Vikan - 09.02.1993, Qupperneq 52

ZAIRE
við lært af reynslunni að
afríska klukkan gengur með
allt öðrum hraða en aðrar
heimsins klukkur. Við reynd-
um að lifa eftir henni, með
misjöfnum árangri þó.
Hitinn um morguninn hafði
farið stighækkandi og ég held
að allir hafi hlakkað til að
komast af stað og njóta þess
að finna svalandi goluna leika
um andlitið. Loks var öllum
þjappað saman i bátana líkt
og sardínum í dós og haldið
af stað. Við komumst ekki
langt því eftir tíu mínútna sigl-
ingu heyrðust mótmæli frá
mótornum: klikk, klikk, klikk,
skrölt, bing, bomb, bum. Allir
hóldu niðri í sér andanum.
Hvað var að? Við flutum að
landi og viðgerð hófst. - Ekki
byrjar það vel, hugsuðu ör-
ugglega fleiri en ég. Eftir ótrú-
lega snör handtök komumst
við aftur af sfað, hægt í fyrstu
- eða hvað? Við komumst
fljótt að því að ekkert yrði úr
golunni sem allir höfðu beðið
eftir því báturinn hreyfðist ekki
nema um það bil sjö kílómetra
á klukkustund og sá hraði
veitti ekki mikla vindmótstöðu.
Við hóldum því áfram að
svitna í öllum hitanum og rak-
anum en hitinn náði hámarki
um tvöleytið.
Meðfram ánni var mikið af
litlum þorpum og þegar þorps-
búar fengu veður af þessum
skrýtna leiðangri, sem átti leið
um ána þeirra, þustu þeir nið-
ur að árbökkunum til þess að
skoða þetta undarlega fólk.
Þetta fólk virtist flest mjög vin-
gjarnlegt og ákaflega forvitið
enda er það kannski ekki svo
undarlegt, hver yrði ekki for-
vitinn ef hann sæi sardínur í
dós á skemmtisiglingu eftir
ánni sinni. Nákvæmlega
þannig hljótum við að hafa lit-
ið út á þessu farartæki okkar.
Oft brutust út mikil fagnaðar-
læti í landi þegar fólk sá okk-
ur. Það var veifað af miklum
ákafa og stundum jafnvel
dansað líka en það var gert í
því skyni að bjóða okkur vel-
komin, sögðu bátsmenn okk-
ur. Stundum stungu börnin
sér til sunds og syntu upp að
bátnum til að skoða okkur
betur og heilsa upp á okkur.
Þegar líða tók á daginn og
farið var að rökkva varð hitinn
þolanlegri. Fólk var farið að
slappa svolítið af. Við lágum í
heldur óþægilegum stellingum
en vorum of þreytt til að
kvarta enda hefði það ekki
stoðað neitt. Þess í stað nut-
um við þess að stara upp í
stjörnubjartan himininn, á
stjörnur og stjörnumerki sem
voru okkur framandi.
Við vorum rétt farin að njóta
svalans þegar við strönduðum
skyndilega með miklum bresti
á einni sandöldunni. Eitthvað
hafði brotnað og vatn komst
inn í bátinn. Allir urðu mjög
skelkaðir og reyndu að finna
farangurinn sinn f rökkrinu til
að bjarga honum úr vatninu
sem flæddi inn í bátana. í Ijós
kom að bátarnir höfðu losnað
í sundur að framan og urðu
valtari fyrir vikið. Þegar við
hreyfðum okkur gusaðist síð-
an vatn inn fyrir borðstokk-
ana. Einhvern veginn
komumst við að landi en þá
fóru allir úr bátunum og við-
gerð hófst að nýju. Að henni
lokinni var haldið aftur af stað.
Eftir stutta siglingu komum
við að litlu þorpi sem við feng-
um að gista í gegn vægu
gjaldi. Allir kúrðu í einni flat-
sæng í miðju þorpinu. Um
nóttina var haldin mikil veisla í
þessu litla þorpi og veislumat-
urinn vorum við sjálf. Um
morguninn vöknuðum við öll
útbitin eftir maura og
moskítóflugur sem hafa vafa-
laust skemmt sér konunglega.
Þetta hafði í för með sér mik-
inn kláða hjá öllum.
Við tók nýr dagur með allri
sinni hitamollu. Við horfðum
löngunaraugum á ána og
dauðlangaði að stinga okkur
út í en í flestum vötnum og
ám í Afríku blundar sníkju-
ormur sem kallast blóðagða.
Ef þannig ormar komast í
blóðrás dýra eða manna
valda þeir svokallaðri blóð-
ögðuveiki eða bilharzia sem
enginn vill komast í kast við.
Nokkrir eldhugar gáfu skít í
Billy, eins og við kölluðum
veikina, og fengu sér snöggt
bað í eitt skiptið sem við
stoppuðum.
Fræknu bátsverjarnir fimm
höfðu sagst vilja sigla um
nóttina og þannig yrðum við
komin til Kisangani næstu
nótt. Sum okkar vorum aldeil-
is ekki sátt við það. Við höfð-
um borgað tíu dollara fyrir að
sjá lífið á ánni og vildum sko
fá að sjá allt sem við gátum
fyrir okkar tíu dollara. Engu
tauti eða rauli var komið við
þá fimm fræknu svo áfram var
haldið en það hafði verið á-
kveðið að stansa við árbakk-
ann og elda þar einhvern mat.