Vikan - 26.08.1993, Blaðsíða 38

▲ Jakkinn kronur Fimm hundruð, sagði
ffnn. Russinn. „Atta hundruð, sagði
ég. „Fimm hundruð," sagði
Rússinn og ég endurtók mitt
verð. Hann hvarf á braut en
ekki voru margar mínútur liðn-
▲ Brauö-
sölustúlk-
umar úr
Austurveri
seldu
grimmt við
hliöina á
okkur.
ar þegar hann birtist á ný með
sama boð. Hann dró upp tölv-
una sina og margfaldaði og
deildi og sýndi mér útkomuna
en ég skildi ekki neitt, hélt
hann væri að reikna út hversu
mikið hann gæti fengið fyrir
jakkann góða í Rússlandi.
Nokkrum sinnum fór hann og
kom en loks gafst hann upp
enda var ég komin niður í sjö
hundruð krónur. Enn deildi
hann og margfaldaði á tölv-
unni sinni og loks skildi ég að
hann var að tala um dollara.
Ég einsetti mér að fá ellefu
dollara þótt hann vildi halda
sig í tíu og þar við sat. Hann
dró upp ellefu dollara. Ég bar
seðlana upp að Ijósinu til þess
að sýna honum að ég væri
ekki viss um að þeir væru
ekta. Ég þurfti víst ekki að ef-
ast. Þeim var skipt nokkru síð-
ar í banka í Sviss og engar at-
hugasemdir gerðar. Hver
skyldi nú ganga í jakka sonar-
ins þarna austur frá? Þetta var
ágætis jakki og svo sannar-
lega ellefu dollara virði.
Áfram leið dagurinn og það
minnkaði á borðinu og á slán-
um. Mér varð hugsað til fata
glæsipíanna. Fáir höfðu sýnt
þeim áhuga á meðan gömlu
larfarnir af mér runnu út eins
og heitar lummur. Það gildir
sem sagt ekki að selja af sér
föt sem maður vill ekki ganga í
lengur heldur verður að koma
með eitthvað eldra, eitthvað
sem er orðið eftirsóknarvert.
Hippakjóllinn úr Jasmín á Bar-
ónsstígnum þótti stórkostlegur.
„Þú getur saumað úr honum
púða,“ sagði fyrirhyggjusöm
móðir, „ef þú vilt ekki ganga í
honum þegar til kemur.“ Og
gömlu, háhæluðu bandaskórn-
ir frá því um 1970. Þá skoðaði
fræg söngkona sem fékk tár í
augun þegar þeir pössuðu
ekki. Þeir áttu eftir að prýða
fætur annarrar ungmeyjar sem
fór með þá á brott sæl og glöð
eftir að hafa borgað 200 krón-
ur. Svo var það leðurjakki eig-
inmannsins. Hann rann út fyrir
fimmtán hundruð krónur (dýr-
asti hluturinn sem við seldum)
og í viðbót keypti hressileg
yngismær blúndukjól af frúnni
fyrir hundraðkall. „Þú getur
saumað úr honum blússu ef
um allt þrýtur," sagði sú sem
með henni var. „Þetta er eng-
inn peningur!"
VERÐIÐ HÆKKAÐI
OG LÆKKAÐI
Rétt var það. Þetta voru engir
peningar en nú hafði sölufíknin
náð tökum á okkur mæðgum
og verðið skipti ekki lengur
máli, svo lengi sem hlutirnir
seldust. Við virtum fyrir okkur
viðskiptavinina og verðið
hækkaði og lækkaði eftir því
hverjir spurðu. Nú skildi ég líka
allt í einu hvers vegna kaup-
menn eru sagðir hafa sælgæt-
ið við kassana í stórverslunum
í von um að dauðþreytt börn
fari að nuða í enn þreyttari for-
eldrum um að fá að kaupa
gottið á meðan beðið er við
kassann. Ég kom undurfalleg-
um postulínskisum og öðru á-
líka fyrir fremst á söluborðinu
mínu og sá strax að þar náði
glingrið augum yngstu gest-
anna. Áður en varði voru allar
postulínskisurnar horfnar og í
staðinn komnir seðlar í veskið
mitt. Tilganginum var náð, þótt
ef til vill væri réttara að þegja
yfir þessari „óprúttnu" sölu-
mennsku.
Endur fyrir löngu hafði ég
farið á leirkeranámskeið hjá
Steinunni Marteinsdóttur leir-
listarkonu. Nú hafði ég með
harmkvælum fengið sjálfa mig
til að fara með í Kolaportið og
bjóða til kaups „dýrgripi" sem
ég hafði sjálf búið til úr leirn-
um. En viti menn. Það kunni
enginn að meta þá. Þarna var
teketill, svolítið furðulegur út-
lits, en hugsið ykkur kvöl „lista-
mannsins" þegar einhver
sagði: „Ef við bærum fram te í
þessum hryllingi myndu allir
hlaupa út.“ Að hugsa sér, að
þeim skyldi geta þótt ketillinn
minn af námskeiðinu hjá henni
Steinunni svona Ijótur!
ÞAU KUNKA
AÐ PRÚTTA
Hverfum aftur til Rússanna og
annarra útlendinga sem sækja
í hópum í Kolaportið. Munur-
inn á þeim og okkur íslending-
um er sá að þeir vita til hvers
staðir eins og Kolaportið eru.
Þar á að prútta og það gera
38 VIKAN 17.TBL. 1993