Vikan - 20.02.1992, Page 20

TEXTI OG MYNDIR: JÓHANN GUÐNI REYNISSON
GUÐMUNDURH.JÓNSSON
AÐSTOÐARYFIRLÖGREGLUÞJÓNN:
- SEGIR HANN OG FER EKKI í
GRAFGÖTUR MEÐ ÁLIT SITT
Síöan voru auglýst laus störf í
lögreglunni um haustið og ég
las þaö alveg upp til agna en
íorði ekki að sækja um enda
ekki nema átján ára gamall,"
segir Guömundur, glottir
lymskulega og finnst greini-
lega svolítið skondinn ræfils-
hátturinn á sjálfum sér í þá
daga. Seinna um haustið var
svo auglýst aftur og þá var
unglingurinn búinn að safna
nægum kjarki til að sækja um.
„Ég hringdi í Óskar Ólason
yfirlögregluþjón, sagði honum
hvað ég væri gamall og hann
spurði hversu hár ég væri. Ég
svaraði því: einn níutíu og
eitthvað. „Já, komdu og talaðu
við mig,“ var svarið og ég var
byrjaður í lögregluskólanum
áður en ég vissi af.“
Á nítjánda aldursári var
unglingurinn settur í búning og
honum ýtt út á Laugaveg. Það
segir Guðmundur hafa
hina mestu pínu því jafnaldrar
hans komu þangað gagngert
til að stríða hinum unga lag-
anna verði. „Ég var alveg hreint
eins og jólasveinn. Það var
rosalegt og skrambi erfitt,
maður!" Guðmundur og þeir
sem útskrifuðust með honum
úr lögregluskólanum voru sett-
ir í umferðardeildina þangað til
um áramótin. „Þá snerist
spenningurinn í mannskapn-
um um það hverjir yrðu eftir í
umferðardeildinni því þeir voru
líklegir til aö komast á hjóla-
námskeið næsta vor. Maður
hafði það strax í huga. Og ég
var einn af þeim sem urðu eftir
og slapp inn á hjólanámskeið-
ið þarna um vorið 71,“ segir
Guðmundur og á við nám-
skeið sem lögreglumenn fara
á áður en þeir hefja störf á
mótorhjólum lögreglunnar.
GRÆNA KORTÍNAN
„Þá vatnaði nú fyrst undir
tærnar á manni þegar maður
var settur á hjól. Nýliðarnir
fengu gömul BMW hjól sem
þar fyrir utan voru kraftlaus en
þau voru bara allt of lítil fyrir
mig þannig að hnén voru uppi
undir höku. Svo eru menn allt-
af að berjast fyrir einhverju og
þarna var maður kominn í
búninginn og á hjólið en þá sá
maður stærri hjólin í hillingum.
Það var draumurinn því þau
voru öflugri og meiri virðing yfir
þeim,“ segir Guðmundur og
minnist þarna á endalausan
barning innan lögreglunnar
þar sem alltaf er eitthvað betra
eða fínna í augsýn. „Tilfinn-
ingin er allt önnur að vera í
leðrinu. Þegar maður er kom-
rátt fyrir að aldur hans sé
aðeins rétt við fjórða
áratuginn hefur hann
starfað í lögreglu rúm tuttugu
ár, fyrst í lögreglunni í Reykja-
vík, síðan í rannsóknarlög-
reglunni og nú er hann orðinn
aðstoðaryfirlögregluþjónn í
Kópavogi. Sjálfsöruggur situr
hann við skrifborðið sitt en
gjóar þó hörðum augum á
hljóðupptökutæki blaða-
manns, rétt eins og hann eigi
von á að það muni þá og þeg-
ar játa á sig alvarlegan glæp.
Guðmundur H. Jónsson
verður að teljast orðinn nokk-
uð sjóaður í starfinu enda hef-
ur hann víða komið við á löng-
um starfsferli. Hann lumar á
ýmsu, til að mynda mjög
ákveðnum skoðunum á því
hvernig lögreglan virðist hafa
misst sjónar á markmiðum
sínum og hann hikar ekki við
að gagnrýna störf starfs-
bræðra sinna á ýmsum vett-
vangi. Hann telur það til dæm-
is undrum sæta að það skuli
teljast fréttaefni þegar yfir-
menn lögreglunnar hætta sér
út úr húsi. Við skulum örlítið
hinkra með þessi viðhorf Guð-
mundar en huga að því þegar
hann ungur hóf störf í lögregl-
unni og var áður en langt um
leið sestur á mótorhjólið í leð-
urgallanum.
ÞVOÐI RITVÉLAR
Hann fékk viðtalið á hæðinni.
„Árið 1970 ætlaði ég að fara
að læra að gera við rit- og
reiknivélar því þá urðu allir að
læra eitthvað til að lenda ekki í
öskunni. Þannig var að ég sat
inni allt sumarið við að þvo rit-
vélar og horfði út um gluggann
á lögguna sem var að hraða-
mæla á Grensásveginum.
í fullum herklæðum á Harley Davidson. Guðmundur lumar á ýmsum
sögum frá þessu tímabili.
20 VIKAN 4. TBL. 1992