Vikan - 05.12.1985, Blaðsíða 66

Ekki svissneskt-franskt, þýskt eða
ítalskt, en við því væri frekar að
búast af konu sem fæddi barn í
Sviss.”
,,Sá möguleiki er vitanlega
fyrir hendi að svissnesk, frönsk,
þýsk eða ítölsk kona hafi geflð
upp rangt nafn, ef til vill nafn
útlendings, ef til vill nafn föður
barnsins.” Það heyrðist þurr
hósti. ,,Á fæðingarvottorðinu
stendur að faðerni sé óþekkt. ’ ’
Hann hló aftur eins og af-
sakandi. ,,En ef þetta er rétt
nafn gæti móðirin verið ensk,
skosk, velsk eða írsk. Hún gæti
verið kanadísk, bandarísk,
suður-afrísk eða áströlsk. Eða
hún gæti verið frá einhverju sam-
veldislandanna, til dæmis
Kenya, eða jafnvel frá enn
minna svæði eins og Hong
Kong. Ég hringi aftur um leið og
ég fæ frekari fréttir.
,,Þú ert lögreglumaður, er
ekki svo?” Maðurinn kinkaði
kolli. Gömul, hrukkótt kona
opnaði dyrnar og vísaði honum
inn í tóma, ofupphitaða stofu.
,,Ég veit ekki hvort ég get hjálp-
að þér, ungi maður, en eftir því
sem þú sagðir í símanum er eitt
þér í hag. Samkvæmt svissnesk-
um lögum verður að geyma bók-
haldsbækur í tíu ár. Bækur
mannsins míns sáluga ná allt aft-
ur til ársins 1927 þegar hann
opnaði sína eigin stofu. Ég sá um
bækurnar, þannig kynntumst
við. Ég giftist húsbóndanum!”
Hún hló hásum hlátri og spæjar-
inn brosti uppörvandi. ,,Ég get
náð 1 þær upp á loft en þó ekki í
dag því í dag er einn af slæmu
dögunum mínum. Þú segist vera
að reyna að hafa uppi á týndri
manneskju . . . barni sem mað-
urinn minn tók á móti. Þú segir
15. október 1949? Stúlkubarni,
segir þú, sem komið var í fóstur
hjá konu í Chateau d’Oex, Ma-
dame Dassin?”
Hún hnyklaði brýrnar en
hleypti þeim síðan skyndilega og
í ljós komu ótrúlega skær dökk
augu. ,,Ég þarf ekki að gá að því
í bókunum. Ég man það mjög
vel vegna þess að stúlkan var svo
ung. Hún var enn í skóla — og
vegna þess að hún borgaði ekki
reikninginn.”
„Borgaði hún ekki reikning-
inn?”
,,Nei, það voru fjórar aðrar'
stúlkur sem borguðu reikning-
inn. Ég held að þær hafi allar
verið í l’Hirondelle, en þeim
skóla var lokað fyrir tíu árum
þegar skólastjórinn dó. En þú
finnur öll smáatriði varðandi
þetta í bókunum. Mig minnir að
stúlkurnar hafí borgað í reiðufé.
Stúlkurnar voru mjög góðar við
móðurina og maðurinn minn
hjálpaði líka mikið til. . . of
mikið. En hann var góðhjartaður
og hafði gott auga fyrir fallegum
stúlkum!” Hún brosti. ,,En
greiðslurnar ættu að vera skráðar
í bókhaldsbækurnar. Nei, við
getum ekki farið upp í dag og á
morgun er sunnudagur. En
kannski á mánudaginn? Ég er
betur upplögð á morgnana. ’ ’
Á mánudagsmorguninn stóð
leynilögreglumaðurinn aftur í
snjónum á tröppunum. Gamla
konan vísaði honum inn og eftir
að þau höfðu skipst á nokkrum
orðum fylgdi hún honum upp á
háaloft þar sem öll gömlu skjölin
vom geymd 1 rykugum stöflum.
,,Þú finnur bækurnar í
þrettánda skáp frá vinstri, aftast.
Höfuðbókin er í brúnu bandi og
ártalið er skrifað á kjölinn. Var
það ekki 1949? Jæja, farðu nú
upp.”
Leynilögreglumaðurinn var
búinn að búa sig undir erfiða leit
á köldu háaloftinu. Honum til
mikillar undrunar fann hann
bókina sem hann var að leita að
nær strax, nákvæmlega á þeim
stað sem gamla konan hafði sagt
til um. Hann blés rykið af bók-
inni og fór aftur niður.
Gamla konan fletti blaðsíð-
um þar til hún kom að þeirri
réttu. „Hérna er það, væni
minn. Hún hefur fyrst komið
um miðjan júní. Nafnið er Post.
Og hérna eru greiðslurnar. I
fyrstu voru þrjár ávísanir undir-
ritaðar af Trelawney og Ryan,
stórar ávísanir. Slðan greiðsla í
reiðufé frá Mademoiselle Pas-
cale.”
Síðan voru greiðslur skráðar á
J. Jordan, H. Trelawney, M.
Pascale og K. Ryan, en
samkvæmt þessari mjög svo ná-
kvæmu bók hafði móðirin sjálf,
Emily Post, aldrei borgað neitt.
Einkennilegt.
Madame Geneste vissi ekki
hvernig Emily Post hafði litið út.
Hún hafði aldrei séð hana.
Á þriðjudaginn hringdi leyni-
lögreglumaðurinn í Monsieur
Sartor 1 París og hann fyrirskip-
aði þegar athugun á öllum sviss-
neskum framhaldsskólum á
Gstaadsvæðinu. Hann lét líka
kanna fæðingarvottorð Maxín
Pascale. Hann hringdi til
London, Washington, Montreal,
Canberra, Jóhannesarborgar og
Auckland. Það var ágætt til að
byrja með. Hann vildi láta kanna
fæðingarvottorð allra sem hétu
Emily Post, Heiðna Trelawney,
Kata eða Katrín eða Kathleen
Ryan og Judith Jordan sem allar
vom sennilega fæddar á ámnum
1930—35.
Á miðvikudagsmorguninn
var skeyti frá Washington á borð-
inu hjá Sartor. í því vom
upplýsingar umjudith Jordan og
Emily Post. Judith Jordan var
ríkur útgefandi og kaupsýslu-
maður í New York. Emily Post
var frægur höfundur bóka um
kurteisisvenjur, fædd 1873. Hún
kom þá ekki til greina.
En sennilega var það fyrsta
nafnið sem óttasleginni, óléttri
stúlku datt í hug að gefa upp?
Nafn sem tengdist henni ekki á
nokkurn hátt og auðvelt var að
muna.
Á föstudaginn var búið að
hafa uppi á Maxín Pascale og á
þriðjudag fékk Sartor símhring-
ingu frá London með upplýs-
ingum varðandi Heiðnu eða
Jennifer eins og hún hafði verið
skírð.
Það vom ótrúlega margar
Katrínar eða Kathleen Ryan til í
Englandi og írlandi og einnig í
Suður-Afríku, Ástralíu, Banda-
ríkjunum og Kanada. Frá Banda-
ríkjunum barst skeyti um að til
væri blaðamaður þar að nafni
Kata Ryan sem ekki væri fædd
þar.
Á miðvikudaginn hringdi
Sartor enn einu sinni til
Washington til að láta kanna
hvort Jordan eða Ryan hefðu ver-
ið í skóla í Sviss árið 1949 og hvar
þá? Hann gætti sín á því að gefa
ekki upp neitt frekar um stað-
setningu til að geta frekar reitt
sig á þær upplýsingar sem hann
fengi.
Á föstudaginn fékk hann
frekari upplýsingar um Emily
Post. Þessi höfundur virtist ekki
aðeins hafa verið vel þekktur
heldur mjög virtur í öllum
enskumælandi löndum. Því var
sennilegast að litla ungfrú Post
hefði tekið upp nafn hennar en
þó voru margar sem hétu þessu
nafni 1 Bandaríkjunum, Kanada,
Bretlandi og Ástralíu.
Næsta mánudag, þremur
vikum eftir að hann hafði fengið
málið í hendur, fékk hann skeyti
frá Washington. Júdý Jordan og
Kata Ryan vinna nú saman stop
báðar í Gstaad Sviss 1949- Sartor
hringdi í Lilí og bað um að fá að
flnna hana eins fljótt og hægt
væri.
Klukkan sex um kvöldið kom
Símon til dyra og þau settust öll
fyrir framan arininn. Monsieur
Sartor gerði þeim grein fyrir hvað
gerst hafði í málinu.
,,Ég er þeirrar skoðunar að
móðirin hafl verið ein þessara
fjögurra stúlkna sem við höfum
grafið upp og þó okkur takist að
fá upplýsingar um allar stúlkur
sem heita Emily Post þá muni
þær ekki vera neitt við málið
riðnar.”
Sartor hóstaði þurrum hósta.
,,En það kemur annað til greina.
Ef þessi Emily Post er til þá
þekkja þessar fjórar konur hana
allar. Vilt þau að skrifstofa mín
reyni að ræða við þær?”
,,Nei!” Lilí stökk á fætur.
Hún var blóðrjóð í framan af
hitanum frá eldinum og svarta
hárið var úflð.
,,Nei!” sagði hún aftur með
ofsa. Henni varð hugsað til
rifrildisins hræðilega sem hún
hafði átt við Júdý Jordan,
greinarinnar sem Kata Ryan
hafði skrifað um hana, skelfl-
legu uppákomunnar í gróður-
skálanum hjá Maxín. Hún vissi
ekkert um þessa Heiðnu en hún
vildi aldrei nokkurn tíma aftur
hitta hinar þrjár.
Símon tók varlega um skjálf-
andi hendurnar á henni.
„Elskan mín! Þú verður að gera
þér það ljóst að ein þessara
kvenna gæti verið móðir þín.’’
,,Nei!” Angurblíð þrá Lilíar
eftir ,,réttu mömmu”, blíðu og
hljóðlátu gyðjumyndinni sem
hún átti í draumum sínum, var
skyndilega orðin að ofsareiði.
66 Vikan 49. tbl.