Vikan - 01.12.1996, Blaðsíða 11

„ERÞEYIA
USf?"
Guðrún Gunnarsdóttir kaupir vír í byggingavöruverslunum. Vírinn, sem henni
finnst tengjast eilífðinni, notar hún í listaverkin sín. Hún er komin með sigg á
fingurna vegna listsköpunarinnar og stundum sker hún sig á vírnum. En hún
lætur það ekkert á sig fá.
Listakonan ólst upp í
Borgarnesi til fimmtán
ára aldurs. Á æskuár-
unum vissi hún lítið um
myndlist en hún hafði þó allt-
af áhuga á litum og formum.
Henni fannst gaman að
teikna en hún hugsaði ekkert
út í að hún yrði ef til vill
myndlistarmaður þegar hún
yrði stór. Tæplega tvítug
kynntist Guðrún ungum
manni, Stefáni Thors, sem
starfar sem skipulagsstjóri
ríkisins. Þau voru ung þegar
þau fluttu til Kaupmanna-
hafnar árið 1971; hann tutt-
ugu og eins og hún tuttugu
og tveggja. „Ég fylgdi mann-
inum mínum eins og konur
gerðu þá og gera enn.“
Á þessum tíma var Guð-
rún búin að ákveða hvað
hún vildi læra. Vefnaðurinn
varð fyrir valinu. í þrjú ár ein-
beitti hún sér að náminu á
verkstæði í Kaupmanna-
höfn, auk þess að sækja
námskeið meðal annars í
teikningu og málun í lista-
skóla. „Danir eru mikil menn-
ingar- og handverksþjóð og
leggja áherslu á einfaldleik-
ann í hönnun sinni. Og það
er það sem ég heillaðist af.
Það er auðveldara að gera
flókna hluti vegna þess að
þá er hægt að fela vankant-
ana.“
Rúm tuttugu ár eru liðin
frá því Guðrún ákvað að ein-
beita sér að vefnaði. Núna
er hún með vinnustofu í
Héðinshúsinu og þar hanga
tágar uppi á vegg. Á borði á
miðju gólfinu eru tvö lista-
verk úr vír. Blaðamaður
handfjatlar annað og það
munar ekki miklu að hann
rispi sig. Þetta virðast vera
hættuleg listaverk. Þau
stinga. „Ég verð oft blóðrisa
við vinnu mína en vírarnir
stinga mismikið. Þegar ég er
að vinna við listsköpunina er
ég yfirleitt með margar rispur
á fingrunum. Ég læt mig
samt hafa það. Mér finnst
óþægilegt að nota hanska
vegna þess að þá fæ ég ekki
tilfinningu fyrir efninu."
- Það má segja að hluti af
þér fylgi verkunum hvað
varðar blóðdropa?
Guðrún brosir. „Það eru
ekki blóðslettur á þeim en
það er blóð, sviti og tár á bak
við þau.“ Hún er einbeitt
þegar hún vinnur og hugsar
um fátt annað á meðan. Hún
setur sál sína í verkin.
MÖGULEIKAR VÍRSINS
ERU ENDALAUSIR
Fyrstu árin eftir nám ein-
beitti Guðrún sér að hefð-
bundum veggteppum. Hún
sat við vefstólinn dögum
saman. „Vefurinn er svo stíf-
ur og það er þreytandi að
sitja við vefstólinn." Hún vildi
prófa eitthvað nýtt. Þrívídd-
arverk heilluðu hana og hún
gerði listaverk úrtágum. Þau
tengdust ekkert því sem hún
lærði á námsárunum í Dan-
mörku. „Mér fannst tágarnar
spennandi. Ég gat litað þær
og beygt." Hún komst síðan
að því að þær voru ekki það
sem hún var að sækjast eftir.
Þær voru of linar. Hún fór að
leita að öðrum efnum. Hún
prófaði að vinna úr gúmmíi
en uppgötvaði síðan vírinn.
Hann var það, sem hún var
að sækjast eftir, og hefur
hún einbeitt sér að vírskúlp-
túrum í þrjú ár. Það er fyrst
núna sem hún er orðin full-
komlega sátt við hann
og getur gert við hann
það sem hún vill. „Ég
fæ miklu meiri breidd í
verkin mín en ef ég
væri að vinna með
tágar. Möguleikar
vírsins eru endalausir
og hann er miklu
meira lifandi en tág-
arnar. Ég býst við að
ég eigi eftir að vinna
með vírinn f mörg ár
og geti alltaf verið að
uppgötva nýjar hliðar
á honum. Ég er bara
rétt að byrja.“ Guð-
rúnu finnst vírinn
tengjast eilífðinni.
„Maður veit ekki al-
mennilega hvað hann
er langur."
Guðrún fær aðal-
lega hugmyndir úti í
náttúrunni. „Það er
svo fallegt og mikil kyrrð til
dæmis uppi á hálendinu en
þar fæ ég oft hugmyndir þótt
það sjáist ekki beint í verk-
unum. Hugmyndir kvikna
líka þegar ég er úti að keyra
eða í göngutúr. Þegar í
vinnustofuna er komið sest
ég niður, vinn með þessar
hugmyndir en þegar upp er
Frá sýningu Guórúnar á KJarvals-
stööum.
Listaverkin eru óneitanlega ööru-
vísi.
„Sumir veróa einfald-
lega reiöir þegar þeir
sjá vírskúlptúrana,
spyrja hvaó þetta sé og
hvort þetta sé list.“
staðið líkjast verkin þeim oft
ekki mikið. Verkin taka frá
mér völdin. Það er þess
vegna oft erfitt fyrir mig að
setja hugmyndir niður á blað
og stundum hendi ég helm-
ingnum af því sem ég hef
unnið."
Þótt vírskúlptúrarnir séu
búnir að vera aðalsmerki
Guðrúnar síð-
ustu árin hefur
hún ekki
sleppt hend-
inni alveg af
vefstólnum.
Fyrir utan
hefðbundinn
vefnað, en
hún hannar
værðarvoðir
fyrir Foldu,
hefur hún
hannað og of-
ið veflistaverk
þar sem í er
að finna vír og
tágar. „Ég hef alltaf verið að
prófa mig áfram í vefnaðin-
um með óhefðbundin efni.“
Listaverkin hennar Guð-
rúnar eru öðruvísi og vekja
ýmis viðbrögð hjá þeim sem
vanari eru hefðbundnum
listaverkum. „Sumir verða
einfaldlega reiðir þegar þeir
sjá vírskúlptúrana, spyrja
hvað þetta sé og hvort þetta
sé list. Fólk kemur venjulega
inn á heimili þar sem myndir
hanga á veggjunum. Ut úr
vírskúlptúrunum mínum
standa stundum þræðir sem
virðast meira að segja vera
hættulegir þótt þeir séu það
ekki.“ Blaðamaður er sam-
mála því að listaverkin henn-
ar Guðrúnar séu öðruvísi.
Þau eru ekki lík neinu sem
hann hefur séð áður. Vír-
skúlptúrarnir flokkast sann-
arlega undir nýlist. Það
hljóta allir aö sjá. □
TEXTI:
SVAVA
JÓNS-
DÓTTIR
UÓSM.:
GÍSLI
EGILL
HRAFNS-
SON
4. TBL. 1996 VIKAN 1 1