Vikan - 01.12.1996, Blaðsíða 54

heiminum. Maður verður að
segja við sjálfan sig: Æ,
þetta getur ekki verið svo
mikilvægt.
- Leikkonan Catherine Den-
euve segir um Yves Saint
Laurent að hann sé „mikill
listamaður með þjakaða
sál.“
- Guð hjálpi mér! Það sem
fólk ekki gerir gegn greiðslu.
Þau þekkjast varla.
- Áttu þá við að Catherine
Deneuve þiggi laun fyrir að
segja svona?
- Já, auðvitað. Hún er á
samningi við hann. Aldrei
myndi ég gera svona. Mér er
meinilla við star-fuckers. Þá
á ég við tískufólk sem raðar í
kringum sig kvikmynda-
stjörnum upp á punt. Ég
þekkti Deneuve þegar ég var
lítill. Ég þekki hana miklu
betur en Yves Saint Laurent.
En hún má segja það sem
henni sýn-
ist, leyfið
henni bara
að kalla
hann lista-
mann. Það
er bara
leiðinlegt
að alltaf
skuli koma
sömu fötin
út úr því.
Hann hefur
ekki fengið
nýja hug-
mynd und-
anfarin tutt-
ugu ár.
- Hann hef-
ur líka
sagst hafa
hannað reipl sem hann ætli
að hengja sig í.
- Já, finnst þér það ekki
hryllilegt? Mér finnst það
vandræðalegt og þóttafullt;
hroki og viðbjóður.
- Kannski hlær hann að því.
- Nei, áreiðanlega ekki.
Hérna áður fyrr, jú, þegar
hann var ungur og hafði
kímnigáfuna en hana er
hann búinn að missa. Veistu,
að ég hata sjálfsvorkunn. Ég
kann ekki við fólk sem tjáir
sig alsælt um eigin veikleika.
- Þjáist Armani?
- Já, af mikilmennskubrjál-
æði.
- Þú hefur tjáð þig um sam-
band þitt við elskhuga þinn
sem dó úr alnæmi 1989.
- Hann var ekki elskhugi
minn. Þetta var ekki kynferð-
islegt samband. Þá væri ég
dauður núna.
- En hann skipti þig meira
máii en nokkur annar?
- Já.
- Hann var lengi að tærast
upp.
- Já, í mörg ár. Það var
hræðilegt. Ég hef oft furðað
mig á því hvernig ég þoldi
það. Þar til hann lést bjó ég
hjá honum á sjúkrahúsinu.
Þetta var eins og í stríðinu.
Þessi væni maður var að
lokum ekkert nema skinn og
bein. Á eftir hét ég því að
fara aldrei aftur í megrun og
upplifa aldrei neitt þessu líkt
aftur, aldrei.
- Þú hefur sagt að þú hafir
ekki stundað kynlíf síðan þú
varst fjórtán ára.
- Já, allt hefur sinn tíma. Ég
fékk allt þetta í æsku en það
hefur aldrei skipt mig sérlega
miklu máli.
- Voru margir karlar á eftir
þér?
- Líka konur.
- Fannst þér það óþægilegt?
- Ekki var það þægilegt.
Sem hönnuður er maður
umkringdur fólki sem talar
ekki um annað en kynlíf. í
okkar heimi er kynlíf neyslu-
vara af verstu sort. Það eitt
er nóg til þess að maður
missi löngunina.
- Sem barn teiknaðir þú svo
vei að móðir þín fór með
teikningar á Listaakadem-
íuna í Hamborg til þess að
koma þér þar inn.
- Já, henni hefur fundist ég
efnilegur en skólastjórinn
sagði: „Sonur yðar hefur
engan áhuga á listum heldur
á tísku. Lítið bara á fötin.“
- Fannst þér það ekki leiðin-
legt?
- Nei, til þess var ég of ung-
ur. Tíu-tólf ára veit maður
ekki hvað það er að vera
listamaður. Ég var ekki jafn
öruggur með mig og ég er
núna. Kannski var ég ekki
nógu metnaðargjarn. Kannski
var ég of latur. Nú er þetta
horfið í þoku fortíðarinnar.
- Hefurðu íhugað að hætta í
tískubransanum?
- Nei, ekki langar mig til
þess eins og er. En ég tek
Ijósmyndir og þær skipta mig
meira máli en tiskan eins og
er því Ijósmyndin er pers-
ónulegri. Ég get tjáð mig í
Ijósmynd en ekki í fatnaði.
Nú er japanskur arkitekt að
teikna fyrir mig kiaustur þar
sem eiga að vera Ijósmynda-
stúdíó, vinnuherbergi, rúm
fyrir bækurnar mínar, sem
eru 230 þúsund, og herbergi
fyrir samstarfsfólk mitt.
Þarna ætla ég að búa eins
og munkur allan ársins hring
með samstarfsfólkið undir
sama þaki. Við vinnum á
vissum tímum og eftir það
má hver og einn gera það
sem honum sýnist, bara
hann mæti á réttum tíma
daginn eftir. Við höldum öllu
því, sem engu máli skiptir,
utandyra og nauðsynleg
samskipti við umheiminn
fara fram með hjálp tölvu.
- Heldurðu að þú þolir svona
einangrað klausturlít til
iengdar?
- Eg verð aldrei einn. Ég
verð umkringdur fólki. Ég
hlakka til að losa mig við allt
það drasl sem ég hef komið
mér upp, húsin mín og allt
það ónauðsynlega dót sem
mér áður þótti afar nytsamt.
- Hvernig uppeldi fékkstu?
- Ég hlaut ekkert uppeldi.
Það var ekki verið að
íþyngja mér með því. Ég ól
mig upp sjálfur. Faðir minn
var af þeirri kynslóð sem
ekki talaði við börnin sín.
Það var komið fram við börn
eins og smávaxna fullorðna.
Þegar ég ætlaði að segja
móður minni eitthvað sagði
hún: „Talaðu ekki svona
hægt, þetta bull þitt er óþol-
andi ef það varir of lengi."
- Það er hræðilegt þegar
móðir segir við barn sitt að
það tali tóma vitieysu.
- En börn gera ekki annað
en að bulla. Þess vegna
þoldi ég ekki önnur börn. Ég
lék mér ekki við önur börn
og fannst ég sjálfur hund-
leiðinlegur. Mér fannst það
tímasóun að vera lítill.
- Fannst þér foreldrar þínir
elska þig?
- Ég sá varla föður minn.
Hann hafði of mikið að gera.
Móðir mín var fjarræn en
skemmtileg kona. Hún átti
mig þegar hún var 42 ára.
Áður átti hún dóttur og hún
vildi eignast son. Hún þoldi
ekki kvenfólk. Þess vegna
lagði hún á sig eina með-
göngu til viðbótar þrátt fyrir
háan aldur. Samband okkar
var fjarrænt en fullt af kær-
leika. Dekrið fólst í frelsinu.
Það rann fljótlega upp fyrir
mér að ég gæti gert hvað
sem mér sýndist ef ég færi
ekki í taugarnar á foreldrum
mínum.
- Þú værir áreiðanlega
áhugavert tilfelli fyrir sál-
fræðing.
- Áreiðanlega. Þess vegna
hef ég aldrei gengið til sál-
fræðings. Ég sálgreini heldur
ekki sjálfan mig. Ég reyni
heldur ekki að þýða drauma
mína. Ég þoli ekki sálfræð-
inga.
- Undanfarin tuttugu ár hef-
urðu ekki látið sjá þig nema
með tagl, blævæng og dökk
sólgleraugu. Ertu stílfært
leyndarmál?
- Já, en kannski er ekkert að
baki. Leyndardómurinn er í
rauninni sá að það er ekkert,
annars væri það enginn
leyndardómur.
- Manstu hamingjusamasta
andartak ævi þinnar?
- Ég held ekki dagbók. Þeg-
ar maður veit að maður er
hamingjusamur er maður
það ekki lengur því sú tilfinn-
ing grípur mann einungis
þegar ekki er verið að hugsa
um hamingjuna. Ég er búinn
að venjast sjálfum mér.
Sjálfsbjargarhvötin rekur mig
áfram. Kannski er gríman
orðin að mínu raunverulega
andliti. Sérhver ákvörðun fel-
ur í sér að maður afsalar sér
öllum öðrum möguleikum,
eins og Spinoza sagði. Það
er ekki hægt að fá allt. Ég
hef ákveðið að vera það
sem ég er í dag, hvað sem
það þýðir. Ég er hræddur um
að ég sé í rauninni fremur
fáránlegur.
- Þú segist hafa reynt að
forðast veruleikann allt þitt
líf.
- Vissan veruleika.
- Hvaða?
- Ég er ekki blindur. Ég veit
vel hvað á sér stað í heimin-
um. Ég veit hve hroðalegt
það er.
- En þú vilt ekki sjá það.
- Einmitt. Ég skapa mér
minn eigin veruleika. Ég nýt
þess að fá að vera miðdepill-
inn í minni eigin vel skipu-
lögðu tilveru.
- En þegar þú hugsar um
hinn hroðalega veruleika,
hvernig líður þér þá?
- Ég reyni einmitt að forðast
að hugsa, ég framkvæmi. Ég
vil gjarnan eiga þægilegt Iff
án vandamála. Ég er egóisti.
Ég vil ekki vera fórnarlamb
sjálfs mín hvað þá heldur
annarra. Ég er mitt eigið
upphaf og endir og ég ákveð
sjálfur hverju ég vil ná. Ham-
ingjan er spurning um vilja-
styrk. Ég er niðurstaða þess
sem ég ímyndaði mér, vildi
og ákvað að vera. □
54 VIKAN 4. TBL. 1996