Vikan - 04.05.1991, Qupperneq 40

ÞORDIS BACHMANN ÞYDDI
ÞRIÐJI HLUTI
2. KAFLI
* 1 *
Það var nærri komið miðnætti þegar
Johnny beygði bílnum inn í innkeyrsl-
una hennar. Sara blundaði.
„Heyrðu," sagði hann, slökkti á vél-
inni og hristi hana blíðlega. „Við erum
komin."
„Ó ... allt í lagi.“ Hún settist upp og vafði káp-
unni þéttar að sér.
„Hvernig líður þér?“
„Betur. Mig verkjar í magann og er illt í bakinu,
en betur. Farðu á bílnum til Cleaves, Johnny."
„Nei, best að sleppa því,“ sagði hann. „Þá sér
einhver hann fyrir utan hjá mér alla nóttina. Við
þörfnumst ekki þess konar kjaftagangs."
„En ég ætlaði að koma með þér heim ...“
Johnny brosti. „Og þá hefði það verið áhætt-
unnar virði, þó við hefðum orðið að ganga ein-
hvern spöl. Auk þess vil ég að þú hafir bílinn ef þú
skiptir um skoðun varðandi slysavarðstofuna."
„Það geri ég ekki.“
„Það gæti verið. Má ég koma inn og hringja eftir
leigubíl?"
„Svo sannarlega."
Þau fóru inn og Sara kveikti áður en skjálftinn
helltist aftur yfir hana.
„Síminn er í stofunni. Ég ætla að leggja mig og
breiða yfir mig.“
Stofan var lítil og fábrotin, marglit gluggatjöld
það eina sem bjargaði henni frá því að virðast fá-
tækleg - þau og safn plakata á einum vegg: Dylan
í Forest Hills, Baez í Carnegie Hall, Jefferson
Airplane í Berkeley, hljómsveitin Byrds í Cleve-
land.
Sara lagðist á sófann og dró teppi upp að höku.
Johnny horfði á hana með einlægri umhyggju.
Hún var náföl utan dökku bauganna undir augun-
um. Hún leit út fyrir að vera eins veik og ein mann-
eskja getur orðið.
„Ég ætti kannski að vera hérna í nótt,“ sagði
hann. „Ef eitthvað gerist, eins og ...“
„Á borð við að ég fái örlitla sprungu við efsta
hryggjarliðinn?" Hún horfði á hann með mæðu-
legri kímni.
„Ja, þú veist. Eitthvað."
Ógnvænlegar drunurnar úr iðrum hennar réðu
úrslitum. Hún hafði ætlað sér að Ijúka þessu
kvöldi með því að sofa hjá John Smith. Þannig átti
það ekki að fara. En það þýddi ekki að hún þyrfti
að Ijúka kvöldinu með hann viðstaddan meðan
hún kastaði upp, stykki á salernið og teygaði í sig
meirihlutann úr magasýrumeðalsflösku.
„Það verður allt í lagi með mig,“ sagði hún.
„Þetta var bara skemmd hátíðarpylsa, Johnny. Þú
hefðir eins getað lent á henni sjálfur. Hringdu í
mig í frítímanum þínum á morgun."
„Ertu viss?"
„Já.“
„Allt í lagi, vina.“ Hann tók upp símtólið án þess
að deila um þetta frekar og pantaði bíl. Hún lokaði
augunum, rödd hans svæfði hana og róaði. Eitt af
því sem hún kunni best við í fari hans var að hann
reyndi ávallt að gera það sem rétt var, það besta,
án nokkurs sjálfsréttlætingarkjaftæðis. Það var
gott. Hún var of þreytt og of langt niðri til að leika
litla samfélagsleiki.
„Dáðin er drýgð," sagði hann og lagði á. „Þeir
senda mann hingað eftir fimm mínútur."
„Þú átt þó fyrir farinu," sagði hún brosandi.
„Og ég ætla mér að gefa ríflegt þjórfé," svaraði
hann, með sæmilegri W.C. Fields-rödd.
Hann kom yfir að sófanum, sat við hlið hennar,
hélt í hönd hennar.
„Hvernig fórstu að þessu, Johnny?"
„Hmmm?“
„Hjólið. Hvernig gastu þetta?“
„Þetta var ekkert annað en hundaheppni, það
er allt og sumt,“ sagði hann, á svipinn eins og
honum þætti þetta óþægilegt. „Þetta hendir alla
öðru hverju. Til dæmis á veðreiðum eða í fjár-
hættuspili."
„Nei,“ sagði hún.
„Ha?“
„Ég álít ekki að allir séu öðru hverju svona
heppnir. Þetta var nærri því óhugnanlegt. Það ...
hræddi mig dálítið."
■ En það var hjólið
sem hugur hans hvarfl-
aði að aftur og aftur og
hrjáði hann. í myrkrinu
sá hann það enn snúast
fyrir sér og fyrir eyrum
sér heyrði hann hægt
tikka-tikka-tikka hljóð
bendilsins.
„Var það?“
„Já.“
Johnny andvarpaði. „Ég fæ einstaka sinnum
hluti á tilfinninguna, það er allt og sumt. Eins lengi
og ég man eftir mér, síðan ég var smástrákur. Og
mér hefur alltaf tekist vel að finna hluti sem fólk
hefur týnt. Eins og Lisa litla Schumann í skólan-
um. Veistu hvaða stúlku ég á við?“
„Litla, sorgmædda, óframfærna Lisa?“ Hún
brosti. „Ég þekki hana. Hún gengur um í ráðgátu-
skýjum á viðskiptamálfræðinámskeiðinu mínu.“
„Hún týndi skólahringnum sínum,“ sagði
Johnny, „og kom grátandi til min vegna þess. Ég
spurði hana hvort hún hefði athugað innst á efstu
hillunni í skápnum sínum. Aðeins ágiskun. En þar
var hann.“
„Og hefurðu alltaf getað þetta?“
Hann hló og hristi höfuðið. „Varla nokkurn
tíma.“ Brosið dofnaði. „En það var sterkt í kvöld,
Sara. Ég var með þetta hjól...“ Hann kreppti
hnefana mjúklega, leit á þá og hleypti brúnum.
„Ég var með það hérna. Og hugrenningatengslin
voru fjári furðuleg."
„Hvernig þá?“
„Gúmrní," sagði hann hægt. „Brennandi
gúmmí. Og kuldi. Og ís. Svartur ís. Þetta fór í
gegnum huga mér. Guð má vita hvers vegna. Og
slæm tilfinning. Eins og ég þyrfti að gæta mín.“
Hún horfði vandlega á hann án þess að segja
orð og smátt og smátt birti yfir andliti hans.
„En nú er hún farin, hvað sem hún táknaði. Lík-
lega ekkert."
„Að minnsta kosti fimm hundruð dollara virði af
heppni," sagði hún. Johnny hló og kinkaði kolli.
Hann sagði ekki fleira og hún mókti, fegin að hafa
hann þarna. Hún vaknaði aftur þegar Ijós að utan
skvettust yfir vegginn. Leiguþíllinn hans.
„Ég hringi," sagði hann og kyssti hana blíðlega.
„Ertu viss um að þú viljir ekki hafa mig hérna?“
Skyndilega langaði hana til þess en hún hristi
höfuðið.
„Hringdu til mín,“ sagði hún.
„í þriðja tímanum,“ lofaði hann. Hann gekk til
dyra.
„Johnny?"
Hann sneri sér við.
„Ég elska þig, Johnny," sagði hún og andlit
hans Ijómaði eins og lampi.
Hann sendi fingurkoss. „Láttu þér líða betur,"
sagði hann, „og svo tölum við saman."
Hún kinkaði kolli en það liðu fjögur og hálft ár
áður en hún talaði við Johnny Smith aftur.
. 2 .
„Er þér sama þó ég sitji frammí?" spurði Johnny
leigubílstjórann.
„Sjálfsagt. Rektu bara ekki hnéð í gjaldmælinn.
Hann er viðkvæmur."
Johnny renndi löngum leggjunum undir gjald-
mælinn með áreynslu og skellti hurðinni. Leigu-
bílstjórinn, miðaldra maður með skalla og ístru,
slökkti á LAUS-skiltinu og leigubíllinn rann af stað
upp Flagg-stræti.
„Hvert?"
„Cleaves Mills," sagði Johnny. „Aðalstræti. Ég
skal vísa þér veginn.“
„Ég verð að láta þig borga eitt og hálft far,“
sagði leigubílstjórinn. „Ég kann illa við það en ég
verð með tóman bíl þaðan."
Hönd Johnnys lokaðist annars hugar um seðla-
búntið í buxnavasa hans. Hann reyndi að muna
hvort hann hefði nokkurn tíma áður verið með svo
mikið fé á sér. Einu sinni. Hann hafði keypt
tveggja ára Chevrolet á tólf hundruð dollara. í
uppátektarsemi hafði hann beðið um reiðufé í
bankanum, bara til að sjá hvernig svo mikið fé liti
út. Það hafði ekki verið tiltakanlega dásamlegt en
undrunina á andliti bílasalans, þegar Johnny
þrýsti tólf hundrað dala seðlum í hönd hans, var
dásamlegt að sjá. En þessir aurar veittu honum
enga vellíðan, frekar einhvers konar óþægindi og
hann minntist grundvallarreglu móður sinnar:
Ógæfa fylgir fundnu fé.
„Eitt og hálft far er allt í lagi,“ sagði hann við
leigubílstjórann.
„Ef við bara skiljum hvor annan," sagði leigu-
bílstjórinn léttari í máli. „Ég kom svona fljótt af því
að ég var kallaður yfir að Riverside og enginn vildi
kannast við það þegar ég kom þangað."
„Er það svo?“ spurði Johnny áhugalaus. Dimm
hús þutu framhjá fyrir utan. Hann hafði unnið fimm
hundruð dollara og ekkert svipað því hafði hent
hann fyrr. Þessi draugalykt af brennandi gúmmíi-
tilfinningin af að vera að endurlifa eitthvað sem
hafði hent hann þegar hann var lítill - og tilfinning-
in af að óheppni myndi vega upp á móti heppninni
var enn með honum.
„Já, þessar fyllibyttur hringja og skipta svo um
skoðun," sagði leigubílstjórinn. „Fjárans fyllibytt-
ur, ég þoli þær ekki. Þær hringja og ákveða svo,
fjandinn eigi það, ég fæ mér nokkra bjóra í viðbót.
Eða þær drekka upp peningana fyrir farinu meðan
þær bíða og þegar ég kem inn og hrópa „Hver
bað um leigubíl?" vilja þær ekki gefa sig fram.“
„Já,“ sagði Johnny. Vinstra megin við þá flaut
Penobscot-áin hjá, dökk og olíukennd. Og svo
veikindi Söru og að hún skyldi segjast elska hann,
ófan á allt annað. Hann hafði líklega aðeins náð
henni á veiku andartaki en Guð - ef hún hafði nú
meint þetta! Hann hafði verið bálskotinn í henni
næstum síðan á fyrsta stefnumótinu þeirra. I því
fólst heppni kvöldsins, ekki í að vinna þessa pen-
inga. En það var hjólið sem hugur hans hvarflaði
að aftur og aftur og hrjáði hann. í myrkrinu sá
hann það enn snúast fyrir sér og fyrir eyrum sér
heyrði hann hægt tikka-tikka-tikka hljóð bendilsins
sem hrasaði yfir prjónana, eins og eitthvað sem
heyrist í óþægilegum draumi. Ógæfafylgirfundnu
fé.
40 VIKAN 9.tBL. 1991