Vikan - 28.06.1979, Side 47

PÍLAGRÍMSFERÐ
TIL FORTÍÐARINNAR
Luke snarstansaöi. Gryfjan var litið
meira en ilöng hola í jörðina, u.þ.b. sex
feta djúp. Enn eitt tré féll með miklu
braki einhvers staðar nálægt. Neistarnir
flugu allt I kringum hann. En Luke tók
varla eftir þvi. Hann neri aum augu sín
og starði niður i gryfjuna. Á botninum
lá Gareth Jenkins hreyfingarlaus.
Óhugnanlega hreyfingarlaus...
Rhiannon var einmitt að yfirgefa
bæinn ásamt hinum, þegar hún frétti
um Gareth Jenkins.
„Ég fer upp, mamma,” sagði hún á-
kveðin.
Nancy hikaði ekki. „Ég kem með
þér!”
Þær hröðuðu sér i áttina til
mannanna, sem enn unnu að
greftrinum. Þær fengu fréttirnar frá
Haydn Hopkins.
„Hafa þeir fundið Gareth Jenkins?”
hrópaði Rhiannon.
„Nei,” svaraði Haydn beisklega. „Við
höfum misst alla von um að finna hann.
Og Luke Owen.” Haydn leit í augu
hennar. „Hann er þarna líka.”
Rhiannon greip andann á lofti. „Þá
verðum við að fara að leita að þeim!”
Einn karlmannanna greip strax um
axlir hennar. „Þú ferð ekki þarna inn,
góða min. Við ætlum ekki að hætta fleiri
mannslífum!”
„En hann er að leita að Gareth
Jenkins. Ég veit það! Við getum ekki
bara staðið hér aðgerðalaus!”
„Aðgerðalaus!” Yfirmaðurinn benti
á mennina í kringum þau. „Þessir
menn eru að niðurlotum komnir við að
reyna að bjarga eigum ykkar!”
„Þiö hafið gert allt sem þið getið hér!”
sagöi Rhiannon þrjóskulega. „Logarnir
komast ekki yfir moldarvegginn og
gryfjuna. En nú eru tveir menn i lifs-
hættu. Þeir skipta meira máli en
bærinn!”
Yfirmaðurinn hikaði. Mennirnir
höfðu hætt að grafa og biðu spenntir
eftir svari. Hann leit á þreytuleg andlit
þeirra.
„Hún hefur rétt fyrir sér,” sagði
Haydn Hopkins. „Við getum ekki gert
meira hér. En okkur gæti kannski tekist
að finna Gareth Jenkins — og Luke
Owen.”
Yfirmaðurinn virtist enn hika en
færði sig þó til hliðar.
Rhiannon sneri sér strax að Haydn.
„Hvar sástu Luke siðast?” Það er best að
við hefjum leitina þar!”
Orðalaust héldu þau af stað, og hinir
fylgdu allir á eftir.
Norðurskógurinn var eins og geysistór
eldsúla, þar sem hann bar við himininn.
Þegar mennirnir bentu í þá átt sem
Luke hafði haldið, byrjaði hjarta
Rhiannon að slá hraðar. Hún hélt aftur
af tárunum og starði inn i skóginn, en
móðir hennar þrýsti handlegg hennar.
Mennirnir leituðu hratt en vonleysis-
lega.
„0, mamma.” Rhiannon grét. „Hvers
vegna kom hann hingað! Hann hefði
ekki þurft....”
Einn mannanna kallaði eitthvað upp.
Hin hröðuðu sér til hans.
Rhiannon sá ekkert óvenjulegt í
fyrstu. En þegar hún hafði troðist í
gegnum mannþröngina, sá hún Luke
Owen koma reikandi með Gareth
Jenkins á bakinu. Hann var óhugnan-
lega veikiulegur útlits. Andlit hans var
svart og föt hans rifin og brunnin.
Um leið og Rhiannon hljóp til
hjálpar, féll Luke niður og Gareth
Jenkins ofan á hann. Hún teygði fram
handleggina og hjálpsamar hendur
hjálpuðu henni að draga þá á öruggan
stað.
„Luke!” Hún lagði handleggina um
háls hans. Hann svaraði ekki, en tókst
þó að opna augun áður en hann missti
meðvitund.
F RÁ glugganum á bæjarsjúkra-
húsinu sá Luke að fjöllin voru jafnblá
og nokkru sinni fyrr. Það var sólarlag.
Hann mundi ekki mikið af því sem gerst
hafði frá því hann var fluttur á sjúkra-
húsið eftir martröðina í skógareldinum.
Hann gat séð það sem eftir var af
Norðurskóginum. Hann virtist svartur,
og j>að rauk enn úr öskunni. Eldurinn
hafði dáið út af sjálfu sér, og Rhydewel
bænum var borgið.
Hann lokaði augunum, en minning-
arnar eltu hann enn. Hann var illa
haldinn og marinn, hendur hans og
fætur voru vafin umbúðum og andlit
hans þakið skrámum. En Gareth
Jenkins var úr allri hættu. Luke hafði
ekki séð hann eftir að þeir komu á
sjúkrahúsið, en hjúkrunarfólkið hafði
fullvissað hann um að Gareth myndi
halda lífi.
Stöðugur straumur gesta hafði verið
allan daginn. Rhiannon var þar allt
kvöldið, og hún hafði verið bæði föl og
þreytuleg, þegar hjúkrunarfólkinu hafði
loksins tekist að telja hana á að fara
heim og hvílast. Frú Watkins kom og
stuttu siðar hópur manna frá Abermor-
vent ásamt Morlais Jenkins og Will
Prothero. Mennirnir sögðu ekki margt,
en nærvera jteirra hafði verið Luke nóg.
Haydn Hopkins kom einsamall. Hann
hafði einnig verið fáorður, en jrau fáu
orð sem hann sagði höfðu snert Luke
djúpt. „Fyrirgefðu Luke...." sagði hann
klaufalega. „Ég hafði rangt fyrir mér.
Og ég skammast mín.”
Það hafði ekki verið auðvelt að koma
með þessa afsökunarbeiðni, og Luke
rétti honum glaður reifaða höndina.
Siðastur kom Jack Morgan með
koníaksflösku. Því sem næst allir virtust
hafa heimsótt hann — nema Nancy
Nation. Hann var enn að hugsa um
það, þegar einhver bankaði.
Luke gat ekki leynt undrun sinni, þeg-
ar Gareth Jenkins birtist, I hjólastól
sjúkrahússins.
Gareth tók eftir undrun Lukes.
„Hafðu ekki áhyggjur af mér, hr.
Owen,” sagði hann hressilega. „Ég hef
þaðfínt.”
Hann kom hjólastólnum fyrir við
hliðina á rúmi Lukes með titrandi
höndunum.
„Ég á þér líf mitt að launa. Þakka þér
fyrir.”
Luke reyndi að mótmæla. „Þú
bjargaðir þér best sjálfur, þegar þér tókst
að skriða niður i gryfjuna.”
Gareth hristi höfuðið.„Nei, hr. Owen.
Það er ég, sem á sök á skógareldinum.
Og þú varst næstum búinn að greiða
fyrir kæruleysi mitt með lífi þínu.”
„Kveiktir þú í skóginum?”
„Já. Ég reykti pípuna mina. Ég var
fremur hugsandi og utan við mig og
fleygði frá mér eldspýtunum, þegar ég
kveikti í pípunni. Ein þeirra hefur
sennilega verið logandi. Ég var staddur
þarna til að finna við í stafina mina.
Yfirleitt gerir einhver annar það fyrir
mig, en...”
Hann þagnaði. „Það skiptir alla vega
ekki máli lengur. En það er eitt, sem ég
vil aö þú vitir. Það sem skeði með föður
þinn er gleymt — grafið. Þakka þér
enn einu sinni fyrir, og — ég er viss um
að faðir þinn hefði verið stoltur af þér.”
Það kom kökkur í hálsinn á Luke og
hann kom ekki upp orði. Hann varð því
þakklátur þegar unga glaðlega
hjúkrunarkonan kom inn og skammaði
Gareth góðlátlega. Hún ók honum út úr
stofunni án þess að hann hreyfði
nokkrum mótmælum.
Stuttu seinna stóð hjúkrunarkonan
aftur við rúm Lukes. „Hr. Jenkins bað
mig um að færa þér þetta, hr. Owen.
Einhver sótti þetta heim til hans, og
hann vill að þú fáir hann.”
Luke tók við mjúklega útskornum
göngustafnum með báðum höndum.
Þetta var stafurinn, sem hann hafði
dáðst mest að á verkstæðinu. Stafurinn
meðerninum....
FuKE útskrifaðist af sjúkrahúsinu
kvöldið eftir. Gareth Jenkins átti að vera
jrar einn sólarhring i viðbót til öryggis.
Eftir að Luke hafði kvatt hann, ók
Rhiannon honum heim að Rhydewel.
Luke tók eftir því, að hún leit stundum
allt að þvi taugaóstyrk á hann.
Hún reyndi þó að spjalla við hann i
léttum tón. „Nú ert þú virkilega vel
metinn hér í Aberntorvent. Þér hlýtur
að líöa töluvert betur nú en þegar þú
komst fyrst.”
Hann svaraöi henni ekki.
„Luke, hvaðer að?”
Hann leit beint i augu hennar þegar
hann svaraði. „Hvað með móður þina.
Kann hún vel að rneta mig? Er ekki best
aðég fari beint heim til ekkjunnar?”
Rhiannon starði á veginn fyrir
framan þau, ákveðin á svip.
„Ég er búin að sækja farangurinn
þinn.”
„Hvað? Hvað segir móðir þín við því?”
Það leið nokkur stund áður en hún
svaraði, og hún var greinilega taugaó-
styrk. „Luke, ég veit, að ég hef veriö að
afsaka það við þig, að mamma skyldi
ekki hafa komið í heimsókn til þín á
sjúkrahúsið. En ef satt skal segja...”
Hún herpti saman varirnar. „Látum
mömmu segja þér það. Á sinn hátl!”
Nancy var ein, þegar þau komu að
bænum. Hún tók kurteislega á móti
26. tbl. Vikan 47