Vikan - 23.07.1998, Blaðsíða 8

Kynslóðabil ekki til: Hulda Bára Eysteinsdóttir, sú yngsta í Kvennakór Hafn-
arfjarðar, Lára Guðmundsdóttir, sem er elst í kórnum, og Elísabet Siemsen,
fulltrúi meðalaldursins!
urnar mæta á æfingar dag-
lega, minnst klukkustund á
dag. Aðbúnaðurinn er góð-
ur, enda hefur Armando
hóteleigandi keypt píanó
sérstaklega fyrir þessar æf-
ingar. Starfsfólk hótelsins
kallar Margréti aldrei annað
en „Grande Margarita” og
„Bella Margarita” og oftar
en ekki gleymir það vinnu
sinni, lygnir aftur augunum
og hlýðir á söng íslensku
kvennanna. Þær segjast læra
heilmikið af dvölinni,
enda gefst þeim ekki
færi á að fá þjálfun á
hverjum degi heima.
Þar hefur vinna,
barnauppeldi og
heimili forgang: „Ég
er búin að sjá að ég
verð aldrei of gömul
til að syngja!”, segir
Þóra Sigurðardóttir
grunnskólakennari,
sem syngur með
Gospelsystrum. Hún
er rúmlega fertug, en
það er meðalaldur í
báðum kórum. Lára
Guðmundsdóttir er
elst í Kvennakór
Hafnarfjarðar, er að
verða 69 ára og geislar
af gleði: „Ég get ekki
lýst því hvað söngur-
inn gefur mér mikið,”
segir hún.
Margrét fékk fregnir af veikindum Guðrúnar
Katrínar og för forsetahjónanna til Banda-
ríkjanna. Hér kveikir hún á kerti fyrir for-
setafrúna í kaþólskri kirkju í bænum Monte-
rosse, enda Guðrún Katrín líklega á sömu
stundu að leggjast inn á sjúkrahús.
SEKTARKENND
GERIR VART VIÐ
SIG
Það er strax á öðrum
degi sem hægt er að sjá að
mörgum þeirra reynist ekki
auðvelt að „fara að heiman”,
fljúga til Italíu og gleyma því
sem heima bíður. Við síma-
klefana myndast biðraðir.
Ein er með tárin í augunum
og segist ekkert skilja í sér
að hafa farið: „Barnabarnið
mitt er svo veikt heima,” seg-
ir hún. „Ég hefði átt að
verða eftir”. Önnur hringir
til að fá fregnir úr jarðarför
frænda síns: „Nú líður mér
svo illa að hafa ekki fylgt
honum,” og sú þriðja hefur
áhyggjur af börnunum „þótt
þau eigi að heita uppkom-
in!” Þegar myrkrið leggst
yfir kemur sektarkenndin
upp. Eftir tvo daga í viðbót
hafa þær uppgötvað að þær
verðskulda sjö daga dvöl á
Italíu: „Maðurinn minn er
alltaf í ferðum til útlanda.
Aldrei spyr hann hvernig
standi á fyrir heimilinu; hann
bara fer þegar hann þarf.
Þetta er í fyrsta skipti sem ég
fer frá öllu!” Önnur kona
bendir á að það sé ekki bara
hollt fyrir konur að gera eitt-
hvað fyrir sjálfar sig; þetta
geri líka heilmikið fyrir
heimilisfólkið og bendir á
hvað sagt var við hana í sím-
ann: „Nú allt í einu sáu þau
ýmsa hluti sem „mamma
hafði alltaf gert” og enginn
tók eftir fyrr en núna, þegar
mamma er á Italíu að
syngja!”.
SÖNGUR ER GÓÐUR
FYRIR SÁLINA
Konurnar sem rætt er við
segja að mestu skipti hversu
mikla orku og lífsfyllingu söng-
urinn færi þeim og allar eru
þær sammála um að hversu
þreyttar sem þær mæti á æf-
ingar, komi þær endurnærð-
ar og hvfldar af æfingunni:
„Maður fær kraft við það að
syngja,” segir Elísabet Siem-
sen, 43 ára framhaldsskóla-
kennari, sem söng áður með
Háskólakórnum en lagði
sönginn á hilluna í næstum
15 ár: „Barnauppeldið hafði
forgang!” segir hún. „Þótt
maður hafi mikið að gera
með stórt heimili og börn þá
gerir söngurinn það að verk-
um að maður gleymir
áhyggjum hversdagsins. Það
að fara í svona kórferð til út-
landa kennir okkur að virða
betur hver aðra og við sjáum
vel hér að við erum hluti af
kór en ekki einhverjar
prímadonnur. Þetta er gott
fyrir sálina”.
Ingibjörg Þorvaldsdóttir
grunnskólakennari segir að
ferð af þessu tagi skipti máli,
sérstaklega þegar um svo
ungan kór er að ræða, eins og
Gospelsystur: „Við kynnt-
umst vel; þetta eru yndisleg-
ar konur sem gaman var að
kynnast og ég reikna með að
hópurinn verði samstilltari
þegar við byrjum að æfa í
haust”.
Klukkan er sjö að morgni.
Margrét Pálmadóttir kór-
stjóri stekkur fram úr rúm-
inu eftir 5 klukkustunda
svefn, hellir upp á sterkt
espresso kaffi og lítur yfir
áætlun dagsins:
„Við skoðum Flórens í dag
og æfum í kvöld,” segir hún.
Það er ótrúlegt að fylgjast
með henni. Hún er strangur
kórstjóri og gefur konunum
ekkert eftir á æfingunum;
stundum finnst manni meira
að segja nóg um þegar hún
stöðvar þær hvað eftir annað
eftir fyrstu laglínuna: „Stelp-
ur! Standið ekki svona hokn-
ar!!! Stopp! Hvar er lífið í
ykkur?!” Utan æfinganna er
hún hins vegar vinkona
þeirra, kát og glöð, leiðbein-
ir um allt sem hugsast getur,
enda er þetta heimur sem
hún þekkir vel.
í Flórens höfum við vart
sest, eftir skemmtilega og
fróðlega gönguferð í fylgd
Christian Carrara leiðsögu-
manns, þegar lófatak glymur
við á torginu. „NÚ er verið
að klappa fyrir ykkur!” -
Nei, ekki var það heldur svo
í þetta skiptið. „Sáuð þið
8