Vikan - 04.05.1991, Síða 45

„Svo sannarlega."
„Og koma í heimsókn þegar þú getur. Pownal
er ekki það langt héðan.“ Hann hikaði. „Mér sýn-
ist að Johnny hafi valið sér réttu stúlkuna. Ykkur
var fúlasta alvara, var það ekki?“
„Jú,“ sagði Sara. Tárin komu enn og hún tók
eftir þátíðarforminu. „Okkur var það.“
„Vertu sæl, elskan."
„Vertu sæll, Herb.“
Hún lagði símann á og hringdi síðan á sjúkra-
húsið að spyrja eftir Johnny. Það hafði ekki orðið
nein breyting. Hún þakkaði gjörgæsluhjúkrunar-
konunni og gekk stefnulaust fram og til baka í
íbúðinni. Hún hugsaði um Guð senda flota fljúg-
andi diska til að sækja hina rétttrúuðu og þjóta
með þá til Orion. Það var álíka mikið vit í því og
hverju öðru þegar í hlut átti Guð sem var nógu vit-
laus til að steikja heilann í Johnny Smith og setja
hann í dauðadá sem líklega tæki aldrei enda -
nema með óvæntum dauðdaga.
Hún var með möþþu af nýnemaritgerðum til
leiðréttingar. Hún útbjó te í bolla og settist við
þær. Ef það var á einhverju einu andartaki sem
Sara tók við stjórninni á lífi sínu eftir Johnny aftur
þá var það þarna.
4. KAFLI
. , .
Morðinginn var sleipur.
Hann sat á bekk í borgargarðinum nálægt
hljómsveitarpallinum, reykti Marlboro og raulaði
lag af hvítu plötu Bítlanna - „you don’t know how
lucky you are, boy, back in the, back in the, back
in the USSR ..
Hann var ekki morðingi ennþá, ekki þannig. En
hann hafði verið að hugsa um það lengi, að
drepa. Hann hafði sárlangað til þess og klæjað í
lófana. Ekki á slæman hátt, nei. Hann var mjög
bjartsýnn á þetta. Þetta var rétti tíminn. Hann
þurfti ekki að hafa áhyggjur af því að nást. Hann
þurfti ekki að hafa áhyggjur af klemmunni. Af því
að hann var sleipur.
Svolítill snjór fór að falla að ofan. Þetta var tólfti
nóvember 1970 og 250 kílómetra norðaustan
við þessa meðalstóru Maine-borg hélt myrkur
svefn Johns Smith stöðugt áfram.
Morðinginn leit yfir garðinn - almenninginn,
eins og ferðamenn á leið um Castle Rock kölluðu
hann. En það voru engir ferðamenn núna. Garð-
urinn, sem var svo grænn á sumrin, var nú guln-
aður, nakinn og dauður. Hann beið eftir því að
veturinn breiddi almennilega yfir hann. Vírnetið,
sem hindraði að knötturinn færi út af vellinum
þegar krakkarnir voru í hafnabolta, stóð í ryðguðu
demantamynstri sem skaraðist og bar við hvítan
himininn. Það þurfti að mála hljómsveitarpallinn.
• Þetta var dapurleg sjón en morðinginn var ekk-
ert niðurdreginn. Hann var næstum óður af kæti.
Tær hans langaði að steppa, fingurna langaði að
smella. Hann léti ekki neitt fæla sig frá í þetta
sinn.
Hann drap í sígarettunni undir stígvélshæl og
kveikti samstundis í annarri. Hann leit á úrið. 3:02
síðdegis. Hann sat og reykti. Tveir drengir fóru
gegnum garðinn. Þeir köstuðu fótbolta fram og til
baka en sáu ekki morðingjann af því að bekkirnir
voru í slakka. Þetta var líklega staður sem sóða-
serðarar heimsóttu á kvöldin þegar hlýrra var í
veðri. Hann vissi allt um sóðaserðara og hvað þeir
gerðu. Mamma hans hafði sagt honum það og
hann hafði séð þá.
Við tilhugsunina um móður hans dofnaði brosið
eilítið. Hann minntist þess þegar hann var sjö ára
og hún hafði komið inn í herbergið hans án þess
að banka - hún bankaði aldrei - og gripið hann I
að fitla við tippið á sér. Hún hafði bókstaflega
brjálast. Hann hafði reynt að segja henni að þetta
væri ekkert. Ekkert slæmt. Það hefði bara staðið
út í loftið. Hann hafði ekki gert neitt til að fá það til
að standa, það gerði það bara sjálft. Og hann sat
bara þarna og lét það sveiflast fram og til baka.
Það var ekki einu sinni sérlega skemmtilegt. Það
var leiðinlegt að vissu leyti. En móðir hans hafði
tapað sér gjörsamlega.
Langar þig að verða sóðaserðari? hafði hún
öskrað á hann. Hann vissi ekki einu sinni hvað
orðið þýddi - sóði, hann þekkti það, en hitt - þó
hann hefði heyrt suma stærri krakkanna nota það
á skólalóðinni í grunnskóla Castle Rock. Langar
þig að verða sóðaserðari og fá sýkingu? Viltu að
það renni úrþví gröftur? Viltu að það verði svart?
Viltu að það rotni af? Ha? Ha? Ha?
Svo fór hún að hrista hann og hann fór að hrína
af hræðslu, jafnvel þá var hún stór kona, ráðrík og
drembilát skonnorta og hann var ekki morðinginn
þá, hann var ekki sleipur þá, hann var lítill
drengur, hrínandi af hræðslu og tiþþið hans hafði
fallið saman og var að reyna að skreþþa inn í lík-
ama hans aftur.
Hún hafði látið hann vera með klemmu á því í
tvo tíma svo hann fyndi hvernig væri að fá svona
sýkingu.
Sársaukinn var óbærilegur. **
Skammæja snjóélið var stytt Uþþ. Hann ýtti
ímynd móður sinnar úr huga sér, nokkuð sem
hann gat gert án fyrirhafnar þegar honum leið vel,
nokkuð sem hann gat alls ekki þegar honum leið
illa og var þunglyndur.
Honum stóð núna.
Hann leit á úrið. 3:07. Hann sleppti sígarettunni
hálfreyktri. Einhver var að koma.
Hann kannaðist við hana. Þetta var Alma, Alma
Frechette úr Kaffikönnunni handan við götuna. Að
koma af vaktinni. Hann þekkti Ölmu; hafði boðið
henni út einu sinni eða tvisvar, hún hafði skemmt
sér vel. Fór með hana yfir á Heiðríkjuhæð í
Naples. Hún dansaði vel. Sóðaserðarar dönsuðu
oft vel. Hann var feginn að það var Alma sem var
að koma.
Hún var ein.
Back in the US, back in the US, back in the
USSR-
„Alrna," kallaði hann og veifaði. Henni brá dá-
lítið, leit í kringum sig og sá hann. Hún brosti og
gekk yfir að bekknum þar sem hann sat, sagði
halló og nefndi hann með nafni. Hann stóð upp,
brosandi. Hann hafði ekki áhyggjur af þvi að
neinn kæmi. Ekkert fékk snert hann. Hann var
Ofurmennið.
„Hvers vegna ertu í þessu?“ spurði hún og
horfði á hann.
„Er ég ekki sleipur?" sagði hann brosandi.
„Ég myndi nú ekki beint...“
„Langar þig að sjá svolítið?" spurði hann. „Á
sviðinu. Það er alveg stórmerkilegt."
„Hvað er það?“
„Komdu og sjáðu.“
„Allt í lagi.“
Svona einfalt. Hún fór með honum að sviðinu.
Hefði einhver verið á leiðinni gat hann ennþá hætt
við. En enginn kom. Enginn fór framhjá. Þau
höfðu almenninginn út af fyrir sig. Hvítur himinninn
breiddi sig yfir þau. Alma var lágvaxin stúlka með
Ijóst hár. Litað Ijóst hár, var hann viss um. Drusiur
lituðu á sér hárið.
Hann leiddi hana upp á girt sviðið. Fætur þeirra
framleiddu holt, dautt bergmál á fjölunum. Nótna-
statíf lá í einu horninu. Þarna vartóm viskíflaska.
Þetta var staður sem sóðaserðarar komu á, það
var á hreinu.
„Hvað?“ spurði hún dálítið undrandi núna. Dá-
lítið taugaóstyrk.
Morðinginn brosti glaðlega og benti vinstra
megin við nótnastatífið. „Þarna. Sérðu?"
Hún fylgdi bendingu hans. Notaður smokkur lá
á fjölunum eins og uppþornaður snákshamur.
Andlit Ölmu stífnaði upp og hún sneri sér svo
hratt við að hún komst næstum framhjá morðingj-
anum. „Þetta er ekkert fyndið ...“
Hann þreif til hennar og kastaði henni aftur-
ábak. „Hvert heldurðu að þú sért að fara?“
Augu hennar urðu skyndilega árvökul og
hrædd. „Hleyptu mér héðan. Ella hefurðu verra
af. Ég hef engan tíma fyrir sjúklega brandara ...“
„Þetta er enginn brandari," sagði hann. „Þetta
er enginn brandari, sóðaserðarinn þinn.“ Ánægj-
an af því að kalla hana sínu rétta nafni gerði hann
vankaðan. Heimurinn hringsnerist.
Alma stökk til vinstri, stefndi á lága grindverkið
sem umkringdi pallinn, ætlaði sér að stökkva yfir
þaö. Morðinginn náði í kragann á ódýru klæðis-
kápunni hennar og þreif hana til baka. Káþan rifn-
aði með lágu malandi hljóði og hún opnaði munn-
inn til að æpa.
Hann smellti hendinni yfir munninn á henni,
kramdi varirnar við tennurnar. Hann fann heitt
blóð í lófa sínum. Hún sló til hans, krafsaði eftir
haldi en það var ekkert hald. Ekkert hald vegna
þess að hann ... hann var...
Sleipur!
Hann fleygði henni niður á fjalirnar. Hönd hans
losnaði af munni hennar sem nú var alþakinn
blóði og hún opnaði munninn aftur til aö æpa en
hann lenti ofan á henni, másandi, glottandi og loft-
ið þaut úr lungum hennar með hljóðlausum hvini.
Hún fann fyrir honum núna, beinstífum, risavöxn-
um og bólgnum, hún hætti að reyna að öskra en
hélt áfram að brjótast um. Fingur hennar gripu og
runnu, gripu og runnu. Hann þvingaði fætur henn-
ar ruddalega sundur og lagðist milli þeirra. Önnur
hönd hennar rakst í nefhrygg hans svo hann tár-
aðist.
„Sóðaserðarinn þinn,“ hvíslaði hann og hendur
hans lokuðust um háls hennar. Hann hélt um
kverkar henni, reif höfuð hennar upp af sviðs-
fjölunum og skellti því svo niður aftur. Augu henn-
ar tútnuðu út. Andlitið varð Ijósrautt, svo dökk-
rautt, síðan fjólublátt og óeðlilega fullt af blóði.
Umbrotin urðu veikari.
„Sóðaserðari, sóðaserðari, sóðaserðari," más-
aði morðinginn hás. Nú var hann orðinn morðing-
inn, dagar Ölmu Frechette, nuddandi líkama sín-
um utan í fólk á Heiðríkjuhæð, voru taldir. Augu
hennar tútnuðu út eins og augun í sumum dúkk-
unum sem seldar voru á héraðshátíðum. Morð-
inginn másaði hás. Hendur hennar lágu máttlaus-
ar á fjölunum núna. Fingur hans voru næstum
horfnir.
Hann sleppti takinu af hálsinum á hennar, til-
búinn að þrífa til hennar aftur ef hún bærði á sér.
En hún gerði það ekki. Eftir andartak reif hann
kápuna hennar opna með titrandi höndum og ýtti
upp pilsinu á bleika einkennisbúningnum.
Hvítur himinninn horfði niður. Borgargarðurinn í
Castle Rock var auður. í rauninni fannst kyrkt og
vanvirt I ík Ölmu Frechette ekki fyrr en daginn eftir.
Kenning lögreglustjórans var sú að flakkari hefði
gert þetta. Blaðafyrirsagnir birtust um gjörvallt
fylkið og í Castle Rock var fólk almennt sammála
hugmynd lögreglustjórans.
Sannarlega hefði enginn piltur úr bænum getað
drýgt svona hryllilegan verknað.
9. TBL.1991 VIKAN 45