Vikan - 05.12.1985, Blaðsíða 15

„Veistu, ég er dálitið hrœdd um að þetta sé aldurinn, maður er ekki eins
krúttaralegur i lopapeysunni á fertugsaldri."
„Mér fannst þetta svo mikið
fjör. Mér fannst þetta Kvenna-
framboð svo skemmtileg hug-
mynd en „nota bene”, ég var allt-
af sannfærð um að kvennafram-
boð væri og ætti að vera tímabund-
ið, það væri til að þrýsta á jafn-
rétti og ég hreinlega vonaði að það
gæti dáið drottni sínum vegna
þess að konur hefðu náð því marki
sem þær vildu. En svo var það
þetta með húmorinn, mér fannst
hann vanta. Eins og þegar ég er
ásamt nokkrum öðrum konum í
aðstöðu til að ráða efni í áramóta-
skaupi og við leyfum okkur að gera
grín að kvenfrelsiskonum, kven-
frelsishetjum, þá bara rís kven-
frelsisvængurinn upp og lemur
mann í hausinn. Ég skal segja þér
að eina skiptið sem nokkuð hefur
verið minnst á það sem ég hef ver-
ið að bardúsa í kvennablaðinu
Veru þá var það til að skamma
mig fyrir að gerast svo djörf, ég
sem átti að teljast kvennafram-
boðskona, að gera grín að lítil-
magnanum. Það sem fór fyrir
brjóstið á þessum konum voru til
dæmis þættir úr kvennasmiðju
þar sem ég fór með nokkur kven-
hlutverk, nú og inn í þetta skaup
fléttuðust lítilmagnarnir, börn og
gamalmennin í þjóðfélaginu. Ein-
hvern veginn fór þetta öfugt ofan í
konurnar, þeim fannst við vera að
gera grín aö þessu. Og ég verð að
segja alveg eins og er að ég hef
sennilega orðið dálítið spæld,
hætti til dæmis að kaupa þetta
blað og hef hreinleg lítið blandað
mér í pólitíkina síðan. Já, og ég er
eiginlega dálítið pólitískt viðrini í
dag þó svo ég standi nú alltaf með
mínu fólki. Svo fer það nú bara
einhvern veginn ekki vel saman
að vera mikið í pólitísku brölti og
að vera free lance leikari. Þótt
þáttur eins og áramótaskaup sé
alltaf mikið gagnrýndur fannst
mér dálítið að mér vegið þarna,
ekki vegna þess að mínar konur
gagnrýndu heldur hvernig þær
gagnrýndu.”
Þannig kjaftasaga
er mannorðsmorð
„Maður verður að geta sætt sig
við umtal og gagnrýni," segir
Edda. . . já, i sambandi við verk
sem rnaður hefur verið að vinna eða
hiutverk sem maður hefur tekið að
sér. En hvað um annað umtal sem
þekkt andlit verða að lifa með. . .
til dæmis kjaftasögurnar?
„Kjaftasögur eru óþverri. Auð-
vitað er meira gaman að nota eitt-
hvert þekkt nafn þegar þörf er á
góðri kjaftasögu. Það er ekkert
gaman fyrir marga að heyra ein-
hvern segja: Ég sá hann Jón Jóns-
son kunningja minn fá sér drykk á
barnum eða spá í það hvort hann
sé nú skilinn, eigi við vandamál að
stríða, berji konuna sína eða sé nú
eiginlega að verða róni. Nei, það
verður að vera einhver sem allir
geta talað um. Ég hef ekki heyrt
mikið af kjaftasögum um mig en
þó. Þegar ég lék í myndinni Gull-
sandur á móti Pálma Gestssyni
átti hann til dæmis að vera fluttur
heim til mín samkvæmt nýjustu
heimildum þá. Það var hægt að
hlæja að þessari sögu þar sem ég
og kona Pálma erum góðar vin-
konur og vorum einmitt mikið
saman á þessum tíma. Nú og ég
var ásamt Ladda fararstjóri á
Rhodos síðastliðið sumar og það
var ekki bara að við sættum harð-
ari gagnrýni en aðrir fararstjórar
vegna þess að fólk gerði þær kröf-
ur að við værum skemmtileg held-
ur áttum við líka að sjálfsögðu að
vera orðin par og að vera komin á
kafídrykkjulíka.”
Verðurðu mjög reið?
„Ég verð nefnilega dálítið ill
þegar beinlínis er verið að ljúga
upp á mann, þegar ekki er einu
sinni hægt að bera fyrir sig mis-
skilningi. En svo ganga nú kjafta-
sögur í einhvern vissan tíma,
hjaðna og gleymast. Rætnasta,
andstyggilegasta og lífseigasta
kjaftasaga, sem ég hef þó heyrt á
ævi minni og er búin að ganga í
marga mánuði, er sú sem gengið
hefur um manninn minn, Gísla
Rúnar. Þannig kjaftasaga er
mannorðsmorð. Og maður spyr:
Hver hefur svona innræti? Það er
þá kannski sök sér þegar verið er
að kjafta um að maður sé fluttur
inn hjá öðrum hverjum leikara
sem maður leikur á móti. . . það
er skítur á priki miðað við svona.
Þetta sem minn maður lendir í er
óhugnanlegt og megi mannorðs-
morðingjar, sem halda svona lög-
uðu við, skammast sín. Ég vona
samt þeirra vegna að þeir lendi
aldrei í slíku, ég er nú ekki ill-
kvittnari en það.”
Mér finnst eitthvað
óskaplega hlægilegt
við Fjallkonuna
Einn er sá staður þar sem Íslend-
ingar geta barið Eddu augum þessa
dagana en það er i sjónvarpsauglýs-
ingu í íslenska sjónvarpinu. . . i
fyrsta sinn.
„. . . já, svona til að hala inn
peninga, svo ég sé nú virkilega
„grotesk”, þá gerðist það núna að
ég braut strangt lögmál hjá mér
að koma aldrei fram í auglýsingu.
Ég hef talað inn á eina aö tvær
sjónvarpsauglýsingar en aldrei
selt á mér andlitið fyrr en núna.
Og ég verð að standa undir þessu,
ég gerði þetta og það bjargaði
fjárhagnum. Ég hafði nefnilega
þrjú prinsip í leiklistinni: Það var
í fyrsta lagi að birtast ekki í aug-
lýsingu, í öðru lagi að tæta aldrei
af mér fötin á sviði og í þriðja lagi
að leika aldrei Fjallkonuna. Nú, ef
ég færi út í það að brjóta þessi
prinsip þá ætlaði ég að ganga frá
þeim öllum í einu, það er að segja
að vera í sjónvarpsauglýsingu
með beran rass og fjallkonuskaut-
ið á höfðinu. En þetta sagði ég nú
bara svona í léttum dúr við félaga
mína.”
Er appelsinauglýsingin þá
kannski bara byrjunin? Þú brýtur
hin tvö þegar kemur að næstu
skuldadögum?
„Nei, sem ég er lifandi, ég ætla
að reyna að halda í hin tvö og ég
ætla svo sem ekkert að leggja fyr-
ir mig sjónvarpsauglýsingar,
þetta er ein af undantekningun-
um.”
En hvers vegna ekki Fjallkonan?
„Mér finnst bara eitthvað
óskaplega hlægilegt við Fjallkon-
una, jesús minn, tákn íslensku
þjóðarinnar, dregin upp sautj-
ánda júní. . . nei, það er eitthvað
alveg óskaplega hlægilegt við
þetta.”
Sambland af druslunni og
þessum seinheppna
Það verður ekki hjá þvi komist að
spyrja Eddu hvort hún hafi gefið
eitthvað af eigin persónu til karl-
anna. . . já, eða kvennanna, í Föst-
um liðum. Ertu húsleg i þór?
„Af því að ég veigra mér nú ekki
við því að gera grín að sjálfri mér
þá skal ég viðurkenna að sem
húsmóðir er ég eiginlega sam-
bland af druslunni og þessum sein-
heppna, það er að segja druslunni
sem Arnar Jónsson leikur og þess-
um seinheppna sem Júlíus Brjáns-
son leikur. En það veit guð að mig
langar svo til þess að vera hús-
legri. Mér bara leiðist alveg of-
boðslega aö búa til mat, hreinlega
af því að ég hef ekki hugmynda-
flug í það. Þess vegna er það svo
ægilega gott hjá okkur Gísla.
Hann hefur gaman af að búa til
mat og mér finnst ekkert leiðin-
legt að vaska upp. En í sem stystu
máli, ég hef ekki mjög gaman af
því sem húslegt er. . . einhvern
veginn ætla ég alltaf að fara að
taka allt í gegn hjá mér. . . og ég
er einmitt rétt búin að taka upp úr
Rhodostöskunni. Og allavega þá
druslumst við hér, krakkarnir, í
það að taka til þannig að þetta er
nú svona þokkalegt hjá okkur en
að það sé „spikkandspan” hjá
okkur, það væri synd að segja.”
Og það er ekki hægt að sleppa
Eddu úr Jóla-Viku án þess að
spyrja: Ertu jólabarn?
„Oskaplega mikið jólabarn!
Það til dæmis tilheyrir á mínu
heimili að borða alltaf hamborg-
arhrygg á aðfangadagskvöld, sem
Gísli eldar náttúrlega! Á meðan
er lokað inn í stofu þar sem jólatré
og pakkar eru í felum fyrir börn-
unum þar til eftir mat. Þá er opn-
að inn og við gömlu hjónin bíðum
spennt eftir að það líði yfir börnin
okkar yfir jóladýrðinni. Okkur
finnst voöa spennandi að hafa svo-
lítið „leyndó” yfir skreytingunum
(fyrir börnin okkar). — Nú, við
vökum fram eftir og leikum okkur
og sofum svo fram eftir á jóladag
sem við reynum að eyða saman í
friði og ró því venjulega höfum við
verið nýsloppin úr vinnubrjálæði
rétt fyrir jól. Svo trúum við auð-
vitað öll á jólasveininn! ”
49. tbl. Vikan 15