Vikan - 04.05.1991, Síða 23

ÞORGERÐUR TRAUSTADÓTTIR SKRIFAR:
Þaö er óneitanlega eitt og
annað sem ég hef átt
erfitt með að venja mig
við eftir að ég flutti í þéttbýlið.
Eitt af því er þaö óstand sem
ríkir í útvarpsmálum. Þar æpir
nú hver stöðin á aðra og það
er því miður harla lítið vit í
flestu því sem verið er aö
senda út á öldum Ijósvakans.
Ég man þá tíð meðan við
Ásgeir bjuggum enn fyrir norð-
an og Rikisútvarpið var eitt við
völd. Þá var hver maður
ánægður með sígilda tónleika
fyrir hádegi, hádegisfréttir,
blessaða útvarpssöguna, mið-
degisstund með Carl Jularbo,
kvöldfréttir og hinn sívinsæla
endurminningaþátt Ég man þá
tíð. Svona litu nú sýnishornin
úr dagskránni út þá, glænýjar
heimsfréttir og þjóðlegur fróð-
leikur í bland.
Oft kom það svo fyrir að lítið
sem ekkert heyrðist í útvarp-
inu nema skruðningar. Þannig
gat það verið dögum saman.
Það var svo sem ekki verið að
kvarta yfir því þótt ekki væri
hægt að heyra nema einn og
einn tón á stangli frá blessuð-
um karlinum honum James
Last, krakkarnir héngu þá ekki
iðjulausir yfir útvarpinu á
meðan.
En svo var það um svipað
leyti og við Ásgeir fórum að
ræða það að flytja suður að
ósköpin dundu yfir. Raunar
var það nú Ríkisútvarpið sjálft,
þessi stoð og stytta íslenskrar
menningar, sem reið á vaðið
og opnaði nýja stöð. í henni
glumdi bítlagarg daginn út og
daginn inn og það litla sem
sagt var hefði betur verið látið
ósagt. Það segi ég og skrifa og
er tilbúin að standa við þau orð
mín hvar sem er!
Fleiri riðu á vaðið og stofn-
uðu útvarpsstöðvar, bæði
kristilegar og ókristilegar, en
allar alveg spriklandi frjálsar. Á
tímabili var ekkert sjálfsagð-
ara en að eiga útvarpsstöð.
Það var svona álíka mikið mál
og að eiga heitan pott úti í
garði. En svo fóru þær nú
blessunarlega að fara á haus-
inn hver af annarri. Það versta
var bara að það virtust alltaf
tvær skjóta upp kollinum fyrir
hverja eina sem varð fallítt.
Ég hefði nú svo sem ekkert
verið að mynda mér sérstakar
skoðanir á öllu þessu frjáls-
ræði í útsendingarmálum ef
það hefði ekki beinlinis ruðst
inn á mitt heimili. Við vorum þá
flutt suður, við Ásgeir, og kom-
MEÐAN „GUFAN"
VAROGHÉT
in í blokkina i Breiðholtinu þar
sem við höfum búið æ siðan.
Þetta er ágætis húsnæði en
maður er náttúrlega ekki sjálfs
sín herra að öllu leyti þegar
maður er í sambýli með öðru
fólki. Það segir sig sjálft.
En það var einmitt þarna i
blokkinni sem fór að bera á
svefnleysi hjá honum Ásgeiri.
Hann þurfti iðulega að fara
fram á nóttunni og kom ekki
aftur undir sængina fyrr en eft-
ir dúk og disk. Svo svaf hann
náttúrlega meira eða minna
allan daginn. Ég spurði hann
auðvitað hverju þetta sætti.
„Ég á hálferfitt með svefn,
Tobba mín, og mér þykir betra
að skreppa aðeins fram heldur
en að liggja andvaka f rúm-
inu,“ svaraði hann þá.
Ég sárvorkenndi vesalings
manninum því sjálf sef ég eins
og skorinn hrútur og veit ekki
af mér alla liðlanga nóttina. Ég
spurði hann þess vegna hvort
hann vildi ekki að ég kæmi
með honum fram þegar svona
stæði á og hitaði handa hon-
um kakó. Heitt kakó hefur
nefnilega róandi áhrif á líkam-
ann. Það veldur líka hægða-
teppu en það er önnur saga.
„Ha, nei, nei, alls ekki kakó
fyrir mig, ég hef enga lyst þeg-
ar ég er andvaka," sagði Ás-
geir þá og var óvenju hrað-
mæltur. „Sof þú bara, góöa
mín, ég sé um mig.“
Svo var það einu sinni sem
oftar að ég rumskaði við að
Ásgeir staulaðist fram. Hann
er nefnilega náttblindur og
rambar á borð og stóla ef
myrkrið er mjög svart. Síðan
sofnaði ég aftur og vissi ekki af
mér fyrr en undir morgun. Þeg-
ar ég vaknaði sá ég að Ásgeir
var ekki í rúminu sínu. Mér brá
ónotalega við, klukkan orðin
fimm og maðurinn enn frammi.
Ég dreif mig i náttsloppinn,
sem hann hafði gefið mér um
þar síðustu jól, og snaraðist
fram. Hvað haldið þið að ég
hafi séð nema hann Ásgeir op-
inmynntan fyrir framan sjón-
varpið! Og það sem spriklaði á
skerminum - það er ekki fyrir
sómakæra konu að lýsa því i
heiðvirðu blaði.
Þetta hafði hann þá verið að
bauka, andvökusjúklingurinn.
Það hafði alveg farið fram
hjá mér að búið væri að tengja
svokallað „gervihnattasjón-
varp“ í blokkina okkar. Það
þýðir að hægt er að horfa á
hinar og þessar útlenskar
stöðvar allan sólarhringinn án
þess að gera nokkurt hlé þar
á. Og þvílíkar þokkastöðvar!
Það er ekki til það siðleysi sem
ekki er sýnt í smæstu smá-
atriðum á skerminum. Á þetta
hafði Ásgeir verið að glápa.
Hann hafði meira að segja rifið
sig upp um miðjar nætur, mað-
urinn, ef hann vissi af ein-
hverju „krassandi" á dag-
skránni.
Ég mætti á næsta húsfund
sem haldinn var eftir þetta og
krafðist þess að hnötturinn
yrði tekinn úr sambandi. Marg-
ar konur í blokkinni studdu til-
lögu mínaog greiddu henni at-
kvæði. En þá risu upp á aftur-
lappirnar nokkrir kallskunkar
sem ætluðu hreint vitlausir að
verða. þeir sögðu að það
kæmi ekki til nokkurra mála að
loka kapalkerfinu, það væri
bara hneisa. Ég hefði getað
bent á þá sem hæst létu, áður
en þeir tóku til máls, þvi þeir
voru allir með kolsvarta bauga
undir augunum.
9. TBL. 1991 VIKAN 23