Vikan - 04.05.1991, Side 43

sem fór minnkandi, úr honum heyrðist rödd Anne
Strafford: „Sara? - Sara? - Sara?“
. 3 *
Þegar Sara kom að sjúkrahúsi Austur-Maine var
klukkan fimmtán mínútur yfir tólf. Hjúkrunarkonan
í móttökunni leit á fölt, tekið andlit hennar, vó og
mat getu hennar til að taka við frekari sannleika
og sagði henni að John Smith væri enn á skurö-
stofunni. Hún bætti við að foreldrar Johnnys væru
á biðstofunni.
„Þakka þér fyrir," sagði Sara. Hún beygði til
hægri í stað vinstri, lenti inni í lyfjaskáp og varð að
fara til baka.
Biðstofan var máluð í skærum, hreinum litum
sem skáru í augu hennar. Nokkrar manneskjur
sátu og flettu slitnum tímaritum eða störðu út í
loftið. Gráhærð kona kom úr lyftunni, rétti vinkonu
sinni gestapassann og settist niður. Vinkonan tif-
aði á brott á háum hælum. Hinir héldu áfram að
sitja, biðu þess að að þeim kæmi að heimsækja
föður sem var að láta taka gallsteina, móður sem
hafði uppgötvað lítinn hnúð undir öðru brjóstinu
fyrir aðeins þremur dögum, vin sem ósýnilegur
hamar hafði slegið í bringuna þegar hann var að
skokka. Andlit þeirra sem biðu voru í vandlega
skorðuðum sjálfsstjórnarstellingum. Sara fann að
óraunveruleikinn var á næsta leiti aftur. Einhvers
staðar hringdi lágvær bjalla. Það brakaði í hrá-
gúmmísóluðum skóm. Það hafði allt verið í lagi
þegar hann fór frá henni. Það var varla hægt að
ímynda sér að hann iægi í einum þessara múr-
turna, upptekinn af því að deyja.
Hún þekkti Smith-hjónin úr á augabragði. Hún
leitaði eftir fornöfnum þeirra en fann þau ekki
strax. Þau sátu saman aftarlega í herberginu og
öfugt við hitt fólkið þar hafði þeim enn ekki unnist
timi til að sættast við það sem hafði hent þau.
Mamma Johnnys var með kápuna á stólnum
fyrir aftan sig og hélt þétt um Biblíuna sína. Varir
hennar hreyfðust er hún las og Sara mundi að
Johnny hafði sagt að hún væri afar trúuð -
kannski of trúuð, einhvers staðar mitt á milli trúar-
ofstækis og þeirra sem handfjatla höggorma,
mundi hún að hann hafði sagt. Herra Smith -
Herb, mundi hún nú, hann heitir Herb - var með
tímarit á hnjánum en var ekki að lesa það. Hann
horfði út um gluggann þangað sem haust Nýja-
Englands brenndi sig í átt að nóvember og vetrin-
um framundan.
Hún gekk yfir til þeirra. „Herra og frú Smith?“
Þau litu upp á hana, andlit þeirra strengd til að
taka við högginu sem þau hræddust. Frú Smith
tókfastar um Biblíuna, sem láopin á Jobsbók, þar
til hnúar hennar hvítnuðu. Unga konan fyrir fram-
an þau var ekki íklædd hjúkrunarkonu- eða lækn-
isbúningi en það skipti þau engu máli þegar hér
var komið sögu. Þau biðu eftir lokahögginu.
„Já, við erum Smith-hjónin,“ sagði Herb lágt.
„Ég heiti Sara Bracknell. Við Johnny erum góðir
vinir. Saman, segir maður líklega. Má ég setjast?"
„Vinstúlka Johnnys?" spurði frú Smith með
hvössum, næstum ásakandi raddblæ. Nokkrir litu
stuttlega upp og síðan aftur á slitnu tímaritin sín.
„Já,“ sagði hún. „Stúlkan hans Johnnys."
„Hann skrifaði aldrei um að hann ætti vinkonu,"
sagði frú Smith í sama hvassa tóninum. „Nei, það
gerði hann aldrei."
„Suss, marnrna," sagði Herb. „Sestu,
ungfrú ... var það ekki Bracknell?"
„Sara,“ sagði hún þakklát og fékk sér stól.
„Ég...“
„Nei, það gerði hann aldrei," sagði frú Smith
hvasst. „Drengurinn minn dáði Guð en undanfarið
varð hann honum svolítiðfráhverfur. DómurGuðs
er sviplegur, skaltu vita. Það er það sem gerir
hrösun svo hættulega. Þú veist ekki daginn eða
stundina...“
„Suss,“ sagði Herb. Fólk leit upp aftur. Hann
leit strangur á svip á konu sína. Hún leit ögrandi til
baka andartak en augnaráð hans hvikaði hvergi.
Vera leit undan. Hún var búin að loka Biblíunni en
fingur hennar fitluðu hvíldarlaust við blaðsíðurnar
eins og þeir þráðu að komast aftur í hið tröllaukna
niðurbrot á lífi Jobs, næga óheppni til að setja
hennar og sonar hennar í einhvers konar biturt
samhengi.
„Ég var með honum í gærkvöldi," sagði Sara
og við það leit konan upp aftur, ásakandi. Á því
andartaki mundi Sara biblíumerkinguna af að
vera „með“ einhverjum og fann að hún roðnaði.
Það var eins og konan gæti lesið hugsanir
hennar.
„Við fórum á héraðshátíðina ...“
„Stað syndar og illsku,“ sagði Vera Smith hátt
og skýrt.
„Ég ætla að segja þér í síðasta sinn að hafa
hljótt, Vera,“ sagði Herb hörkulega og skellti hönd
sinni yfir aðra hönd konu sinnar. „Ég meina það.
Þetta virðist vera ágæt stúlka hérna og ég vil ekki
hafa það að þú sért að sneiða að henni. Er það
skilið?"
„Staðir syndarinnar," endurtók Vera þrjósku-
lega.
„Ætlarðu að þegja?“
„Slepptu mér. Mig langar til að lesa Biblíuna
mína.“
Hann sleppti henni. Sara var ráðvillt og vand-
ræðaleg. Vera opnaði Biblíuna sína og hóf lestur-
inn aftur, varir hennar hreyfðust.
„Vera er í miklu uppnámi," sagði Herb. „Við
erum bæði í uppnámi. Þú ert það líka, sé ég.“
„Já.“
„Skemmtuð þið Johnny ykkur vel í gærkvöldi?"
spurði hann. „Á hátíðinni?"
„Já,“ sagði hún og lygin og sannleikurinn í
þessu einfalda orði fóru í eina flækju í heila
hennar. „Já, við gerðum það, þangað til... nú,
ég fékk skemmda pylsu eða eitthvað. Við vorum á
mínum bíl og Johnny ók mér heim til mín í Veaz-
ie. Mér var afar illt í maganum. Hann hringdi eftir
leigubíl. Hann sagðist ætla að hringja í skólann
og tilkynna mig veika í dag. Og það var það síð-
asta sem ég sá af honurn."
Tárin fóru að flóa og hún vildi ekki gráta fyrir
framan þau, sérstaklega ekki frammi fyrir Veru
Smith, en það var engin leið að stöðva þau. Hún
fálmaði eftir pappírsþurrku í töskunni sinni og hélt
henni að andlitinu.
„Svona, nú,“ sagði Herb og lagði handlegginn
utan um hana. „Svona, nú.“ Hún grét og henni
fannst á einhvern óljósan hátt að honum liði betur
að hafa einhvern að hugga; kona hans hafði fund-
ið sína eigin myrku tegund huggunar í sögu Jobs
og hann kom þar hvergi nærri.
Einhvern veginn byrgði hún tárin inni og jafnaði
sig. Frú Smith sat teinrétt eins og hún hefði hrokk-
ið upp af martröð og tók hvorki eftir tárum Söru né
tilraunum eiginmanns síns til að hugga hana. Hún
las Biblíuna sína.
„Segið mér,“ sagði Sara. „Hversu slæmt er
það? Getum við vonað?“
Vera svaraði áður en Herb komst að. Rödd
hennar var sem þurr þruma staðfests skapadóms.
„Það er von í Guði, góða.“
Sara sá kvíðaglampann í augum Herbs og
hugsaði: Hann heldur að hún hafi misst vitið við
þetta. Og kannski er það svo.
* 4 *
Langt síðdegi teygði sig yfir að kveldi.
Einhvern tíma eftir klukkan tvö síðdegis, þegar
byrjað var að hleypa út úr skólunum, fór hópur af
nemum Johnnys að tínast inn, íklæddir herfrökk-
um, furðuhöttum og útjöskuðum gallabuxum.
’ Sara sá ekki marga þeirra sem hún hugsaði um
sem flibbahópinn - krakka á leið í menntaskóla
og á uppleið, með skýr augu og enni. Flestir þeirra
sem höfðu fyrir því að koma voru rugludallarnir og
þeir síðhærðu.
Nokkrir komu til Söru og spurðu hana í lágum
hljóðum hvað hún vissi um líðan herra Smiths.
Hún gat ekki annað en hrist höfuðið og sagt að
hún hefði ekkert heyrt. En ein stúlknanna, Dawn
Edwards, sem var skotin í Johnny, las djúpan ótta
Söru úr andliti hennar. Hún fór að hágráta. Hjúkr-
unarkona kom og bað hana að fara.
„Ég er viss um að hún jafnar sig,“ sagði Sara.
Hún hélt verndandi um axlir Söru. „Leyfðu henni
að jafna sig í nokkrar mínútur."
„Nei, mig langar ekki til að vera hérna," sagði
Dawn og fór í flýti, svo einn af hörðu plaststólun-
um valt með glamri. Andartaki síðar sá Sara stúlk-
una sitja úti á tröppum í kaldri októbersólinni með
höfuðið á hnjánum.
Vera Smith las Biblíuna sína.
Um fimmleytið voru flestir nemanna farnir.
Dawn var farin líka; Sara hafði ekki séð hana fara.
Klukkan sjö kom ungur maður með STRAWNS
LÆKNIR nælt skakkt I boðunginn á hvíta sloppn-
um inn á biðstofuna, leit I kringum sig og gekk I átt
til þeirra.
„Herra og frú Smith?" spurði hann.
Herb dró djúpt andann. „Já. Það erum við.“
Vera lokaði Biblíunni sinni með smelli.
„Viljið þið gjöra svo vel að koma með mér?“
Jæja, hugsaði Sara. Nú á að ganga að litlu af-
viknu herbergi og svo koma fréttirnar. Hverjar
sem þær eru. Hún myndi bíða og þegar þau
kæmu til baka myndi Herb Smith segja henni það
sem hún þyrfti að vita. Hann var góður maður.
„Hefurðu fréttir af syni mínum?“ spurði Vera
með sömu skýru, sterku og næstum móðursjúku
röddinni.
„Já.“ Strawns læknir leit á Söru. „Ert þú I fjöl-
skyldunni, frú?“
„Nei,“ sagði Sara. „Vinur."
„Náinn vinur,“ sagði Herb. Hlý, sterk hönd lok-
aðist fyrir ofan olnboga hennar, rétt eins og hin
hafði lokast um upphandlegg Veru. Hann hjálpaði
þeim báðum að standa á fætur. „Við förum öll
saman, ef þér er sama.“
„Vitanlega."
Hann leiddi þau framhjá lyftunum og inn gang
að skrifstofu sem merkt var FUNDARHERBERGI.
Hann opnaði fyrir þeim og kveikti á flúrljósunum í
loftinu. í herberginu var langt borð og tólf skrif-
stofustólar.
Strawns læknir lokaði dyrunum, kveikti í sígar-
ettu og fleygði brenndu eldspýtunni í einn af
öskubökkunum sem voru á víð og dreif á borðinu.
„Þetta er erfitt," sagði hann eins og við sjálfan sig.
„Þá er best að þú segir það bara hreint út,“
sagði Vera.
„Já, það er kannski best.“
Það var ekki Söru að spyrja en hún réð ekki við
sig. „Er hann dáinn? Gerðu það, ekki segja að
hann sé dáinn ..
„Hann er í dauðadái." Strawns settist og dró
sígarettureykinn djúpt að sér. „Smith varð fyrir al-
varlegum höfuðmeiðslum og heilaskemmdir hafa
9. TBL. 1991 VIKAN 43