úr sófanum.
— Ég veit ekki, hvort það væri . . .
skynsamlegt, frú. Þetta hlýtur að hafa
komið yður úr jafnvægi.
— Já, en ég vil gjarna fara. Það er það
eina rétta. Ég kem aftur eftir hálftíma.
Þið hafið ekki hreyft við neinu þarna
úti?
— Nei, frú, við tókum bara bútinn.
Lögreglulæknirinn stóð og horfði á
hana. Hún hefur allt, hugsaði hann.
Rósemi, yfirvegun og gáfur. Og
kærleika. Hún spjarar sig.
— Leyfið henni að fara, sagði hann.
Hún lokaði dyrunum á eftir sér, og
þeirfóru aðvinna.
Eftir hálftíma kom hún aftur. Hún
stóð í dyrunum.
— Hafið þið tekið þá burt? spurði
hún.
Lögregluþjónninn horfði á hana.
— Afsakið, sagði hann. — Ég skil víst
ekki...
— Manninn minn og Thomas?
— Já, sagði læknirinn.
Hún sneri sér að honum.
— Ég er blind, sagði hún. — Það er
þess vegna, sem ég verð að treysta svo
mjög á önnur skilningarvit mín.
Þið vilduð kannski athuga að skilja við
allt eins og það var, þegar þið komuð.. á
sömu stöðum, bæði úti og inni...
— Við skulum athuga það, sagði
lögregluþjónninn.
— Góða nótt, sagði hún.
Svo stansaði hún andartak í opnum
dyrunum.
— Við Martin vorum mjög hamingju-
söm, sagði hún.
— Ég veit það, sagði lögreglulæknir
inn.
—... mjög hamingjusöm.
Þýð. K.H.
jm • * • Ridgeway
X fOFS1 tjo J 1711. & Jones
Mér er bölvanlega við
þetta, en það
er eina ráðið til þess að
síminn hríngi.
X*. tbl. Vlkan 41