Vikan - 20.02.1992, Síða 23

störfum deildarinnar. Hann
viöurkennir reyndar aö hann
þekki ef til vill ekki nógu vel til
lögreglunnar í Reykjavík um
þessar mundir en hefur grun
um að virðing fyrir umferöar-
deildinni sé ekki eins mikil og í
þá daga.
Þegar Rannsóknarlögregla
ríkisins var stofnuð árið 1977
sótti Guðmundur um starf þar
og fékk. Hann byrjaði í svo-
kallaðri boðunardeild sem var
ekki hátt skrifuð innan em-
bættisins. Starfsmenn deildar-
innar sjá meöal annars um að
boða og sækja fólk fyrir aðra
rannsóknarlögreglumenn sem
sumir hafi einnig talið það hlut-
verk starfsmanna boðunar-
deildar að skjótast eftir
sígarettum fyrir þá. Hann telur
þó eftir á að hyggja að hann
hafi haft gott af starfinu í boð-
unardeildinni því þar hafi hann
kynnst öðrum deildum rann-
sóknarlögreglunnar og séð
starf embættisins í víðu sam-
hengi. „En sumir sem halda
að þeir séu eitthvað yfir aðra
hafnir reyna aö nota sér þaö,
eru svoddan hrokagikkir,"
bætir Guðmundur við og seg-
ist reyndar hafa ætlað aö
hætta þegar hann lenti í boð-
uninni. „Ég var síðan settur í
deild sem aðallega sinnti
fjármálabrotum og ýmsu í því
sambandi. Það voru stundum
flókin og spennandi verkefni
en enduðu allt of oft á núlli,
það er að segja engir dómar.“
RLR f SMÁMÁLUM
„Starf rannsóknarlögreglunnar
snýst allt of mikið um einhver
smáatriði og þeir sem fá dóma
eru yfirleitt einhverjir smá-
krimmar, fólk sem er að reyna
að afla sér lífsviðurværis eða
þá venjulegt fólk sem lent hef-
ur í tímabundnum vandræð-
um,“ segir Guðmundur og vill
meina að slík mál eigi að vera
í höndum almennu lögregl-
unnar.
„Það þarf ekki annað en að
lesa Lögbirtingablaðið til að
sjá leiðirnar tvær; þa sem pen
fara sem einu sinni misstíga
sig eitthvað og svo hina sem
þeir fara sem stela löglega,
verða gjaldþrota annað hvert
ár en eru komnir strax af stað
aftur og græða á öllu saman.
Ég var sjálfur í þeirri deild sem
fjallaði um fjársvikamál og sá
að þeir sem eru raunverulegir
glæpamenn fá enga dóma.
Mín skoðun er sú að sumir
dómarar hafi hreinlega ekki
næga innsýn í það um hvað
málin snúast, sérstaklega
þegar þau varða flókin fjár-
málaafbrot. Síðan er alltof
mikil vinna lögð í einhver
smámál þrátt fyrir að lög um
rannsóknarlögreglu ríkisins
segi að embættið eigi að hafa
mikilsverð sakamál með
höndum. Ég sá í byrjun fyrir
mér tiltölulega fámennan hóp,
sérhæfðan í ákveðnum störf-
um sem ætti að koma al-
mennu lögreglunni til aðstoðar
þegar um stórmál væri að
ræða, ekki rannsóknir á skó-
hlífaþjófnuðum."
ÓFAGLEG
MEÐHÖNDLUN
Hann segir raunina alls ekki
vera í samræmi við upphafleg-
an tilgang rannsóknarlögregl-
unnar, menn hafi ekki sér-
hæfst og í raun hafi aðeins
enn ein lögreglustöðin bæst
við. Til dæmis hafi honum ver-
iö úthlutað ritvél og blýanti,
fengið eitthvert mál til með-
ferðar en enga tilsögn eða
kennslu. „Annaðhvort hefur
þetta verið röng ályktun hjá
mér, sem ég tel nú ekki vera,
eða að ekki hefur verið litið
nógu faglega á þetta, sem ég
tel líklegri skýringu. Þá er óg-
urlegt pappírsflóö í starfinu
þannig að meðferð mála er
alls ekki fagleg. Menn hafa
einhvern veginn misst sjónar á
markmiðunum," segir Guð-
mundur, greinilega mjög ósátt-
ur við starfsaðferðir embættis-
ins enda farinn þaðan. Hann
neitar því alfarið að starfið sé
sveipað þeirri dulúð sem al-
menningi þykir oft yfir starfi
rannsóknarlögreglunnar. „Því
er hins vegar ekki að neita að
þetta var oft spennandi enda
um hálfgerða veiðimennsku
að ræða og menn ætla að
koma höndum yfir bráðina. En
Tvítugur í leðrinu á
þrettándavakt í Hafnarfirði.
◄
Græna Kortfnan reyndist ekki
það tryllitæki sem ungir
ökumenn héldu hana vera á
sínum tíma.
IfÞað er þreyt-
andi að láta
Ijúga i sig árum
saman því sá
sem brýtur
eitthvað af sér
ætlar auðvitað
ekki að láta
gómasig #f
4. TBL. 1992 VIKAN 23