Vikan - 05.12.1985, Blaðsíða 64

var Lilí hæglát og kunni því best
að lifa rólegu lífi. Þau lásu mik-
ið, hlustuðu á tónlist og Lilí mál-
aði á sunnudögum.
Þegar Símon kom seinna með
kaffi inn í rúmið til Lilíar settist
hún upp og virti hugsandi fyrir
sér gamla mynd af fjallalæk sem
Símon hafði keypt í vikunni
áður.
, ,Ég er ekki viss um að ég vilji
hafa hana þarna,” sagði hún
hugsi. ,,Hún er svo lítil úr þess-
ari fjarlægð, en svo falleg. Hún
minnir mig á ána heima þegar ég
var lítil. Það var ekki hægt að sjá
hana frá húsinu okkar vegna þess
að hún rann í djúpu gili. Við
máttum ekki fara þangað en
Roger bróðir minn fór oft með
mig þangað samt. Við veiddum
silung þar og busluðum í
straumnum.”
Hún lokaði augunum og
brosti. ,,Það var alltaf svo mikil
þögn þar fyrir utan niðinn í vatn-
inu og hvininn frá gömlu
sögunarmyllunni niðri í daln-
um.”
„Veistu að þú ert alltaf að
hugsa um fortíðina,” sagði
Símon dálítið ergilegur. ,,Af
hverju hugsarðu ekki heldur um
að byggja nýja framtíð með mér?
Við gætum b'yggt okkur bjálka-
hús í Sviss, úr timbrinu frá
sögunarmyllunni. Og þú gætir
stofnað þína eigin fjölskyldu í
stað þess að vera alltaf að hugsa
um þessa sem þú týndir. Við
erum búin að vera saman í nærri
tvö ár og ég skil ekki af hverju þú
vilt ekki giftast mér.
,,Æ, það ersvo gamaldags.”
,,Nei, það er ágætt. Ég vil
hafa fast land undir fótum, Lilí.
Það er 1978, ég er þrjátíu og
fimm ára og mig langar að
eignast börn. Það sem gerir mig
ringlaðan er að þig langar til þess
líka. En samt kemurðu þér alltaf
hjá því að ræða þessi mál. Er það
vegna þess að þú elskar mig
ekki? Vegna þess að þú trúir ekki
að ég elski þig? Að þú viljir ekki
binda þig vegna þess að þú ótt-
ist að ég vilji ráða yfir þér eins
og Serge og Stiarkoz og þessi
fjandans Abdúllah?”
,,Nei, það er ekki það.” Hún
hikaði. ,,Ég veit að þetta virðist
kjánalegt en mér finnst ég bara
ekki vera búin að finna mig. Þú
veist hvað þú ert en ég ekki.”
Hún lagði kaffiþollann aftur á
bakkann. „Flestar konur langar
til að eignast börn með mönnun-
um sem þær elska og ég er engin
undantekning, Símon.” Hún
leit á hann, döpur á svipinn.
,,Barn yrði byrjun á nýju lífi,
endurfæðing mín. Ég þurrkaði
út sársaukann í fortíðinni og
byrjaði nýtt líf með minni eigin
fjölskyldu. Þú skalt ekki halda að
ég viljiþað ekki. Eg þrái það. En
hvernig get ég eignast barn,
hvernig get ég axlað slíka ábyrgð
þegar ég er svo óörugg um sjálfa
mig, þegar ég veit ekki hver ég
er? Ég vil að barnið mitt njóti
öryggis, finni að það eigi ein-
hvers staðar heima. Þess vegna
vil ég bíða þar til ég er búin að
komast yflr þennan óróa í mér.
Röddin skalf lítið eitt en varð svo
hörkulegri. ,,En ég er ekki búin
að því enn og stundum er ég
hrædd um að það verði aldrei.
Ég held að það verði ekki fyrr en
ég veit hverjir foreldrar mínir
eru. Og þó mig langi óskaplega
til að vita það er ég um leið
hrædd við að komast að því.
Vegna þess að þeir gætu verið...
hræðilegir á einhvern hátt. Þeir
skildu mig eftir.” Hún andvarp-
aði. ,,En það þýðir heldur ekkert
að reyna að hafa uppi á þeim.
Það er alveg vonlaust. ’ ’
Símon sagði hugsandi: ,,Nei,
ég er viss um að ég get látið gera
það fyrir þig. Eða ég get í það
minnsta reynt... Þegar þú værir
búin að finna þá, þá hættir þú ef
til vill að leita að þeim í næstum
því hvaða manneskjum sem
verða á vegi þínum. Þess vegna
ertu svo auðveld bráð fyrir þessa
djöfla sem þú laðar ósjálfrátt að
þér.” Hann tæmdi bollann sinn,
setti hann niður og sagði: ,,Ef
einhver karlmaður segir eitthvað
föðurlegt og uppörvandi við þig
heldur þú að þetta sé sjálfur jóla-
sveinninn og skrifar undir hvað-
eina sem hann leggur fyrir
framan þig. En jólasveinninn er
ekki til og hættu að leita að
honum, Lilí.”
,,Ég get ekki að því gert að...
þrá þetta svo.” Hún vafði
handleggjunum fastar utan um
hnén og lagði kinnina á hnjá-
kollana.
„Reyndu þá í guðanna bæn-
um að hafa uppi á foreldrum
þínum í stað þess að gera þér
einhverjar óljósar vonir um að
þeir birtist allt í einu sisona. Við
leigjum leynilögreglumenn.
Lögfræðingurinn þinn getur
mælt með einhverjum. Ég hef
verið að velta þessu fyrir mér
lengi. En þú verður að gera þér
grein fyrir því að þér líkar ef til
vill ekki það sem þú flnnur.
Lilí hreyfði sig og kaffibakkinn
rann hættulega langt fram á
rúmstokkinn. Símon stóð upp og
teygði úr sér. ,,Ég held að
mamma þín hafi verið ung, ógift
stúlka sem vann í borginni en var
úr sveit. Þú veist hvað Sviss-
lendingar taka alltaf ákveðið á
öllum málum. Miðstéttarfjöl-
skylda hefði áreiðanlega reynt að
fá fyrir hana fóstureyðingu þó
það væri ólöglegt og andstætt trú
hennar.”
Hann gekk yfir að litlu mynd-
inni af ánni og horfði á hana.
,,Annað er að faðir þinn gæti
hafa verið giftur annarri konu.
Ég held að ef móðir þín hefði
verið áfram ógift og á lífi hefði
hún beðið um að fá þig eða í það
minnsta komið að sjá þig. Þess
vegna hallast ég helst að því að
hún hafi verið sveitastúlka sem
kom í bæinn til að vinna sér inn
peninga fyrir heimanmundi,
eignaðist barn með giftum
manni, fór síðap aftur heim í
sveitina og giftist einhverjum
bónda og þorði aldrei að segja frá
barninu.”
,,Ö, mér er alveg sama, mig
langar bara að fá að vita það,”
hrópaði Lilí upp.
Síðar um daginn kom
leynilögreglumaður að nafni Sar-
tor til Lilíar. Lögfræðingurinn
hennar hafði mælt með fyrirtæki
þessa manns vegna þess að það
hafði sambönd um víða veröld.
Sartor sat inni í stofu hjá Lilí
og skrifaði niður í blokk sem
hann hafði í lófanum. Nei, hún
vissi ekkert um fæðingu sína
nema að hún var fædd í Gstaad
eða Chateau d’Oex í Sviss, 15.
október 1949, og að hún var ekki
dóttir fósturmóður sinnar.
Fósturmóðir hennar hafði þá
verið Angelína, ekkja Albert
Dassin leiðsögumanns sem hafði
búið í þorpinu Chateau d’Oex í
Sviss. Nei, hún hafði enga sönn-
un fyrir því að hún væri ekki
dóttir Madame Dassin. Jú, það
var möguleiki, en það var effitt
að hugsa sér að Madame Dassin
hefði getað leynt ástandi sínu í
svo litlu þorpi. Hver móðir Lilíar
var var öllum hulin ráðgáta í
þorpinu. Henni hafði verið strítt
á því í skólanum. Það töldu allir
að Madame Dassin væri fóstur-
móðir hennar þó Lilí væri kölluð
Elízabet Dassin. Jú, Madame
Dassin hafði gifst aftur 1955,
ungverskum þjóni að nafni Felix
Kovago. Þá hafði það verið
örugglega staðfest í svissneska
konsúlatinu að Kovago-hjónin
og drengurinn, Robert Dassin,
hefðu verið drepin við ungversku
landamærin 1956. Jú, hún vildi
svo sannarlega að Monsieur
Sartor kannaði það. Nei, hún gat
ekki bætt neinum smáatriðum
við nema að Madame Kovago
hafði látið hana í einkatíma í
ensku og frönsku og Lilí fannst
ólíklegt að hún hefði tekið það
upp hjá sjálfri sér. Nei, sonur
hennar, Roger Dassin, hafði ekki
verið settur í svona tíma eða
nokkurt annað barn í barna-
skólanum í þorpinu. Nei,
Madame Kovago hafði ekki gefið
henni neinar myndir eða skart-
gripi sem gátu geflð vísbendingu
um fæðingu hennar.
,,Við könnum fæðingarvott-
orðið þegar í stað,” sagði
Monsieur Sartor og stakk minnrjí*''
bókinni í innri brjóstvasann og
stóð upp. Slmon fylgdi honum
til dyra og rétti honum frakk-
ann.
Þremur dögum síðar hringdi
hann. Símon var að heiman í
leikferð og Lilí svaraði.
,,Okkar maður í Sviss
athugaði málið á manntalsskrif-
stofunni. Gstaadsvæðið er í
Saanenumdæmi og þar búa um
6000 manns. Tvær stúlkur, sem
skírðar voru Elízabet, fæddust
þar þann 15. október 1949. Við
erum þegar búnir að hafa uppi á
annarri þeirra. Hún er ógift og
býr með föður sínum sem er
ekkill. Hitt barnið fæddist á
sjúkrahúsinu í Chateau d’Oex.
Móðir þess var kona að nafni
Emily Post. Á svissneskum
fæðingarvottorðum er nafn
fæðingarlæknisins alltaf gefið
upp. I þessu tilfelli var það dr.
Alfonse Geneste sem dó því
miður í fyrra. Okkar maður í
Sviss talaði við ekkju hans í síma
og þau ætla að hittast á morgun.
,,Guð minn góður,” sagði
Lilí, „Emily Post, það virðist
vera enskt nafn, er það ekki?
64 Vikan 49> tbl.