Vikan - 04.05.1991, Síða 53

og boli og var í því næstu fjög-
ur árin.“ Þannig lýsir Guð-
mundur sínu fyrsta menning-
aráfalli sem hann segir hafa
verið þónokkur.
„Mér reiknast til að ég hafi
keypt mat fyrir um fimm þús-
und krónur íslenskar á viku
eða um tuttugu þúsund krónur
á mánuði. Ég var nú reyndar
vanur að borða tvær heitar
máltíðir á dag hér heima
þannig aö ég gafst fljótlega
upp á því að smyrja mér
brauðmat í nesti og borðaði
þess í stað í mötuneyti
skólans. Það má segja að stór
hluti af peningunum mínum
hafi farið í mat. Þannig má
ætla að fastur kostnaður hafi
verið um það bil þrjátíu til
þrjátíu og fimm þúsund bara í
mat og húsaleigu. Ég hafði í
allt um fjörutíu þúsund á mán-
uði í lán og því voru um fimm
þúsund krónur aukreitis á
mánuði þannig að þetta var
langt frá því að vera eitthvert
„lúxuslíf". Ég hafði ekki minn
eigin bíl heldur hjólaði og
keypti ekki mikið af fötum en
ég lifði þokkalegu lífi. Maður
þarf að halda virkilega vel
utan um fjármálin ef ekki á illa
að fara.“
Meðan Guðmundur lærði i
Danmörku sat unnusta hans
„í festum“ heima á íslandi.
Hvernig skyldi það hafa
gengið?
„Já, ég reyndi að koma
tvisvar til þrisvar heim á ári og
hún reyndi að koma út eins oft
og hún gat. Hún var reyndar
eitt ár í Bandaríkjunum á
þessu tímabili þannig að að-
skilnaðurinn var alger í eitt ár
en þá var mikið um símtöl
þannig að ég varð að skera
niður í matarpeningunum.
Reyndar styður lánasjóðurinn
mann þannig að ein ferð á ári
fram og til baka er borguð en
fjölskyldur okkar hjálpuðu
okkur með hinar ferðirnar."
Og ekki er að sjá annað á
þeim skötuhjúum en að
tryggðaböndin hafi haldið
þessi ár þrátt fyrir langan að-
skilnað.
„Það er mikið atriði fyrir
námsmann erlendis að hafa
góðan umboðsmann hér
heima því að ef eitthvað fer
„út úr kerfinu" getur reynt mik-
ið á hann. Mér finnst allt of lít-
ið gert fyrir þá í sambandi við
fræðslu og þess háttar um
starfsemi lánasjóðsins. Pabbi,
Guðmundur Ólafsson, sá um
mín mál hérna heima og stóð
sig mjög vel. Þetta getur tekið
mikinn tíma. Til dæmis þurfti
ég einu sinni að sækja um
... og menn héldu að þarna væri rektor
kominn!
„sumarlán“ vegna þess að
verkefnisvinnu seinkaði og þá
reyndi mikið á hann. Svona
lagað getur komið upp og þó
að ruglingurinn sé engum að
kenna þá gerist þetta og þá er
gott að hafa góðan mann i
því, einhvern sem er vel inni í
málunum."
Er Guðmundur ánægður
með lánasjóðinn og samskipti
sín við hann, nú þegar hann
getur litið um öxl?
„Ég er búinn að fara í gegn-
um þetta allt. Búinn að vera á
námslánum í sjö ár og skulda
nú um 2,1 milljón kominn úr
námi. Það hafa aldrei verið
nein bein vandræði i sam-
bandi við að fá námslán. Þau
hafa ekki verið of mikil en ég
hef alveg komist af og er
nokkuð sáttur við minn hlut.
Helsti gallinn við lánakerfið er
tekjutillitið og maður þurfti að
passa sig á að vinna ekki of
mikið til að lánin skertust ekki.
Helst vildi ég aö tekjutillit væri
ekkert þannig að þeir sem
kost eiga á vinnu geti stundað
hana en haldi þó óskertum
lánum.“ Þetta skulum við láta
vera lokaorð Guðmundar
Guðmundssonar sem nú er
rekstrarverkfræðingur af iðn-
aðar- og framleiðslusviði með
verkefnastjórn sem sérsvið.
Það vantar sem sagt ekki titil-
inn á þennan unga mann á
uppleið sem nú starfar hjá
Norma hf. í Garðabæ og
kvartarekki undan laununum.
ZANCASTER
PMP RAKALÍNA FYRIR UNGA HÚÐ