Vikan - 09.01.1992, Side 20

jafnvel auðveldara að fljúga farþegaþotu en að
ná almennilegri mynd á svo flókin tæki.
ER PRAKKARI
„Tækniljósmyndun átti ekki við mig, tæknin má
ekki verða of mikil. Ég er svolítill prakkari í
mér. Myndir sem eru gjörsamlega bara tækni
og vantar í alla tilfinningu finnst mér vera
lægsta stigið." Og ég trúi Binna því að hann
talar af tilfinningu og meira að segja viröist
pirra hann svolítið bara það eitt aö segja orðið,
tækni.
„Ég vil frekar láta augnablikið ráða. Það á
kannski eftir að koma mér í koll einhvern tíma
en það hefur ekki gerst alvarlega ennþá,“ segir
Binni og lýsir sér sem eins konar tækifæris-
sinna í Ijósmynduninni. En ekki gekk námið í
Iðnskólanum og þá tók Myndlistarskólinn við.
„Ég átti nú ekki von á að komast þar inn en
það gekk einhvern veginn. Og til þess að vera
ekki bara gagnfræðingur og til að sýna smáfyr-
irhyggju fór ég í teiknikennaradeild og fór að
kenna teikningu. Mér líkaði vel að kenna af því
að ég er alltaf svolítið þarn í mér.“ Það glittir
í prakkarasvipinn á Binna í þessum töluðum
orðum. En nú yfir í Ijósmyndunina.
„Ljósmyndaáhuginn vaknaði ekki fyrr en ég
var sautján ára. Þá fékk ég lánaða myndavél
og... “ Hór gríp ég fram í fyrir Binna, vantrú-
aður á að hann hafi ekki snert myndavél fyrr en
svo nálægt tvítugu. Ég spyr hvort hann hafi
ekki átt myndavél áður. „Jú, sko þetta er dálítil
montsaga," segir Binni hógvær en ég rek á eft-
ir honum, allt í lagi með smámont. „Fyrsta
myndvélin, sem ég eignaðist, var frá Rúss-
landi. Ég vann fyrstu verðlaun í alþjóðlegri
teiknisamkeppni barna og verðlaunin voru
myndavél. Það getur varla heitið að ég hafi
myndað á vélina. Hún bilaði eiginlega bara
uppi á hillu, tók hálfar 35 mm myndir. Jæja en
svo fékk ég lánaða myndavél og næsti vendi-
punktur var í Myndlistarskólanum þar sem ég
notaði Ijósmyndir í grafík í staðinn fyrir að
16 VIKAN l.TBL. 1992