Vikan - 02.04.1992, Blaðsíða 8

Gunnlaugur situr á þingi í miöri viku en fer austur í Breiðdal um hverja helgi til að sinna sóknarbörnum
sínum. Guðmundur Árni hefur skyggnst um gættir á Alþingi sem varaþingmaður, - og vafalítiðá hann
eftir að láta meira til sín taka á þeim vettvangi.
dul á þaö aö ég er ekki hlutlaus í þessum efn-
um því aö ég þekki þennan málaflokk býsna
vel. Með því aö byggja upp íþróttamannvirki
og skapa aðstööu fyrir keppnisfólk, æskufólk
og almenning, þá er hreinlega veriö aö skapa
betra mannlíf. Og ég neita því ekki aö ég hef
alltaf verið þess mjög hvetjandi aö þarna sé
búiö vel að.
Einhverjar skemmtilegar sögur úr handbolt-
anum?
- Þær eru auövitaö feikimargar í gegnum
tíðina, segir bæjarstjórinn. - Ég var í liðinu
með þeim Geir Hallsteinssyni og Gunnari Ein-
arssyni, báöum afburðasnjöllum handbolta-
mönnum. Þeir höföu undirbúið þaö og æft í
lengri tíma aö Geir kraup í sókninni og þóttist
vera aö binda skóþveng sinn en Gunnar steig
upp á bakið á honum með boltann og stökk
þaðan til þess aö ná meira flugi. Þeir skoruöu
úr þessari fléttu og Geir lét á engu bera og spil-
aöi leikinn til enda en lá í rúminu heila viku eftir
skófarið sem á bakinu var!
Svo var auövitað deilt mikið um það eftir
leikinn hvort þetta væri löglegt en dómararnir
höfðu ekki séö þetta fyrr og vissu ekki hvernig
ætti aö taka á þessu.
Gunnlaugur, af hverju hættir þú svona
snemma í handboltanum?
- Ég hugsa aö það hafi ráðiö úrslitum að ég
kynntist konunni minni, Sjöfn Jóhannesdóttur,
á þessum tíma og hún bjó í Reykjavík. Kröf-
urnar í handboltanum og sérstaklega þessum
hópi voru einfaldlega svo miklar að það fór
ekki saman að vera í tilhugalífinu, ástfanginn
af fallegri stúlku úr Reykjavík, og ætla sér svo
að stunda æfingarsjö eöa átta sinnum í viku.
- Nú hlýtur þú aö spyrja hvernig ég hafi far-
ið að því aö sameina þetta, segir Guðmundur
og brosir breitt. - Var þetta ekki jafntímafrekt
hjá mér? Ég kynntist nefnilega konunni minni,
Jónu Dóru Karlsdóttur, á svipuöum aldri og
Gunnlaugur en hún var reyndar handbolta-
kona og hafði því kannski meiri skilning á
þessu. Ég hætti í þessari höröu keppni meö
FH-ingum 25 ára en fór þá suður í Sandgerði
sem þjálfari og leikmaður i fjögur ár. Síöan hef
ég haldið áfram að leika með gömlum félögum
og geri enn.
- Þegar maður hugsar til baka þá er mér
minnisstætt „boltalífið" sem við áttum saman í
æsku á Svínatúni, segir Gunnlaugur. - Svína-
tún var sparkvöllur og það má eiginlega heita
að þar höfum við Guðmundur alist upp, í
grennd við heimili okkar við Arnarhraun. Þarna
vorum við öllum stundum, með bolta á tánum
eða í höndum. Þarna voru tvö mörk og á milli
þeirra var gamall uppgróinn kartöflugarður, all-
ur í hæðum og hólum. Frá þessum stað eigum
við margar minningar.
- Þegar ákveðið var á sínum tíma að leggja
Svínatúnið undir byggingasvæði voru mót-
mæli mjög kröftug af hálfu okkar Gunnlaugs og
fleiri úr hverfinu, segir Guðmundur Árni. - Þá
var safnað undirskriftum og mótmæli höfð í
frammi gagnvart bæjaryfirvöldum, en við
töpuðum þeim slag.
GANGURINN HANDBOLTAVÖLLUR
Fyrir fáeinum árum kom til mín átta ára
strákur og sagði að það þyrfti sparkvöll í hverf-
ið sitt. Ég benti honum á að þar væri malarvöll-
ur en hann vildi grasvöll. Og stráksi setti mér
eiginlega afarkosti. Hann sagði að minnstur
vandinn væri að safna undirskriftum en það
væri betra að við leystum þetta mál okkar á
milli áður en til þess kæmi!
Talið berst aftur að æskuárum þeirra
bræðra. Gunnlaugur segir að þeir hafi verið
mjög samrýmdir, þrátt fyrir þriggja ára aldurs-
mun. Þeir voru líka mjög félagslyndir og stund-
um var hálft hverfið samankomið i handbolta á
ganginum á heimili þeirra.
- Gangurinn var handboltavöllur, segir
Gunnlaugur. - Við skutum þar á mark dögum
saman og ég er hissa á því að hurðin að her-
berginu mínu skuli hafa enst svo lengi sem
raun bar vitni. En ég held að allar myndir, sem
reynt var að hengja þarna á veggi, hafi ein-
hvern tíma fallið í gólfið og brotnað. Og ég
undrast umburðarlyndi foreldra okkar - að
hafa þolað okkur þennan hávaöa og atgang,
því að stundum var skipt í lið á mjóum gangin-
um! Svo eyddum við heilu dögunum í spurn-
ingaleikjum með krökkunum í hverfinu. Viðfór-
um líka í koddaslag sem var uppáhaldsleikur-
inn minn því að ég vann Guðmund alltaf í
koddaslag.
- Ég var hálfrotaður eitt sinn, skýtur Guð-
mundur inn og hlær að endurminningunni, þótt
eflaust hafi honum ekki verið hlátur í hug þeg-
ar þetta gerðist.
- Já, ég man eftir þessu, segir eldri bróðir-
inn. - Það var mikill koddaslagur...
Gunnlaugur neitar að hafa kúgað litla bróður
- en „hann var nú skrambi aðgangsharður
stundum," segir Guðmundur. - En ég átti hins
vegar skjól í Snjólaugu systur okkar, sem er
árinu eldri en Gunnlaugur. Hún kom stundum
á sáttum þegar keyrði úr hófi fram. En yfirleitt
jafnaði þetta sig fljótt og gleymdist jafnharðan.
Og þannig hefur þetta alltaf verið með okkur
Gunnlaug - við tökum stormasamar orrahríðir,
nú með talandanum í stað kodda, en það jafn-
ar sig á samri stundu. Til dæmis eigum við það
til að skella síma hvor á annan þegar hitnar í
kolunum en hringjum kannski aftur eftir korter
eins og ekkert hafi ískorist.
í FUJ 16ÁRA
Hvenær kviknaði pólitískur áhugi þeirra
bræðra?
- Ég held að það gildi um okkur báða, segir
Gunnlaugur, að við höfum verið skráðir ( FUJ í
Hafnarfirði strax og við höfðum aldur til, 16 ára.
Við erum uppaldir á heimili sem ekki hefur farið
varhluta af stjórnmálum. Faðir okkar var
bæjarstjóri í Hafnarfiröi og alþingismaður um
skeið. Stjórnmálabarátan var harðvítugri þá en
nú er. Hún var persónulegri og átakameiri á
yfirborðinu. Við komumst ekki hjá því sem
strákar að taka þátt í þessu með einum eða
öðrum hætti.
En voruð þið aldrei í neinni uppreisn gegn
þeirri pólitík sem tekin var góð og gild í for-
eldrahúsum?
- Jú, þótt við værum í sama flokki og for-
eldrar okkar þá fór að skilja leiðir í einstökum
málum á menntaskólaárunum, til dæmis í her-
stöðvamálum og utanríkismálum - og líka í
ýmsum innanlandsmálum, þar sem faðir okkar
vildi fara hægar en við sem vildum ganga fram
með róttækari hætti. Það voru því oft býsna
fjörlegar umræður á samverustundum fjöl-
skyldunnar.
Guömundur Árni leggur nú orð í belg: - Á
síðustu árum viðreisnar og fyrstu árum átt-
unda áratugarins var Alþýðuflokkurinn í tals-
verðri lægð og hafði lítið fylgi. Við yngri menn
í flokknum þóttumst hafa lausnir á þessari til-
vistarkreppu hans og töldum að flokksforystan
væri að mörgu leyti hrædd og færi fetið, í stað
þess að takast á við vandann.
Er eitthvað þessu likt að gerast nú? Margir
telja að flokkurinn hafi fjarlægst hugsjónir sínar
og fyrri stefnumál.
- Það er ólíku saman að jafna, svarar Guð-
mundur Árni. - Þegar þetta var hafði Alþýðu-
flokkurinn verið í viðreisnarstjórninni samfleytt
um tólf ára skeið. Ég held að það gildi um alla
flokka í svona stöðu að þeir taka breytingum í
þá veru að staðna eöa hægja á sér.
En óneitanlega er afturhvarf til þessarar for-
tíðar ofarlega í huga núverandi forystu Alþýðu-
flokksins. Ég hef i engu breytt þeirri skoðun
Frh. á bls. 40
8 VIKAN 7. TBL. 1992