Vikan - 09.01.1992, Síða 62

Litli bærinn Ulfborg á vest-
urströnd Danmerkur
hefur nú fengiö viöur-
nefnið Kardimommubærinn.
Ástæðan er sú aö þrir drengir,
sem bornir voru til skírnar
samtímis, hlutu nöfn ræningj-
ÞÝÐING:
LÍNEY
LÁXDAL
anna úr skáldsögu Thorbjörns
Egner. Ekki höföu mæöurnar
samráö um þetta svo tilviljun
var þaö allt saman.
Kasper, sagði Bente Lise
Ruud Jensen þegar sóknar-
presturinn spuröi hana fyrsta í
rööinni hvaö barnið ætti aö
heita. Jesper, var svarið sem
hann fékk frá llse Mikkelsen.
Jónatan, hljómaöi af vörum
Camillu Nielsen. í kirkjunni
braust út mikill og almennur
< Það var fyrir ein-
dæma Hhnljun að
þessi þrjú böm voru
skírð samdægurs í
sömu kirkjunni og
hlutu nöht hinna vel
þekktu ræningja úr
Kardimommubæ,
Kasper, Jesper og
Jónatan.
hlátur, jafnvel presturinn átti í
vandræðum meö sig.
Ræningjarnir þrír voru
komnir þarna Ijóslifandi og Ulf-
borg breytti um nafn og varö
að Kardimommubæ. - Ég
haföi ekki hugmynd um þetta,
segir móðir Kaspers. - Ég
þekki ekki einu sinni hinar
mæðurnar svo þetta er algjör
tilviljun. Ilse, móðir Jespers,
segist viss um aö skólinn í
bænum eigi eftir aö setja upp
leikritið um Kardimommubæ-
inn þegar strákarnir hafi aldur
til aö leika ræningjana. Móöir
Jónatans veit aö þetta var ekki
algjör tilviljun. Viö ráögeröum
þetta aö vísu ekki sjálfar en í
sumar fékk ég skrýtiö símtal
frá meðhjálparanum í kirkj-
unni. Hann sagöi að þar sem
hann vissi aö sonur minn ætti
aö heita Jónatan skyldi ég láta
skíra hann þennan tiltekna
sunnudag. Ástæðuna fékk ég
ekki aö vita fyrr en í kirkjunni
og ég hló hjartanlega eins og
allir hinir.
INNS/t ISNEISTAR
TOMLÆTI
Ekki er óalgengt aö viö
kvörtum yfir tómlæti
hvert frá öðru. Ástvinir
geta til dæmis verið furöu fá-
látir hver viö annan. Ef við
erum í þeirri aðstööu aö finn-
ast eins og enginn í kringum
okkur gefi okkur gaum getur
okkur liðið óþægilega vegna
þess arna. Vissulega er hvetj-
andi andlega sem líkamlega
ef okkur er gaumur gefinn og
þá sér í lagi af þeim sem viö
elskum og virðum. Börn, sem
alast upp við algjört sinnuleysi
foreldra sinna og finna nánast
frá upphafi fyrir hvers kyns
tómlæti frá þeim, eru oftar en
ekki meö alvarlega skerta
sjálfsmynd sem börn, ung-
menni og jafnvel fullorðiö fólk.
TEXTI:
JÓNA
RÚNA
KVARAN
Fálæti foreldra viö barn sitt
á augnablikum ágæts sigurs
annaðhvort í leik, skóla eða
starfi er óheppilegt vegna
þess aö viö þurfum flest á því
aö halda aö okkar nánustu taki
eftir og fylgist með þeim sigr-
um sem við vinnum og þeim
góöu tækifærum sem rekur á
fjörur okkar og við vinnum
kannski glæsilega úr. Sum
okkar hafa veriö hálfa ævina
aö vinna sig upp í heppilegan
andlegan styrk, hvaö varðar
sæmilega sjálfsmynd, nokkuð
sem oftar en ekki má rekja til
fálætis foreldris viökomandi í
æsku, auk þess sem sömu að-
ilar hafa kannski liðið skort
vegna hvatningarleysis frá for-
eldrum aö auki.
löulega ber á fálæti í skóla-
göngu okkar og margur nem-
andinn hefur liðið fyrir tóm-
læti kennara sinna á hinum og
þessum stigum menntunar
sinnar. Kennarar og aðrir leiö-
beinendur þurfa aö hafa í
huga mikilvægi þess aö per-
sónulegur áhugi á sigrum og
ósigrum nemenda þeirra er
mikilvægur. Að skaðlausu
mætti hvetja skólamenn til aö
ástunda alls ekki tómlæti við
nemendur sína heldur þvert á
móti, það borgar sig og mun
skila sér skynsamlega í lífi við-
komandi nemenda.
Á vinnustöðum ætti að
leggja ríka áherslu á að hvergi
ríki tómlæti manna á meðal
vegna þess að það gerir bæði
störf og leik leiðinleg og
óáhugaverð. Hvetjum undir-
menn okkar ef viö erum yfir-
menn. í störfum ætti ekki allur
góður árangur undirmanns að
vera eins og sjálfsagöur. Það
er nauðsynlegt að taka vel eftir
og tíunda þaö sem vel er gert
og það ætti fáum okkar að
reynast óyfirstíganlegt ef viö
erum meðvituð um gildi hvatn-
ingar á flesta, ef ekki bara alla.
Væntingar okkar eru áþekk-
ar í þeim efnum eins og í svo
mörgum öðrum sem teljast
tengjast mannlegu eðli. Auð-
vitað erum við mismunandi
hæf til að umbera hvers kyns
tómlæti annarra á persónu
okkar og verkum. Hvað sem
því líður er áhugi annnarra
mikilvægur fyrir mat okkar á
sjálfum okkur og því sem við
tökum okkur fyrir hendur, sér í
lagi þar til við höfum burði til
að hvetja okkur sjálf. Það er
því afar nærandi og á annan
hátt hvetjandi að deila sigrum
með sínum, ekki síður en
ósigrum. Látum tómlæti fjúka
og eflum þess í stað flest það
atferli sem er hvetjandi og já-
kvætt og eflir sigurvissu á
flestum sviðum og hana nú.
58 VIKAN 1. TBL. 1992