Vikan - 04.05.1991, Page 22

GÓÐUR ANDI í HJÓNABANDINU
Frh. af bls. 22
hafir veriö aö reyna að vera fyndinn. Þetta var
smekklaust. Sjúklegt af þér. Og þar að auki
vissi móöir þín ekki aö þú varst aö reyna aö
vera fyndinn. Ég sá þaö á augnaráði hennar
aö hún trúöi þér. Og eitt enn. Ef þú vilt endilega
nota svona smekklausa brandara til aö gefa í
skyn að ég sé svona ómöguleg móöir, þá...
Þegar viö vorum búin að vera gift í svona
níu ár tókst okkur eftir miklar vangaveltur að
komast að samkomulagi um hvernig við ættum
að haga okkur þegar tengdaforeldrar mínir
kæmu norður.
FYRSTA GREIN: Ég samþykkti (svolítiö
dræmt) að ég ætti þaö til aö vera svolítið upp-
trekkt í návist tengdaforeldra minna og þess
vegna væru tilfinningar mínar varöandi auð-
mýkingu, árásir og svik Marteins viö mig svolít-
ið öfgakenndar. Þess vegna ætti ég aö leggja
mig fram um aö slaka svolítið á.
ÖNNUR GREIN: Marteinn samþykkti (dræmt)
aö hann gæti nú verið svolítið þolinmóðari
þegar ég væri aö kvarta við hann (alveg sama
hvað honum fyndist þaö ósanngjarnt). Hann
samþykkti líka aö taka þaö ekki of nærri sér
(alveg sama hvaö þaö væri nærgöngult) og aö
reyna af öllum mætti aö hugsa um mig sem
viökvæma tilfinningaveru fremur en móður-
sjúka valkyrju.
ÞRIÐJA GREIN: Viö ákváðum bæöi aö Mar-
teinn ætti aö taka tillit til fyrstu greinar og ég til
annarrar greinar þegar foreldrar hans kæmu I
heimsókn.
SUMARLEYFIÐ
Við ákváðum að aka suður til Reykjavíkur og
vera þar í eina viku. Þegar suður kom sýndi
hann áhuga mínum á aö spásséra um flnar
húsgagnaverslanir engan skilning og ég sýndi
þeirri áráttu hans að boröa á fínum veitinga-
húsum engan skilning á móti. Eftir því sem viö
nálguðumst höfuöborgina meira uröum viö líka
ósammála um hvaöa útvarpsstöð viö ættum
aö hlusta á.
Við vorum líka ósammála um hvort okkar
hefði stungið upp á svona asnalegu sumar-
leyfi. Ég sagði (mjög blátt áfram og alls ekki
meö neitt ásakandi rödd þegar við vorum á
leiöinni til Hveragerðis aö fá okkur kaffisoþa í
Eden á öörum degi okkar fyrir sunnan): Ég
sagði þér alltaf aö mig langaði miklu frekar til
Benidorm. Þá sagöi hann (með þennan and-
styggilega tón f röddinni): En viö vorum búin
aö reikna það út aö vikuferð til Reykjavíkur
væri miklu heppilegri núna vegna þess að fjár-
málin veröa hagstæðari hjá okkur seinna í
sumar og þá getum við skroppið til útlanda. Og
þú - ekki neita þessu - sagöir að þá gæti verið
gaman að skreppa til Reykjavíkur.
Þá sagöi ég (meira særö en reið): Já já, á nú
ekki aö gera MIG ábyrga? Þetta fæ ég fyrir að
láta undan öllum þessum asnalegu hugmynd-
um þínum.
Þá sagði hann (I alveg sérstaklega and-
styggilegum tón): Þetta var ekkert asnaleg
hugmynd sem ÉG fékk. Þetta var ÞÍN
hugmynd. Og úr því við erum farin aö tala um
þetta, hvaða aörar hugmyndir mínar ertu að
tala um sem þú hefur þurft aö láta undan?
■ Alltaf þegar eitthvað
fer úrskeiðis og húsið er
undirlagt af iðnaðar-
mönnum verður hann
eins og argasti ruddi.
■ Aftur á móti þegar
húsið þarfnast hreingern-
inga eftir breytingarnar
þá er það ég sem verð
píslarvotturinn.
Ég sagöist ekkert ætla aö fara að fara aö
rekja öll smáatriöin í þessu ömurlega hjóna-
bandi okkar. Þá stoppaði hann bílinn og sagð-
ist ekki aka feti lengra fyrr en ég ansaði spurn-
ingum hans. Svo aö ég sagði að ef hann setti
ekki bílinn strax I gang aftur færi ég út og
húkkaöi mér far til Hveragerðis ,og fengi
ábyggilega far með einhverjum ógeðslegum
nauðgara sem myndi fleygja mér út af vegin-
um eftir aö hann, þú veist - og Marteinn myndi
þá kannski aldrei sjá mig aftur (þaö var eins
gott aö börnin voru ekki meö). Þá sá hann aö
sér og hélt áfram til Hveragerðis.
Á leiðinni frá Hveragerði ákváðum viö aö
láta eins og hver einasti dagur væri fyrsti dag-
urinn á enda Reykjavíkurferðarinnar og að
þess vegna ættum við að haga okkur eins og
siðaöar manneskjur. Við ákváðum líka að ég
gæti farið I tvær húsgagnaverslanir á dag og
hann gæti borðað á einhverju sælkerahúsi
einu sinni á dag - og ég gæti farið I eina hús-
gagnaverslun í viðbót fyrir hverja íþróttalýs-
ingu sem hann fylgdist með í útvarpi eöa sjón-
varpi. Svo samþykktum við llka, hvort sem við
trúðum því nú eða ekki, að við hefðum bæði
samþykkt að fara í þetta ferðalag.
ENDURNÝJUNIN
í hvert skipti sem við Marteinn höfum ákveðið
að láta mála hjá okkur eða breyta til á heimilinu
breytumst við í rudda og píslarvott. Alltaf þeg-
ar eitthvað fer úrskeiðis og húsið er undirlagt af
iðnaðarmönnum verður hann eins og argasti
ruddi. Aftur á móti þegar húsið þarfnast hrein-
gerninga eftir breytingarnar þá er það ég sem
verð píslarvotturinn. Ég get skýrt þetta betur
með eftirfarandi dæmum.
Þegar fjarlægja þarf föt úr fataskápnum,
meðan málararnir eru að vinna I svefnherberg-
inu, hver er það þá sem fleygir þeim öllum á
rúmið í gestaherberginu í staðinn fyrir að
brjóta þau snyrtilega saman?
Hver myndi bjóða nokkurri annarri mann-
eskju upp á annað eins hirðuleysi?
Hver var það sem setti rafmagnskaffikönn-
una á svo öruggan stað, þegar eldhúsið var
málað, að hún hefur aldrei fundist sfðan?
Hver sagði að eplagræni liturinn, sem ég
valdi á stofuna, væri of fölur og valdi I staðinn
einhvern æpandi lit sem málararnir urðu að
mála yfir með litnum sem ég valdi fyrst og er
mjög smekklegur?
Hver er það svo sem hefur trekk í trekk, síð-
an skipt var um lit, sagt: Ég sagði þér þetta?
Ég gæti haldið svona áfram en svörin við
þessum spurningum yröu alltaf, bókstaflega
alltaf- Marteinn.
Eftir síðustu breytingar á húsinu vorum við
orðin svo trekkt á taugum að það virtust aðeins
vera tvær leiðir út úr þessu: skilnaður eöa
manndráp. Þá var það snemma eitt kvöldið,
þegar iðnaðarmennirnir voru að gera okkur
gráhærð, að við stungum upp á því (ég man
nú ekki í augnablikinu hvort okkar átti hug-
myndina enda skiptir það kannski ekki öllu
máli) að skreppa í leikhúsið og sjá Kysstu mig
Kata. Á eftir fórum við svo inn á barinn á KEA,
fengum okkur að borða og Irish Coffee á eftir
og héldumst I hendur. Höfðum við tíma fyrir
svona lagað? Auðvitað ekki. Höfðum við efni á
þessu? Auðvitað ekki. En var þetta ekki skárra
en skilnaður eða manndráp? Jú, auðvitað.
Við ákváðum að láta aldrei endurnýja neitt
hjá okkur framar, svo lengi sem við lifðum. Við
ákváðum líka, ég man nú ekki hvort okkar átti
hugmyndina (ég var líka búin að fá mér nokkur
glös af Irish Coffee), að við værum í rauninni
vinir en ekki óvinir, elskendur en ekki ókunnugt
fólk og ættum að standa saman.
Svona getur nú góður andi og svolítill húmor
skipt miklu máli í hjónabandinu.
ASKRIFTAR-
SÍMI
83122
22 VIKAN 9. TBL. 1991