Vikan - 26.08.1993, Blaðsíða 39

þeir svo sannarlega, á meðan
íslendingarnir spyrja um verð
og kaupa eða kaupa ekki. Mik-
ill fjöldi austurlenskra kvenna
var í Kolaportinu þennan dag.
Konurnar komu og spurðu um
verð og undantekningarlaust
buðu þær að minnsta kosti
helmingi minna en það sem
upp var sett. Stundum gátum
við sæst á verðið, stundum
ekki. Manninum mínum þótti
ég þó gera hvað best þegar
mér tókst að selja einni og
sömu konunni tvær hvítar
regnhlífar, reyndar fyrir aðeins
hundrað krónur stykkið en það
var ekki málið. Honum fannst
með ólíkindum að söluhæfi-
leikar mínir skyldu nægja til að
fá konuna, sem upprunnin var
í hitabeltinu, til þess að kaupa
þessar hvítu regnhlífar þvf úti
var íslenskur bylur og ekkert
benti til þess að veðráttan ætti
eftir að breytast í náinni fram-
tíð svo nota mætti regnhlífarn-
ar til þess sem þær eru ætlað-
ar.
Laugardagurinn var að
kvöldi kominn og fullljóst að
við mæðgur gátum sýnt heim-
ilisföðurnum fram á að við
hefðum selt fyrir kostnaði og
vel það. Við ákváðum því að
tryggja okkur þásinn fyrir
sunnudaginn líka. Hann feng-
um við með afslætti svo ekki
var nauðsynlegt að leggja eins
hart að sér og fyrri daginn.
Sölumannseðlið var þó vakn-
að fyrir alvöru. Á laugardags-
kvöldið fórum við heim til gam-
allar frænku og buðumst til að
selja fyrir hana það sem hún
mætti án vera og aftur var farið
í gegnum dótið í skápunum
heima og það sem við
komumst að í bílskúrnum. Til-
finningarnar til dótsins voru nú
ekki eins sterkar og fyrr og
auðveldara að stinga hlutun-
um niður í kassana, jafnvel
þótt vel gæti farið svo að þeir
seldust.
Sunnudagurinn gekk í garð
og salan hófst. Okkur tókst að
selja vekjaraklukku frænkunn-
ar fyrir fimmtíu krónur, þótt hún
gengi ekki. „Ef ég kem henni
ekki í gang gef ég krökkunum
hana,“ sagði maðurinn sem
keypti. „Það er sama hvar
þessar fimmtíu krónur liggja."
Gamall maður kom og keypti
styttur, diska, krúsir og kirnur.
Hann spurði um verðið og
sagði aftur og aftur: „Ég tek
það.“ Ofurlítið samviskuþit
nagaði mig. Svo sagði ég við
sjálfa mig: „Hvar fær hann
mörg hundruð króna styttu fyrir
hundraðkall?"
Tíminn leið og nú var að
duga eða drepast. „Dýrgripirn-
ir“ fuku fyrir lítið en hver hundr-
aðkallinn sem inn kom var í
plús, að minnsta kosti ef við
gættum þess að leiða ekki
hugann að því hvað við höfð-
um greitt fyrir hlutina í upphafi.
MIKID VAR DRASLIÐ
Það var komið að leikslokum á
sunnudagssíðdegi. Hreinn
hagnaður nálgaðist þrjátíu
þúsund krónur og eiginmaður-
inn varð að játa sig sigraðan.
Við fórum að taka saman það
sem eftir var. Sumt skyldi taka
með heim og senda Hjálpræð-
ishernum ef hann vildi við því
taka. Annað átti að fara í
ruslagáminn. Nágrannar okk-
ar, fastasölumennirnir, sögðust
skyldu sjá fyrir því, kannski
gæti Rauði krossinn notið
góðs af því í framtíðinni, sögðu
þeir. Við ókum heim með mun
minna en við höfðum lagt upp
með í upphafi en pyngjan var
þyngri. Varla sá þó högg á
vatni heima, hvorki í bílskúr,
skápum eða skúffum. Þegar
dóttirin sagði svo píanókennar-
anum sínum frá sölumennsk-
unni eða að flestir hlutir hefðu
verið seldir á fimmtíu til hundr-
að krónur en samt hefðu kom-
ið tugir þúsunda í kassann
varð henni að orði: „Mikið hlýt-
ur að hafa verið mikið drasl
heima hjá ykkur!“
Ekki verður hjá því komist
að nefna að nokkrum vikum
siðar heimsóttum við Kolaport-
ið og sáum þar sitthvað sem
hafði verið í ruslapokunum ▲ Seðiar
okkar. „Hvað kostar þessi te- taldir
ketill?" spurði ég sölumanninn. ,ram-
„Þú getur fengið hann fyrir eitt
þúsund krónur,“ svaraði hann.
Ég gat ekki annað en brosað.
Þetta var teketillinn minn af
leirnámskeiðinu hjá Steinunni
leirlistarkonu frá því fyrir tutt-
ugu og fimm árum. Þeir sem
hefðu haft vit á að kaupa hann
af mér nokkrum vikum fyrr
hefðu fengið hann fyrir hundr-
að krónur! Þetta ætti að kenna
okkur að rétt er að gripa gæs-
ina þegar hún gefst. □
▲ Listin
blómstrar
í Kola-
portinu.
17.TBL. 1993 VIKAN 39