Vikan - 01.12.1996, Blaðsíða 75

Fjölmargar ungar
stúlkur, sem aldar
hafa veriö upp ó
Vesturlöndum af
islömskum foreldr-
um, hafa veriö
sendar til Austur-
landa nær til að
ganga í hjóna-
band. Meðal
þeirra eru bresku
stúlkurnar Ishya
og Shazia. Þeim
bar þó gæfa til
þess aö komast
aftur til baka.
Ishya frá Cardiff er óneitanlega afar falleg stúlka.
varla talað við foreldra mína
og nú er Sara tilsjónarmaður
minn. Hún á tvö börn og ég
lít á hana sömu augum og
eldri systur mína. Ég gæti
ekki verið ánægðari. Mig
langaði aldrei til að yfirgefa
fjölskyldu mína en hún gat
ekki skilið tilfinningar mínar.
Ég vorkenni öðrum asískum
stúlkum sem hafa ekki verið
jafn heppnar og ég. Ég veit
aö þær skipta hundruðum."
Shazia segist vera ánægð
með að annast gamalt fólk
en auk þess er hún í námi.
„Ef ég hefði ekki skrifað bréf-
ið til Sue væri ég gift ( Pak-
istan og líklega orðin móðir.
Eg ætla ekki að gifta mig fyrr
en ég er tilbúin til þess.
Samkvæmt dómstólum hafa
foreldrar mínir engan rétt til
að hitta mig. Þó hafa þeir
reynt það. Ég vil ekki sjá þá
aftur. Ég vil njóta frelsis og fá
að lifa eins og hver annar
unglingur.“ □
MIG
Faðir Ishya, Razaz, ásamt, breskri konu sinni, Debbie.
Myndin var tekin af þeim í feröinni til Yemen. Razaz
ætlaöi aö selja dóttur sína til aó losna út úr skuldum.
Sjájiœstu
SIÐU
4. TBL 1996 VIKAN 75