Vikan - 09.02.1993, Side 53

í „skipbrotinu“ kvöldið áður
hafði maturinn okkar blotnað
og því vorum við orðin matar-
Iftil. Við vissum að lítinn mat
yrði að fá á leiðinni og urðum
að gera okkur ánægð með
þrjár skeiðar af hrísgrjónum
og fimm skeiðar af kjötsósu
það kvöldið. Svo reyndu allir
að hreiðra vel um sig í bátun-
um fyrir nóttina, með misjöfn-
um árangri þó. Sumir reyndu
að koma sér fyrir sitjandi með
hnén upp að höku, aðrir
teygðu úr sér í miðbátnum
með heldur hrjúft undirlag því
þar var allur farangurinn og
enn aðrir lágu á bríkinni milli
bátanna. Lítið var sofið þessa
nótt eins og við mátti búast og
um morguninn voru allir hálf-
skakkir og skældir.
Á hádegi þennan næsta
dag komum við að enn einu
þorpinu. Þar var stoppað og
reynt að kaupa einhvern mat.
Við höfðum einnig heyrf að
þar væri lind svo við endurnýj-
uðum vatnsbirgðirnar okkar
sem voru farnar að minnka
verulega. Þegar við komum
aftur að bátunum tók Rodger
á móti okkur með bros á vör
og fræddi okkur á því að við
værum komin hálfa leið. Það
sló þögn á mannskapinn -
hálfa leið? Já, sagði Rodger
og var enn skælbrosandi.
(Mér datt helst í hug að eyrun
væru það eina sem væri því
til fyrirstöðu að brosið næði
allan hringinn.)
Allir horfðu með uppgjöf á
þetta andlit sem virtist skapað
til þess eins að brosa. En -
Rodger, sögðu menn með
uppgjafartón, nú höfum við
verið tvo og hálfan dag á leið-
inni hingað og þú sagðir að
það tæki „í allra mesta lagi“
þrjá daga að komast til
Kisangani. Við eigum sem
sagt að komast til Kisangani í
kvöld eftir þínum útreikning-
um. Enn var svarað játandi og
í kjölfarið fylgdi hið fræga bros
Rodgers sem var svo ánægð-
ur með lífið og tilveruna. Hann
virtist halda að þar sem hann
var svona ánægður hlytum
◄ í Epulu
hittum viö
Pygmy-
dvergana,
sem búa í
litlurn
kofum inni
i regn-
skóginum.
▼Alls
staóar
voru
forvitin
andlit sem
fylgdust
meö
við að vera það líka. Ekki var
meira um þetta rætt í bili en
ég vonaði heitt og innilega að
Rodger, sem var kennari að
atvinnu, kenndi ekki stærð-
fræði.
Á meðan við vorum að
versla og sækja vatn höfðu
nokkrir í hópnum tekið sig til
og bundið saman nokkrar
bambusgreinar sem hægt var
að breiða dúk yfir til að hlífa
okkur við mestu sólinni. Þess-
ir fræknu uppfinningamenn
fengu mikið hól fyrir uppátæk-
ið því allir voru farnir að þrá
skuggsælan stað til að sitja á.
Um kvöldið kom Rodger og
settist hjá okkur. Þá spurði ég
hann hvernig stæði á því að
við værum ekki enn komin til
Kisangani. Enn var brosað og
hann svaraði ofurlítið
skömmustulegur að hann
hefði ekki verið að hugsa þeg-
ar hann reiknaði út ferðaáætl-
unina.
Ákveðið hafði verið að sigla
aftur næstu nótt og enn
reyndum við að koma okkur
fyrir einhver staðar til að fá
okkur örlítinn blund. Seint um
nóttina skall á regnstormur og
bátunum var beint að landi í