Vikan - 05.12.1985, Blaðsíða 58

svo stíf á meiningunni að ekki sé ráð-
legt að nefna andstöðu sína við fyrir-
ætlan hennar.
Þá kemur Hlunki í hug ungi maður-
inn í kagganum meö frú Mimm og hann
spyr Sparks hvort það sé sá sem hún
hyggistgiftast.
— Ó, nei, segir hann. — Það er
Gregorio Ferrone, greifi af gömlum,
ítölskum aöalsættum. Frú Mimm hitti
hann í New York í fyrrasumar og bauð
honum hingað sem gesti sínum. — Mér
skilst, segir Sparks, að hann sé i þann
mund að stofna til hjónabands sem
muni veröa honum einkar hagkvæmt.
Ég held ekki, segir hann, að grerfinn sé í
neinum umtalsverðum álnum.
— Hann er afar ókurteis, segir
Hlunkur. — Og mér finnst hann ekki
tala eins og útlendingur. Það var engan
hreim hjá honum og heyra þegar hann
kallaöi mig feitt fífl. Ég fyrir mina parta
afgreiði hann sem ónytjung.
Ja, segir Sparks, ef satt skal segja
er ég sammála síðasta ræðumanni.
Greifinn á það til að vera ansi snöggur
upp á lagiö, sérstaklega við þjónana.
Hann segist hafa búið I þessu landi af
og til i mörg ár svo kannski hefur hann
tapað hreimnum. Raunar virðist frú
Mimm ekki vita mikið um hann.
Því næst segir Sparks við Hlunk að
ekki sé til þess ætlast að hann geri
nokkurn skapaðan hlut fyrr en sá timi
kemur að hann skuli leika jólasveininn
kvöldið eftir.
Hlunkur leggur því á rölt og dáist að
því sem fyrir augu ber á Palm Beach.
Kemur hann að lokum á sendna sjávar-
strönd og ber þar fyrir augu hans á
afviknum staö yndisfríöa dömu, á að
giska átján ára, sem grætur eins og
hjarta hennar ætli að bresta.
Nú, ef það er nokkur hlutur sem
Hlunkur fær ekki afborið þá eru það
örvinglaöir kvenmenn. Þvi gengur hann
til hennar, drepur hönd á öxl hennar og
segir sem svo:
— Fröken litla, ert þú I einhverjum
vandræðum?
— Já, það er ég, svarar hún. — Hver
ert þú?
— Ja, segir Hlunkur. — Ég er jóla-
sveinninn.
— Ónei, svarar hún. — Jólasveinn-
inn er ekki til. Það veit ég betur en
nokkur annar í heiminum. Og þar að
auki, segir hún, — hvar er skeggið ef
þú ert jólasveinninn?
Hlunkur útskýrir þá að hann eigi
að vera jólasveinn fyrir frú Mimm annað
kvöld en um leiö og hann nefnir nafn
frú Mimm setur að ungu dömunni enn-
þá meiri grát en fyrr.
— Þaö er frú Mimm sem öllum
mínum vandræðum veldur, segir hún.
— Frú Mimm stal honum Johnny mín-
um frá mér og nú verö ég að giftast
Gregorio greifa. Ég hata hann, jafnvel
þótt hann sé greifi. Frú Mimm er forn-
gripur og ég vil fá hann Johnny minn.
Hún heldur áfram aö gráta og þarna
stendur Hlunkur og leggur saman tvo
og tvo og sér aö upp kemur nýr flötur á
málavöxtum þeim sem þjónninn Sparks
sagði honum frá.
— Svona, svona, segir hann. Mér er
satt að Johnny stigi ekki i vitiö. Þerraðu
nú tárin og hugsaöu ekki um þetta
meira.
Nú, við þetta hættir hún gráti sin-
um og starir á Hlunk sem veitir þvi eftir-
tekt að augu hennar eru mild og brún
og hann veitir þvi ennfremur eftirtekt
að hún er fönguleg svo orð er á ger-
andi. Hlunkur er nefnilega mjög eftir-
tektarsamur — jafnvel þó hann sé
feitur. Að lokum segir hún:
— Auðvitað stígur Johnny ekki i vit-
ið, það vita allir. Frómt frá sagt vita allir
að hann er algjör imbi, en, segir hún,
hvaða máli skiptir það? Ég elska hann.
Hann er agalega sætur og ferlega
skemmtilegur. Ég elska hann alveg upp
á trilljón. Sértu jólasveinninn, gefðu mér
þá Johnny í staöinn fyrir hraðbátinn
sem pabbi ætlar að gefa mér. Ég vil fá
hann Johnny minn. Ég vona að frú
Mimm detti niður dauð.
Eykst nú gráturinn á ný og
Hlunkur heldur áfram aö klappa stúlk-
unni á öxlina og segir: Hérna, hérna,
hérna, svona, svona, svona, og að lok-
um lætur hún sefast og Hlunkur nær að
átta sig betur á sögu hennar. Þetta er
einföld ástarsaga og Hlunkur hefur
heyrt margar slíkar um dagana því að
feitir náungar eru alltaf að heyra ástar-
sögur þó þeir hafi engar að segja sjálfir.
Þannig er mál meö vexti að þau
Johnny höfðu lent í hörkurifrildi kvöld
eitt i New York því hún vildi fara i
Storkaklúbbinn en hann í El Morocco.
Voru stór orð látin falla og skildu þau i
fússi. Því næst veit hún ekki fyrr en
hann er staddur á Palm Beach og frú
Mimm komin með hann í dauðafæri. Þá
birtist þessi Gregorio greifi og mamma
hennar og pabbi komast að þeirri niöur-
stöðu að það væri snjöll hugmynd að
hún giftist honum og gæfi þeim þannig
átyllu til aðfá sér villu á (taliu.
Nú, jæja. Hún sem sagt samsinnir
þessu þar sem hún er enn sár út í
Johnny en þegar foreldrar hennar taka
hana með sér yfir veturinn til heimilis
þeirra á Palm Beach og hún kemst aö
því að samband Johnnys og frú Mimm
er komiö á hættulegt stig harmar hún
ákvörðun sina og ráfar öllum stundum
um strendurnar ein með sjálfri sér.
Reyndar segir hún aö heföi Hlunk
ekki borið að þennan tiltekna dag væru
allar líkur á þvi að jaröneskar leifar
hennar hefði nú þegar rekið til hafs.
Hún hefur nefnilega frétt eftir skart-
gripasala á Worth-breiðstræti að
Johnny hafi nýveriö fest kaup á
demantshring meö ferningsslípuðum
steini á stærð við baömottu og hún veit
aö hann hlýtur að vera jólagjöf handa
frn Mimm. Og ef satt skal segja hefur
hún heyrt að frú Mimm hafi valið hann
sjálf og undirstungiö skartgripasalann
um að telja Johnny á að kaupa þennan
hring. Ennfremur hefur hún heyrt að frú
Mimm ætli að opinbera trúlofun sina
og Johnnys í jólaveislunni. — Og, segir
hún, ég mun neyðast til að sitja undir
þessu þvi Gregorio greifi er gestur
hennar og mamma og pabbi ætla að það
yrði talið undarlegt ef ég léti ekki sjá
mig. Auk þess, segir hún, þoli ég ekki
aö neinn viti aö ég sé svona niðurdregin
yfir Johnny. En ekki veit ég af hverju ég
er að segja þér þetta nema það sé
vegna þess að þú ert feitur og hefur
góðlegt andlit.
Þegar hér er komiö sögunni er
Hlunkur oröinn nokkuð óþolinmóður
yfir þessum táraflaumi svo hann skiptir
um umræöuefni. Stúlkan segist heita
Betty Lou Marver en pabbi hennar er
enginn annar en bílajöfurinn Junius X
Marver.
Hún segir að allir á Palm Beach séu
hræddir við frú Mimm því hún eigi til að
sjóða saman ýmsar kynlegar sögur um
þá sem henni sé í nöp við og enginn
þori að láta sig vanta í veislurnar
hennar, sér i lagi jólaveislurnar. Betty
Lou segir að það séu áraraðir síðan
nokkur hefur haldið einkaveislu á Palm
Beach á jólunum þvi að frú Mimm lætur
alla koma með gjafirnar í sína veislu og
þar lætur hún sinn eigin jólasvein deila
þeim út. Betty Lou segist vera glöð yfir
að þau skuli ekki geta komið með hrað-
bátinn þangaö og það er Hlunkur einnig
þegar hann ihugar málið.
— Jæja, fröken litla, segir Hlunkur
að lokum, vertu nú væn og hættu að
hugsa um þennan Gregorio greifa. Ég
hef sjátfur allnokkuð verið að velta þeim
náunga fyrir mér frá þvi að hann kallaði
mig feitt fífl og ég skal sjá um hann. En,
segir hann, ég fæ ekki séð hvað ég get
gert varðandi hann Johnny þinn og frú
Mimm og ef hann er slíkur þurs að taka
hana fram yfir þig ertu kannski betur
komin án hans. Gleðileg jól, fröken litla,
segir hann.
Gleðileg jól, sveinki, segir Betty Lou
og Hlunkur heldur áfram rölti sínu eftir
ströndinni og óskar þess að hann væri
yngri og 200 pundum léttari.
Líður nú að aöfangadagskvöldi.
Bleikuvötn eru öll uppljómuð rétt
eins og einhver paradísargarður og á
veröndinni miðri er jólatré á hæð við
kirkjuturn. Allir gosbrunnarnir eru i
gangi, lýstir upp með marglitum Ijós-
um, tvær hljómsveitir leika og tekur
önnur við jafnskjótt og hin hættir. Lagt
hefur veriö á langborð undir berum
himni. Ef satt skal segja er þetta eins
fagurt á að lita og hugsast getur og
mjög jólalegt nema hvaö það er ansi
heitt.
Þegar gestirnir fara að tinast að fer
Sparks yfirþjónn með Hlunk i jóla-
sveinagervinu inn í bókaherbergið sem
snýr út að veröndinni og veitir honum
þar lokatilsögn.
Þannig er mál með vexti að fyrsti
hluti veislunnar er ætlaður börnum
nágrannanna og seinni hlutinn hinum
fullorðnu. Hangandi á jólatrénu á ver-
öndinni og í hrauk við fót þess eru fjöl-
margir pakkar sem innihalda gjafir til
smáfólksins og Sparks gerir Hlunki
grein fyrir því að hans hlutverk sé að
dreifa þessum pökkum.
A boröi í bókaherberginu er dálítill
bögglastafli og Sparks segir að þegar
Hlunkur hafi lokið við aö dreifa gjöfun-
um til barnanna skuli hann snúa aftur til
bókaherbergisins og setja þessa litlu
pakka í jólasveinapokann sinn. Því
næst eigi hann að fara út og taka sér
stöðu við tréö. Þá á hann aö tína fram
pakkana einn í einu, lesa nöfnin sem
skrifuö eru á þá og rétta þá viðkom-
andi.
— Þú veröur að fara mjög varlega
með þessa litlu pakka, segir Sparks. —
i þeim eru gjafir eiginmanna til ástkærra
eiginkvenna og öfugt, frá einu krúttinu
til annars og svo framvegis. Vel má
vera aö í bögglunum sé eitt og annaö
verðmætt glingur, segir hann.
Síðan skilur Sparks Hlunk einan eftir
í bókaherberginu meðan hann fer út að
aðgæta hvort allt sé tilbúið fyrir komu
jólasveinsins og Hlunkur sér hann í
gegnum franska gluggann sem snýr út
að veröndinni þar sem hann er á þönum
i veisluglaumnum. Og þar sem Hlunkur
hefur ekkert að gera þangað til Sparks
kemur aftur tekur hann til við að skoða
pakkana og hugsar með sér að ef hann
ætti andvirði þessara gjafa gæti hann
likast til gefið veöreiðar upp á bátinn og
jafnvel fundið sér laglega unga dömu
eins og Betty Lou til að elska sig.
Hann sér Betty Lou úti á verönd-
inni ásamt unga manninum sem hann
veit nú að heitir Gregorio og er greifi.
Hann sér að hún er allniðurdregin. Svo
sér hann frú Mimm með hávaxinn ung-
an mann, Ijóshærðan, á hælum sér og
hann ályktar að þar muni kominn
Johnny Relf sem Betty Lou er að skæla
yfir og Hlunkur hugsar með sér að ef
dæma megi af útlitinu hljóti Johnny aö
vera hálfgerður grautarhaus.
Loksins kemur Sparks aftur og seg-
ir allt til reiöu. Hlunkur fer út á verönd-
ina, hringlandi ótal jólabjöllum og send-
ir hverri hræðu geislandi bros. Hljóm-
sveitirnar leika og börnin reka upp hvell
gleðióp. Það er enginn vafi að Hlunkur
hefur slegið i gegn meöal barnanna
sem jólasveinn og mörg þeirra vilja
halda i höndina á honum. Er Hlunkur
hefur staðiö hjá trénu i klukkutíma við
aö kalla upp nöfn tekur hann að lýjast.
Og það sem verra er, hann fer að gerast
ögn hvefsinn út i litlu angana, sérstak-
lega þegar sumir sækja það fast að toga
i skeggiö á honum og litlir strákar fara
að sparka í ökklana á honum til að at-
huga hvort hann sé lifandi. Við og við
hvarflar aö Hlunki að Roosevelt hafi
haft á réttu að standa þegar hann boð-
aði uppskiptingu og jafnari dreifingu
auösins.
Ef satt skal segja veröur Hlunkur svo
hvefsinn að hann tekur til að stiga í
laumi á litlar tásur hér og hvar, slysast
svona til þess viljandi. Sársaukakvein
barnanna nísta menn i hjartastað og
veröa til aö mörg þessara barna hætta
að trúa á jólasveininn.
Nú, jæja. Að lokum losnar hann við
öll litlu börnin og barnfóstrurnar leiða
þau á brott. Aðeins hinir fullorðnu
verða eftir og er það sannarlega glæst-
ur fagnaöur, allir i samkvæmisklæðnaði
að dansa og drekka kampavin. Hlunkur
hverfur aftur til bókaherbergisins og
þegar Sparks kemur aftur aö hjálpa
honum aö hlaða á sig litlu pökkunum
segir Hlunkur viö hann sisona:
— Sparks, hver af giftu mönnunum í
þessari veislu er manna afbrýðisamast-
ur?
58 Vikan 49. tbl.