Vikan - 14.01.1988, Qupperneq 14

Mörgum félaga hennar á
Yvonne-skeiðinu fannst það
koma vel á vondan að henni
skyldi fengið þetta Yvonne-
hlutverk, því það var þögult.
Þórunn Sigurðardóttir stóð á
sviðinu heilt kvöld og sagði
bara eitt einasta orð! Það hafði
ekki gerst fyrr og átti ekki eftir
að gerast aftur.
Bakterían sem dó
Leikarar lýsa því oft hvernig
þeir ftindu allt í einu fyrir því
snemma á lífsleiðinni að þeir
voru á valdi leikhúsbakteríunn-
ar og að þeir hafl frá þeirri
stundu vitað að leikhúsið hlyti
að verða þeirra vinnustaður.
Bakterían skýst oft í fólkið á
barnsaldri þegar því er boðið í
leikhús að sjá sína fyrstu
alvörusýningu, eða þegar það
tekur þátt í skólaleikritinu.
Þórunn Sigurðardóttir tók
bakteríuna eins og annað
leikhúsfólk — en losaði sig við
hana aftur. Það er trúlega met.
„Ég ætlaði alltaf að vinna í
leikhúsi. Það var bernskudraum-
ur sem rættist. Ég man ekki
hvernig þessi áhugi vaknaói, en
ég lék jafrian í skólaleikritunum;
ætlaði að verða leikari. Ég
teiknaði eigi að síður mikið og
geri enn. Ég var í myndlistar-
skóla og hef alla tíð síðan tjáð
mig með því að teikna. Ég
teikna leikritin mín, teikna
þegar ég sit á æfingum.
En ég ætlaði að verða leikari.
Gekk í leiklistarskóla og var
strax eftir útskrift komin í
bullandi vinnu. En svo drapst
þessi leikbaktería. Hún hvarf
þegar ég fór að skrifa...“
Kona undir áhrifum
Og skriftirnar hafa trúlega
haft meiri og dýpri áhrif á
Þórunni en annað flest sem hún
hefúr tekið sér fyrir hendur.
Þórunn er ein þeirra sem verða
eitt með því viðfangsefhi sem á
döflnni er hverju sinni. Hún
verður altekin áhuga. Og sækir
sér áhrif í ýmsar áttir. Les,
horflr, spyr, segir frá, veltir
vöngum og smitar allt
umhverfið af áhuga, vinnugleði,
löngun til að ná tökum á því
sem við er að fást.
Þessa dagana hefúr hún verið
með hóp fólks inni í skemmu
Leikfélags Reykjavíkur á
Meistaravöllum að æfa nýja
gerð af síldarleikriti þeirra
Þórunn Sigurðardóttir t.h.
og Auður Bjamadóttir sem
stjómar dansatriðum í
„Síldin kemur".
Steinsdætra, Iðunnar og
Kristínar. Valgeir Guðjónsson
hefúr skrifað tónlist inn í verkið
og breytt því þannig í söngleik.
Svo stendur Þórunn á miðju
gólfl og sveiflar keyrinu yfir
mislitúm hópi leikara, yngir og
eldrí, og sveiflan dunar svo
gamalt bárujárnið gengur í
bylgjum.
Hagmælska og grúsk
Leikari um eitt skeið,
blaðamaður um árabil, svo
leikstjóri og rithöfúndur og
núorðið getur hún kallað sig
fararstjóra líka. Þórunn Sig. er
nefnilega komin með
Spánardellu, farin að stökkva
þangað suður eftir á sumrin til
að hjálpa landanum að rata um
ströndina. Það er áreiðanlega
betra að vera sæmilega
fjölhæfur þegar maður þarf svo
víða að leggja hönd á plóginn.
Og trúlega endurspeglast
uppeldi konunnar í fjölskrúðug-
um ferli. Hún er dóttir Unnar
Kolbeinsdóttur sem nú er á
sjötugsaldri og les bókasaftis-
fræði við Háskólann. Konan sú
er liðtækur hagyrðingur, gift
Sigurði Ólasyni hrl. sem áður
var ríkislögmaður. Sigurður er
grúskari af guðs náð, fjölfróður
maður og skarpur. Börn hans
og Unnar hafa og valið sér
fjölskrúðug störf: Þórunn er
leikhúsmanneskja með meiru,
Jón er skólastjóri samvinnu-
manna á Bifröst, einn bróðir er
flugstjóri, annar prentari, systir
Þórunnar er búsett á Ítalíu og
hefúr numið talmeinafiræði og
önnur systir nemur myndlist.
,Jón bróðir er prýðilega
hagmælskur eins og mamma,“
segir Þórunn. „Og ég get svo
sem komið saman vísu líka.“ Þó
það nú væri.
Hver var morðinginn?
Blaðamanni tókst að króa
Þórunni af skömmu fýrir jól —
þó ekki fyrr en brögðum var
beitt. Leikararnir úr „Síldinni"
gerðu hlé á vinnu sinni og
leikstjórinn þurfti að safna sér
saman fýrir næstu æfingu. Við
settumst inn á veitingastað í
miðri glögg-ös og sötruðum
þetta heita vínglundur sem
landinn er í þann veginn að
taka ástfóstri við. „Síldin"
verður frumsýnd á morgun —
Þórunn þegar komin hálfa leið
inn í næsta viðfangsefiú. „Ég fer
til Danmerkur að skoða skjöl
eða leita að heimildum um
hana og hina sérkennilegu
trúlofún hennar og Fuhrmans
amtmanns." Þórunn er ráðin
hjá Þjóðleikhúsinu til að skrifa
þetta leikrit.
- Appolónía — draugurinn á
Bessastöðum?
„Einmitt. Pabbi hefur
grúskað heilmikið í þessu máli.
Hann vakti áhuga minn á þessu.
Appolónía var annars dönsk
kona sem var sannanlega
trúlofuð þessum Fuhrman.
Hann var gerður að amtmanni
og fór út hingað. Hann bjó á
Bessastöðum með nýrri
heitkonu og tengdamóður.
Appolónía var hins vegar ekki á
því að gefa eftir trúlofúnina.
Fuhrmann var dæmdur til að
greiða uppihald hennar,
helminginn af launum sínum —
og að auki kom hún til íslands
og bjó á Bessastöðum með
hinni nýju fjölskyldu heit-
mannsins. Það ástand varði í ein
þrjú ar. Þá dó Appolónía.
Margir hafa talið að henni hafi
verið byrlað eitur og böndin
hafa borist að tengdamóður-
inni.“
Tilfinningalíf karla
Appolóníumálið gerðist
snemma á átjándu öld.
Blaðamaður ætlaði að fara að
spyrja um hverju sætti þessi
áhugi á fortíðinni, þegar
Þórunn var allt í einu farin að
tala um tilfinningalíf karlmanna.
— Ertu kannski alveg eins að
skrifa um þennan Fuhrman sem
hefúr greinilega ekkert vitað
hvað hann átti að gera við
14 VIKAN