Vikan - 05.12.1985, Blaðsíða 12

Er eiginlega sambland
af druslunni
og þessum seinheppna
Edda Björgvinsdóttir leikkona í viðtali
Texti: Guðrún Ljósm.: RagnarTh.
Kvöldið áður en ég tók viðtalið við Eddu hitti
ég hana í Kvennasmiðjunni í seðlabankahúsinu
þar sem hún var kynnir. ,,Já, það vill svo hlægi-
lega til að þetta heitir Kvennasmiðja alveg eins
og kvennasmiðjan forðum í áramótaskaupinu
minu sem var töluvert umdeilt. Það þótti sko
ekki öllum gott að vera að gera grín að kven-
frelsisbrölti," segir Edda og bætir við: „Annars
er ég nú eiginlega að komast í gang aftur eftir
sumarið. Ég er að leika uppi í sjónvarpi þessa
dagana í leikriti Ágústs Guðmundssonar, Ást í
kjörbúð, og svo er ég byrjuð að æfa með Hinu
leikhúsinu. En þú færð að sjá mig núna um jólin í
leikritinu Bleikar slaufur eftir Steinunni
Sigurðardóttur. Það var tekið upp í vor áður en
ég fór sem fararstjóri til Rhodos." Greinilega
nóg að gera hjá free lance leikaranum Eddu
Björgvinsdóttur. Því má ekki gleyma að hún er
einn höfunda Fastra liða eins og venjulega sem
flestir landsmenn þekkja núorðið úrsjónvarpinu,
búin að brjóta það lögmál sitt að leika aldrei í
sjónvarpsauglýsingu. . . og það sem meira er,
stúlkan er nýbúin að skipta um týpu sem kallað
er, komin yfir í skvísutýpuna og eitthvað þarf nú
að hafa fyrir því. . .
„Jahá, það er heilmikið mál.
Veistu, ég er dálítið hrædd um að
þetta sé aldurinn, maður er ekki
eins krúttaralegur í lopapeysunni
á fertugsaldri. Ég hef líka verið að
bera mig saman við nokkrar jafn-
öldrur mínar sem eru orðnar öllu
smartari en þær voru. Þær segjast
finna fyrir þessu sama, hafa meiri
áhuga á að halda sér til og vera
svona í huggulegri kantinum. Og
mér finnst ég vera ansi mikil
skvísa, ég veit ekki hvort aðrir
taka eftir nokkrum stórkostlegum
breytingum.”
Þú ferð þó ekkert yfir mörkin, til
dæmis i fatakaupum?
„Jú, veistu, ég fór til Amster-
dam síðastliöið haust og ég hrein-
lega trylltist í skvísubúðunum. Ég
bara missti stjórn á mér, óð í
skvísubúðirnar og keypti föt og
hef aldrei, hvorki fyrr né síðar,
fengiö svona verslunaræði. En ég
hef notað þessi föt sem mér finnst
gott því oft kaupir maður föt sem
maður svo notar aldrei. Mér finnst
líka alveg ofsalega gaman þegar
ég tek mig til, opna fataskápinn og
spekúlera í því hvort ég eigi að
fara í þetta skvísudress eða hitt,
það gefur dálítið kikk. ’ ’
Það er einhvern veginn mjög
skemmtilegt að hlusta á Eddu,
maður hrifst með. Hún talar óvenju
skýrt, leggur sórstaka áherslu á orð
eins og kikk, brosir mikið og á til
hin ótrúlegustu svipbrigði. Og þar
sem Edda er ekkert viðkvæm fyrir
aldrinum snúum við okkur að fæð-
ingardegi og bernskuárum.
Á nokkur hundruð bræður
út um allan bæ
„Ég er fædd á Landspítalanum
13.9.1952 og ólst upp á heimavist-
arskólanum að Jaðri þar sem
pabbi var skólastjóri í mörg ár.
Ég var í rauninni á Jaðri alveg
þar til ég fór í menntaskóla en þá
svona fikruðum við okkur smám
saman í bæinn. Jaðar var skóli
fyrir drengi sem af einhverjum
ástæðum gátu ekki verið í skóla í
Reykjavík og á veturna voru þess-
ir drengir bræður mínir. Á sumrin
var pabbi svo með skátaskólann
að tJlfljótsvatni þar sem voru allt
annars konar drengir. Ég var sem
sagt stöðugt umkringd þrjátíu
bræðrum sem eru orðnir nokkur
hundruð í dag, út um allan bæ.”
Þú hefur þá væntanlega fengið
nóg af drengjum?
„Nei, þetta gerði mig einmitt
svo hlýlega í garð drengja.”
. . . og gekkst i skóla með ein-
tómum drengjum.
„Nei, pabbi og mamma voru
nefnilega svo hrædd um að ég
breyttist í dreng. Þau sendu mig
eins snemma og hægt var í Isaks-
skóla, þangað var ég keyrð á
hverjum degi, og síðan fór ég í
Vogaskóla. En ég var náttúrlega
slagsmálahundur og allt það og
óneitanlega með dálítinn stráka-
hugsunarhátt.”
Heldur kýldi ég bara
„Fyrstu viðbrögð mín í barna-
skóla voru til dæmis ekki að fara
að gráta þegar ég var áreitt held-
ur kýldi ég bara. Þetta var mér
eðlilegast.”
En þú hefur vanið þig af þessu?
„Ég varð. Kennurunum fannst
þetta ekki góð viðbrögð hjá lítilli
stúlku og ég lagði þetta niður
strax í Isaksskóla. Ég var annars
afskaplega mikil gunga, ofsalega
viðkvæm og sárnaði oft. Ég var
líka hrædd við allt í Reykjavík,
fannst þetta andstyggilega örygg-
islaust umhverfi — og öll þessi
börn sem bjuggu í einhverjum
húsum í kring. Heima bjuggu
strákarnir bara í skólanum og það
var yndislegt að alast upp fyrir
utan bæinn i hrauninu á Jaðri.”
Þrátt fyrir alla bræðurna ertu ein-
birni, kannski frekt einbirni?
„Nei, ég varð stööugt að deila
mömmu og pabba með þrjátíu
systkinum sem betur fer, annars
hefði ég áreiöanlega orðið frekt
dekurbarn. Ég er nefnilega pínu-
lítið dekurbarn. Pabbi og mamma
vernduðu mig þónokkuð og það
var voða áríðandi hvað yrði úr
mér. Þau spekúleruðu líka mikið í
því hvernig áhrif þessi vist hefði á
mig, hvernig ég plumaði mig í
skóla og hvort ég myndaði ekki
eðlileg tengsl við önnur börn og
svona. Ég fékk mikla athygli en
ekki þessa eina-barn-eingöngu-at-
hygli og ég hef bara myndað nokk-
uð eðlileg tengsl við fólk á lífsleið-
inni.”
Þú verður einhvern tíma
mikil leikkona
Barn sam ar alið upp viA kvöld-
vökur á heimavist og i skátaskóla
hlýtur aö hafa þurft aö láta sig hafa
þaö að troöa upp og leika i leikrit-
um. Voru það kannski áhrif þessa
sem gerðu það að verkum að Edda
valdi leiklistina?
„Ég var auðvitað mikið í því að
búa til leiki og leika og ég man
ekki öðruvísi eftir mér en með
áhuga á leiklist. Eg veit ekki af
hverju því nú er enginn í fjölskyld-
unni í þessu. Einhvern tíma kom
til mín Melinda Urbancic sem var
mjög mögnuð kona. Ég var sjö ára
og stödd í barnaafmæli hjá barna-
barni hennar. Nema hvað, hún
starði á mig stórum, fallegum
augum og sagði: „Þú verður ein-
hvern tíma mikil leikkona.” Þetta
var sagt með þrumuraust og ég
man aö mér brá mjög því ég var
jú bara sjö ára að drekka kókóið
mitt og ekki einu sinni að tala. Sök
sér ef ég hefði verið þarna meö
einhver fíflalæti. Og ég er orðin
leikkona og kannski verð ég ein-
hvern tíma mikil leikkona.”
En þú fórst i menntaskóla, til-
heyrði það eða varstu hætt við leik-
listina?
„Það tilheyrði. Við gerðum eig-
inlega samkomulag, ég og pabbi.
Hann vissi að mig langaði í leiklist
en fannst það ekki beint gott fram-
tíðarstarf svo við sömdum um að
ég kláraði menntaskóla og síðan
gæti ég gert það sem mig langaði
_til. Og ég lauk stúdentsprófi og fór
beint í leiklistarskóla.”
Varð vinstrisinnuð
á einni nóttu
Og þú varst í Menntaskólanum i
Hamrahlið þegar það var i tisku þar
að vera í gallabuxum og lopapeysu
og reykja pipu.
Edda treður sér í eina væna,
tottar og ljómar þegar hún minn-
ist þessa tíma.
„Ég mætti í terlínbuxum, skvísa
með slöngulokka, en svo var ég
líka ein af þeim sem urðu vinstri-
sinnuð á einni nóttu. Það var
smart. Ég dreif mig strax í lopa-
peysu, keypti mér mussur, hár-
band og ilskó og fékk blöðrubólgu
og svona. . . og byrjaði pípureyk-
ingar. Og ég er enn með pípuna í
trantinum, hef ekki getað vanið
mig af henni, þrátt fyrir skvísu-
týpuna. Flestar vinstúlkur mínar
frá þessum árum gáfust aftur á
móti upp. Mussurnar og lopapeys-
an loddu aftur á móti lengi viö
mig. En þessi menntaskólaár voru
alveg yndisleg. Mér fannst æðis-
legt strax í upphafi, mér leiddist
nefnilega svo ofboðslega í gagn-
fræðaskóla, var þar einhvern veg-
inn alveg í lausu lofti. Nú, svo urðu
Stuðmenn til í Hamrahlíð og mað-
ur ólst upp með þeim og eignaðist
marga góða vini. I Hamrahlíð
U Vikan 49- tbl.