Vikan - 29.07.1993, Qupperneq 44

„Þaö vissi enginn og þaö kom aldrei í ljós.“
„En skrýtið," sagði Sir Henry. „Var ungi
maðurinn sá sem hann sagðist vera.“
„Já, já. Sá hluti var sannur. Hann hafði
meira að segja fengið bréfið sem ég átti að
hafa skrifað. Skriftin var ekki einu sinni svipuð
minni, en hvernig hefði hann átt að vita þaö?“
„Við skulum athuga hvernig staðan er,“
sagði Sir Henry. „Leiðréttið mig ef ég fer meö
rangt mál. Ungfrúin og þjónustustúlkan eru
narraðar í þurtu frá húsinu, ungi maðurinn
plataður í húsið með fölsuðu bréfi - og það
bréf var trúverðugra sökum þess að þú varst
að leika í Árþorpi þessa vikuna. Unga mann-
inum eru gefin lyf og lögreglan látin vita og
maðurinn gerður grunsamlegur. Innbrot hefur
verið framið. Ég býst við því að skartgripirnir
hafi verið teknir."
„Ó, já.“
„Fundust þeir einhvern tímann?“
„Nei, aldrei. Reyndar held ég að Sir Herm-
an hafi reynt að þagga málið niður eftir því
sem honum var unnt. Það tókst reyndar ekki
og mig grunar að konan hans hafi óskað eftir
skilnaði í kjöifarið. Samt er ég ekki alveg viss
um það.“
„Hvað kom fyrir Leslie Faulkner."
„Honum var að lokum sleppt. Lögreglan
sagðist ekki hafa nægar sannanir gegn hon-
um. Finnst ykkur þetta ekki vera með ein-
dæmum furöulegt allt saman.“
„Svo sannarlega. Fyrsta spurningin er
þessi: Hvaða sögu eigum viö að trúa? í frá-
sögn þinni tók ég eftir því að þú hallast að því
að trúa Faulkner, ungfrú Helier. Er það bara
eitthvað sem þú hefur á tilfinningunni eða hef-
uröu aðra ástæðu til að ætla að hann segi
satt frá?“
„Nei, nei,“ sagði Jane hikandi. „Það held ég
ekki. En hann var svo vingjarnlegur og leiður
yfir því að hafa ruglast á mér og einhverri
annarri að ég held að hann hljóti að hafa sagt
sannleikann."
„Ég skil það,“ sagði Sir Henry með bros á
vör. „En það verður að viðurkennast að hann
gæti auöveldlega hafa búið söguna til. Hann
gæti sjálfur hafa skrifað bréfið sem átti að
hafa verið frá þér. Hann gæti einnig hafa tekið
inn lyf eftir að hafa brotist inn. Ég verð þó að
játa að ég fæ ekki séð tilganginn í því. Það
hefði verið auðveldara að fara inn í húsið,
fremja þjófnaðinn og hverfa á brott - þó getur
verið að einhver í nágrenninu hafi séð hann
og hann hafi tekið eftir því. Þá myndi hann
sjóða saman þessa sögu í snatri til að gera
grein fyrir því hvers vegna hann var í ná-
grenninu, án þess að gera sig grunsamleg-
an.“
„Var hann vel stæður?" spurði fröken
Marple.
„Það held ég ekki," sagði Jane. „Nei, líklega
þvert á móti.“
„Þetta virðist allt vera mjög áhugavert,"
sagði Lloyd læknir. „Ég verð að viðurkenna að
það flækir máliö verulega ef við ákveðum að
trúa sögu unga mannsins. Hvers vegna ætti
óþekkta konan, sem þóttist vera ungfrú Heli-
er, að reyna að bendla þennan óþekkta mann
við málið? Hvers vegna ætti hún að setja á
sviö svona flókinn farsa eins og þetta mál er?“
„Segðu mér eitt, Jane,“ sagði frú Bantry.
„Stóðu Faulkner og María Kerr einhvern tím-
ann augliti til auglitis?"
„Ég er ekki viss,“ sagði Jane hægt og ein-
beitti sér að því að rifja upp máliö.
44 VIKAN 15. TBL. 1993