Vikan - 23.07.1998, Blaðsíða 42

Öll þekkjum við hjónin sem eru eins og dagur og nótt. Hann er fullur bjartsýni,
hún sér heiminn gegnum dökk sólgleraugu (eða öfugt). Við veltum fýrir okkur
hvernig tveir svo gjörólíkir einstaklingar hafi það af að eyða ævidögunum saman,
hvort líf þeirra sé ekki ein stór málamiðlun.
Kona nokkur sem lifði
í slíku hjónabandi
segir að ólík skap-
gerð þeirra hjóna hafi að
lokum leitt til skilnaðar. „Ég
hélt því nú oft fram að við
værum svona ólík vegna þess
að ég er fædd í krabbamerk-
inu, hann er hin dæmigerða
meyja, haldinn algjörri full-
komnunaráráttu. Við höfð-
um ákaflega ólíkar skoðanir
á umgengni á heimilinu. Við
unnum bæði mjög mikið, en
yfirleitt kom ég heim á und-
an honum. Eftir að hafa ver-
ið á fullu allan daginn í anna-
sömu starfi fannst mér það
lífsnauðsynlegt að geta sest
niður, hitað mér kaffi, teygt
úr tánum og lesið dagblaðið.
Ég gat alveg gleymt öllu í
kringum mig á þessari helgi-
stundu minni. En ég man
alltaf hnútinn sem ég fékk í
magann um leið og ég heyrði
manninn minn stinga lyklin-
um í skáargatið. Vissi að mín
biði mæðusvipurinn á andliti
hans þegar hann sá að ég
hafði ekki drifið í að búa um
rúmin síðan um morguninn,
e.t.v. var blautt handklæði á
baðgólfinu og ég ekki búin
að sitja og grufla í því hvað
ætti að vera í kvöldmatinn.
42
Það sem hann kallaði drasl
var í mínum augum merki
um heimilishlýju, vitnaði um
það að lifandi fólk byggi í
húsinu. Allra mest fór í taug-
arnar á mér þegar hann tal-
aði til mín eins og ég væri
óþekkur krakki. í stað þess
að heilsa jákvæður og glað-
legur heilsaði hann gjarnan
með: „Hvað er þessi skór að
gera hér, ég var næstum
dottinn um hann í gangin-
um.” Hann gat ómögulega
séð nokkuð fyndið við það
þegar ég sagðist ekki hafa
hugmynd um það, hann yrði
að spyrja skóinn að því. Oft
langaði mig að spyrja hann
hvort hann vildi ekki bara
drífa sig aftur í vinnuna.”
Önnur kona segist alltaf
kvíða fyrir helgunum. „Það
er nú einu sinni þannig að ég
er frekar löt og heimakær að
eðlisfari. Ég starfa á mjög
fjölmennum vinnustað, þar
sem ég tala við og hitti ara-
grúa af fólki alla daga. Þegar
kemur að helgunum á ég
ekki heitari ósk en þá að
geta haft það rólegt og náð-
ugt með fjölskyldunni. En ó
nei! Maðurinn minn er á allt
annarri skoðun. Um leið og
fjölskyldan vaknar á laugar-
dagsmorgnum er hann byrj-
aður að gera áætlanir fyrir
helgina. Dagurinn er full-
bókaður í alls kyns uppá-
komur; sund, göngutúra,
bíltúra, bíóferðir, heimsókn-
ir á listsýningar o.s.frv„
o.s.frv. Auðvitað hef ég gam-
an af öllu þessu, en eitt í einu
finnst mér hið besta mál. Ég
er eiginlega orðin úrvinda af
þreytu áður en líður að há-
degi á laugardegi, bara við
tilhugsunina eina að eiga
þetta allt saman í vændum í
stað þess að kúra í sófanum
mínum með bókina sem ég
er alltaf að reyna að byrja á.”
Sumir hafa þá skoðun að
hjón eigi að vera ólík í skapi
og hugsunum. Maður nokk-
ur segist vera alsæll með sitt
hjónaband þótt þau hjónin
séu eins ólík og hugsast get-
ur. „Ég er haldinn algjörri
fullkomnunaráráttu og er
giftur konu sem er alveg
ótrúlega kærulaus. Ég er
ákaflega jarðbundinn, konan
mín segir að þegar ég fæddist
hafi verið grafin hola í jörð-
ina, mér tyllt niður í hana
standandi í báðar fætur og
hún síðan fyllt með stein-
steypu. Hún svífur hins veg-
ar á bleiku skýji, hátt yfir
höfðum okkar hinna. Ég er
alveg viss um það að við
þessir tveir gjörólíku ein-
staklingar myndum saman
alfullkominn einstakling,
hæfilega kærulausan og hæfi-
lega jarðbundinn.” Líklega
er það nú svo að við erum
hvert og eitt blanda af bjart-
sýnis- og svartsýnismönnum.
Og þá er ósköp notalegt að
makinn sé í bjartsýniskasti
þegar maður sjálfur er eitt-
hvað niðurdreginn. Makinn
verður þó að fara varlega í
bjartsýnina. Það getur verið
ömurlegt fyrir þann sem
vaknar þungur á morgnana
og hugsar sem svo að enn
einn vinnudagurinn sé runn-
inn upp, að vakna upp við að
makinn stekkur fram úr
rúminu, brosandi og
raulandi léttan lagstúf. „Ég
fer ósjálfrátt í Pollýönnu
hlutverkið þegar maðurinn
minn er svartsýnn,” segir
kona nokkur sem viðurkenn-
ir að oft gangi leikurinn út í
öfgar. „Það hlýtur oft að
vera ennþá meira niðurdrep-
andi fyrir hann þegar ég elti
hann á röndum og bendi á
alla góðu hlutina undir ýkt-
um formerkjum.” Þarna
kemur hann einu sinni enn