Vikan - 01.12.1996, Blaðsíða 32

_! A
£jjLxj£^n
a_j
\
HVAÐ EIGA ÞEIR SAMEIG-
INLEGT? HVAÐ SEGJA ÞEIR
UM TRÚMÁL, KONUR,
SKEMMTANABRANSANN,
HJÓNABANDIÐ, SVIÐS-
SKREKKINN OG HVOR
ANNAN? RAGNHEIÐUR
GUÐMUNDSDÓTTIR
BLAÐAMAÐUR HITTI STEF-
ÁN HILMARSSON OG ÓM-
AR RAGNARSSON YFIR TE-
BOLLA OG ÁTTI VIÐ ÞÁ
LÉTT SPJALL UM LÍFIÐ OG
TILVERUNA.
Stefán: Tyson tók þessum ó-
sigri vel. Hann er oröinn svo
mikill rólyndismaöur síöan
hann tók íslam og hinn talaöi
náttúrlega bara um Guö og
þakkaði honum fyrir sigurinn.
Það tók blaðamanninn fimm
mínútur aö fá eitthvað annaö
fram hjá honum.
Ómar: Ég er sammála Bubba.
Ég vil ekki sjá trúarbrögö í
boxinu.
S: Þaö var algjör tilviljun að ég
datt niður á þennan slag þeirra
Tysons og Holyfields. Ég nennti
ekki aö fara aö sofa og fékk
svo þennan frábæra slag. Hins
vegar hélt ég að þeir ætluöu
aldrei aö byrja.
Ó: Þetta er alltaf rosaleg sere-
mónía, alveg eins og í súmó
glímu þegar þeir dreifa saltinu
yfir hringinn. Seremónían er
aöalatriöiö.
S: Svo er þetta yfirleitt búiö á
augnabliki, nema reyndar þarna.
Hvorugir drekka þeir kaffi en
sættust þó á te og við komum
UOSM.:
GÍSLI
EGILL
HRAFNS-
SON
okkur vel fyrir viö arininn á
Kaffi Puccini.
S: Það er eitthvað viö þetta
kaffidæmi sem ég næ ekki.
Mér finnst þaö bara vont.
Hins vegar er ég mikill temaö-
ur.
Ó: Ég er sammála, mér finnst
það skárra. Aö öllu jöfnu
myndi ég drekka kók en þar
sem ég er svo kvefaður
veöja ég á teið.
Stebbi og Ómar virtust
strax tengja og eftir
heitar umræöur um
hnefaleika fór blaöa-
maöur aö gera vart
viö sig.
Vikan: Hvernig er
það strákar? Fáiö
þið sviðsskrekk
þegar aö þiö komið
fram?
S: Alltaf aöeins,
en það er mis-
jafnt eftir því
hvar maður er. Ef
maður er aö spila á kunnug-
legum stööum er þaö bara
eins og aö vera heima hjá sér.
En það er alltaf smávegis óör-
yggi jafnvel þó aö þaö sé fátt í
húsinu.
Ó: Maöur veit ekki alltaf hvar
maður hefur áhorfendur. Hver
smekkur þeirra er og hvaö þeir
vilja.
S: Það er aö vísu öðruvísi
meö Ómar, hann er meö allt
ööruvísi prógramm en ég sem
söngvari.
Ó: Að mörgu leyti er meiri
ástæöa til aö vera meö sviös-
skrekk þegar maður er meö
dagskrá eöa skemmtun eins
og ég er meö, því þaö er svo
miklu háðara skopskyni og aö-
stæöum heldur en svona
klassamúsík eins og Stefán er
meö.
S: Þeir sem hlusta á mig eru
líka komnir til aö hlusta á mig
og engan annan.
Ó: Ég hef alltaf öfundaö góöa
listamenn sem eru meö bita-
stæða og góöa list. Þeir koma
og geta jafnvel sungið sama
lagið aftur og aftur og áhorf-
endur heimta bara meira og
meira af sama laginu. En grín-
istinn getur ekki sagt sama
brandarann aftur.
S: Hefur þaö ekki komiö fyrir,
Ómar, að einhver biöji þig aö
segja einhvern ákveðinn
brandara?
Ó: Ég hef oft verið beðinn um
aö fara aftur meö einhverja
ákveöna sögu. Fólk virðist
eiga erfiöara meö aö muna
fimmtán mínútna langar sögur,
aö minnsta kosti virðist fólk
nenna að hlusta á þær aftur.
V: Hversu meðvitaðir eru
hlustendur um þaö hvort um
er aö ræöa góöa tónleika eöa
slæma eöa gott skemmtipróg-
ramm eöa lélegt?
S: Maöur finnur það oftast best
sjálfur og þá finnst manni yfir-
leitt aö einhverjir hafi átt aö taka
eftir því en í mínum bransa er
ég meö hljómsveit meö mér
sem getur dregiö athyglina frá
mér ef ég er illa stemmdur.
Ó: Stundum getur maður verið
óheppinn ef maöur fer að
horfa á rangt fólk í salnum.
Þaö er mikið atriði aö horfa á
réttu andlitin.
S: Já, ef maður lendir í því
getur maður fengiö slæma
víbra frá þessu fólki. Meöan
hinir eru kannski allir í góöu
formi.
Ó: Þaö eru náttúrlega ekki allir
sem skemmta sér jafn vel.
Sumir skemmta sér bara inni í
sér og maður sér aldrei nein
svipbrigöi.
S: Ég get sagt það sama. Sum-
ir hlusta svipbrigöalausir en
aörir sýna það mun augljósar.
Ó: Ég man einu sinni þegar aö
ég var aö skemmta á ísafirði.
Þá var maður sem sat alveg
rétt hjá mér, silfurhærður, og
virtist ekkert skemmta sér.
S: Var þaö Bogi Ágústsson?
Ó: Nei, nei, þetta er svo langt
síðan, hann var bara barn þá.
Ég lét öllum illum látum en var
mjög óánægöur þegar ég kom
niöur af sviðinu og þarna kom
aö mér maöur sem spuröi:
„Hvaö, þú ert bara svekktur?"
Já, svaraði ég, „það var þarna
maður, silfurhæröur, sem bara
brosti aldrei neitt". Þá var mér
sagt að þeim silfurhærða hefði
bara verið boöið þar sem verið
væri aö heiöra hann þetta
kvöld. Hann væri blindur og
hálf heyrnarlaus.
V: Muniö þiö eftir einhverjum
hræöilega misheppnuöum
uppákomum hjá ykkur ?
S: Einu sinni man ég eftir því að
ég var aö syngja hálf raddlaus
en lét mig samt hafa þaö. Þetta
var alveg hræðilegt. Ég gat
samt gargað aöeins en fann aö
þetta var alveg ómögulegt.
Þetta var hræðilega langur
klukkutími uppi á sviöi, maöur
var eins og dæmdur maöur. En
oft finnur maöur þaö bara sjálfur
inni í sér ef maöur hefur ekki
staöiö sig vel og sumir tónleikar
hjá mér eru vissulega betri en
aðrir. Það getur veriö margt
sem spilar þar inn í. Svo er líka
oft að manni finnst maður hafa
veriö ómögulegur, en þó eru
áheyrendur hæstánægöir og
virðast ekki hafa tekið eftir neinu
óvenjulegu. Þá hefur manni ef
til vill tekist aö „fela“ þaö ein-
hvern veginn. Stundum er maö-
ur öörum þræöi líka leikari.
Ó: Ég er náttúrlega bara meö
undirleikara og auðvitað reyni
ég aö kenna honum um eins
mikið og hægt er þegar illa
gengur.
V: Hvað meö þig Ómar, hefur
þú lent í að vera meö hræöi-
lega lélega sýningu?
Ó: Þaö er svo langt síöan.
Það var áriö 1964.
S: Er svo allt búiö aö vera upp
á viö síðan?
Ó: Ja, þaö held ég bara en ég
hætti þarna í viku. Þá var ég
búinn aö vera aö skemmta á
nokkrum herrakvöldum þetta
haust. Svo var það hjá Róta-
rýklúbbi Reykjavíkur, sem þá
var, að ég átti aö skemmta eitt
32 VIKAN 4. TBL. 199ó