Vikan - 05.12.1985, Blaðsíða 63

Shirley Conran
ÞRÍTUGASTIOG
NÍUNDIHLUTI
Júdý vegnar vel í New York og rekur nú mikla kynn-
ingarstarfsemi. Kata reynir ítrekað að eignast barn en
missir ýmist fóstur eða börnin fæðast andvana. Óvæntir
erfiðleikar koma upp í hjónabandi hennar. Hún skilur við
eiginmanninn og reynir fyrir sér sem blaðamaður með
góðum árangri.
A meðan fer stjarna Lilíar hækkandi. Hún fær hlut-
verk í góðri kvikmynd en Serge heldur áfram að kúga
hana. Kata tekur viðtal við Lilí en gegn vilja þeirra beggja
verður úr því hið mesta bull og Lilí sárnar mjög við Kötu.
Júdý verður loks ástfangin. Sá útvaldi er vellauðugur
útgefandi sem gerir henni Ijóst að hann muni aldrei
skilja við konuna sína.
Stúdentarnir höfðu af ásettu
ráði æst lögregluna upp og lög-
reglan brást við eins og Frakkar
bregðast alltaf við. Við hverju
bjuggust þessir krakkar eigin-
lega?. . . Bíðum við, hugsaði
hann. . . Þessi kona minnti
hann á . . .
Þegar hún missti trefilinn sá
hann að þetta var Lilí.
Símon hljóp út og braust yfír
torgið til Lilíar. Honum tókst að
troða sér á milli Lilíar og lög-
regluþjónsins sem enn var að
toga í hárið á henni. Hann
reyndi að yflrgnæfa hávaðann í
skaranum og hrópaði, „Bíddu,
hér hafa orðið einhver mistök. ’ ’
, ,Ekki aftur! Hunskastu burtu
eða ég læt hirða þig líka!
Símon vissi að franska lög-
reglan er yfirleitt viðmótsþýð ef
farið er rétt að henni og því
talaði hann eins kurteislega við
þennan ævareiða lögreglumann
og væru þeir báðir í dagstofu
drottningar.
,,Ég vona bara að þú vitir hvað
þú ert að gera,” sagði hann, ,,þú
veist að þetta er leikkonan Lilí. ’ ’
,,Já, já, var það ekki?” sagði
lögregluþjónninn háðslega.
,,Nei, líttu betur á,” sagði
Símon. Lögreglumaðurinn leit
útundan sér á Símon í loðfóðr-
uðum skinnfrakkanum. Síðan
leit hann á Lilí í riflnni regnkáp-
unni, með úflð svart hárið, þrút-
ið andlitið, bólginn munninn og
blæðandi kinnar, neflð og augun
eldrauð í vindinum. Hún er ekk-
ert öðruvísi en þau hin, hugsaði
hann með sér. Hvað er fræg leik-
kona að gera með þessum skríl?
Hann hugsaði samt sem áður
málið og hélt á handjárnunum í
hendinni. Það var eins gott að
kanna málið áður en hann skellti
á hana handjárnunum því eftir
það gæti hann ekki skipt um
skoðun.
Þá sagði Símon: ,,Það væri
mér ánægja að mega fylgja þess-
ari dömu á lögreglustöðina með
þér.” Hann snaraði sér úr
frakkanum og lagði hann yflr
axlirnar á Lilí þannig að minka-
skinnið sneri út. „Brostu,”
hvíslaði hann að Lilí um leið. Lilí
brást við eins og við skipun frá
Zimmer og tókst að teygja úr sér
og senda lögregluþjóninum, sem
hafði verið að reyna að setja
handjárnin á hana, himneskt
bros. Símon lét enn eins og þau
væru stödd í anddyri Ritz hótels-
ins. Hann dró upp nafnspjald
sitt og rétti lögreglumanninum
sem skoðaði það mjög vandlega.
Jú, hugsaði hann með sér, þessi
gaur líkist Símoni Pont. Hann
hafði oft séð hann í sjónvarpinu.
Og hann var greinilega í rándýr-
um fötum. Það var víst best að
taka enga áhættu.
Hann sleppti Lilí og tautaði,
, Jæja, komið ykkur þá í burtu!
Símon olnbogaði þeim leið í
þvögunni og þau skildu ringl-
aðan lögreglumanninn eftir með
handjárnin í annarri hendi og
nafnspjald Símonar í hinni.
Þegar þau voru komin upp til
Símonar fór Lilí að skjálfa eftir
spennuna. ,,Ó, guð, Símon, það
var hræðilegt þegar þeir réðust
til atlögu!” Hún gat ekki talað
skýrt vegna þess að munnurinn á
henni var enn bólginn.
Símon tók varlega af henni
frakkann. ,,Hvað varstu að gera
þarna?”
,,Ég var að koma frá tann-
lækninum þínum. Ég var búin
að vera þar í klukkufíma. Síðan
var ég, áður en ég vissi af, komin
inn í miðja þvöguna . . . og ég
gat ekkert gert.” Allt í einu sá
Lilí sig í speglinum á ganginum.
,,Það var ekki að undra að hann
þekkti mig ekki! Ég lít hræðilega
út.”
,,Það flnnst mér ekki. Mér
flnnst þú frábær.”
Lilí skoðaði sig betur. ,,Ég
held að ég sé komin með glóðar-
auga. Zimmer drepur mig á
mánudaginn. . . ég skil ekki
hvernig þú getur sagt að ég líti
frábærlega út, Símon.”
Hann yppti öxlum eins og
Frökkum er eiginlegt. ,,Ég kann
vel við þig ómálaða. Mér þykir
gaman að sjá þig eins og þú ert í
raun og veru. „Hann bætti við:
„Þú ættir að fá þér tebolla. Sætt
te er besta meðalið við áfalli.
Förum inn í eldhús. ’ ’
Lilí hlammaði sér á stól.
„Mér líður ömurlega,” sagði
hún og saug upp I neflð. Símon
tók silkivasaklútinn sinn snarlega
úr brjóstvasanum og rétti henni.
Sultardroparnir gerðu Lilí bara
enn viðkvæmnislegri og
viðkunnanlegri. Honum þótti
gaman að hugsa til þess að fáir
hefðu séð hana svona varnar-
lausa. Hann sauð tevatnið og bar
fram teið á löngu furuborði í
sveitastíl.
, ,Ég nota ekki sykur. ’ ’
„Þú gerir það í þetta sinn.
Fjóra mola.”
Lilí teygði sig hikandi að
sykurkarinu og um leið teygði
Símon sig fram til að ýta því í
áttina til hennar. Eitt andartak
snertust hendurnar á þeim. Lilí
greip næstum því andann á lofti
þegar hún fann snertinguna,
mjúka og hlýja, óvænta og kitl-
andi. Hún gapti lítið eitt með
bólgnum vörum og starði van-
trúuð á hann. Símon horfði á
hana á móti með sama undrun-
arsvipnum. Þá náði varkárnin yf-
irhöndinni hjá Lilí og hún stökk
á fætur. Hún vildi ekki flækja sig
í neitt. Hún fór að klæða sig
klaufalega í regnkápuna. „Ég
ætti víst að fara að drífa mig
heim og. . .”
Símon gekk yfir að gluggan-
um, horfði út með hendur í vös-
um og sneri baki í hana. ,Já,
auðvitað, þú verður að fara,”
sagði hann.
Lilí settist aftur niður. Síðan
stóð hún upp aftur. Hann sneri
sér frá glugganum og hún gekk
til hans með höndina útrétta til
að kveðja eins og siður er í Frakk-
landi. Símon tók í höndina á
henni. En hann sleppti henni
ekki.
Lilí reyndi taugaóstyrk að
draga höndina til sín, og sagði
um leið glaðlega: „Ég get ekki
farið án þess að hafa höndina
með, Símon.”
„Þú verður að skilja hana
eftireðavera kyrr.”
— 59 —
Símon kitlaði tærnar á Lilí
varfærnislega, og það var oft
undanfari blíðuhóta hjá honum.
Þau höfðu nú búið saman í friði
og ró í íbúð hennar í tvö ár.
Aldrei á ævi sinni hafði Símon
kynnst svo mikilli friðsæld og
hamingju. Það kom honum á
óvart hvað Lilí var auðveld í
sambúð. Fyrir utan bræðiköstin,
sem hún fékk þegar hún las eitt-
hvert bull um sig í blöðunum,
49. tbl. Vikan 63