Vikan - 23.07.1998, Blaðsíða 17

m ásaga
að koma á samböndum og
setja upp skrifstofuna í Kaup-
mannahöfn og þekkti per-
sónulega þá sem þar réðu ríkj-
um. Það var því eðlilegt að
Emerson fæli mér að fara
þangað. Ferðalag til Kaup-
mannahafnar var hins vegar
ekkert sem ég sóttist eftir. Mér
fannst sú borg heldur leiðinleg
og ekki síður leiðinlegt að
hlusta á innfædda tala saman á
máli sem mér fannst vera eins
og þeir væru alltaf að velta
heitri karöflu upp í sér.
Emerson setti mig inn í mál-
ið. Við ræddum fram og aftur
hvernig unnt væri að bregðast
við þessari óvæntu og ósann-
gjörnu samkeppni. Hvaða
leiðir væri hægt að fara til þess
að snúa málinu okkur í hag.
Okkur voru ekki margir vegir
færir en allt sem Emerson
hafði þegar ráðgert, virtist
mér skynsamlegt. Við komum
okkur saman um hvernig ég
ætti að setja spilin upp í erm-
ina og draga þau síðan þaðan
eitt af öðru ef nauðsyn krefði.
Þegar ég hafði orð á því að ég
þyrfti að punkta þetta hjá mér
sagði Emerson það óþarfa.
Hann væri þegar búinn að
skrifa helstu atriðin niður og
ritarinn hans væri núna að
hreinrita þau.
“Og vel á minnst. Ég bað
hana líka að verða þér úti um
farseðil og panta fyrir þig hót-
el. Þú þarft að fara strax. Við
megum ekki gefa þeim gulu
nein tækifæri til þess að um-
snúa hinum ljóshærðu.”
Ég hafði ekki búist við því
þegar ég hélt að heiman um
morguninn að þurfa að fara til
annarrar heimsálfu þann dag-
inn. En ég var sammála Emer-
son. Málið þoldi enga bið. Ef
vel gengi þyrfti ég heldur ekki
að vera að heiman nema í tvo
eða þrjá daga. Ég ákvað með
sjálfum mér að kaupa það sem
þyrfti til slíks skyndiferðalags
á flugvellinum.
En kálið var ekki sopið þótt
í ausuna væri komið. Vand-
ræðum þessa dags voru engin
takmörk sett. Ég var rétt bú-
inn að hringja í konuna mína
og segja henni frá því að ég
kæmi ekki í kvöldmat - rnyndi
væntanlega borða hann hinum
megin hafsins - og yrði fjarver-
andi í nokkra daga, þegar rit-
arinn hans Emersons hrinti
upp hurðinni hjá mér öðru
sinni, þennan morgun
og tilkynnti mér að
hún væri búin að
útvega mér far
til Kaup-
mannahafn-
ar. Sá galli
væri á gjöf
Njarðar að
eina flugfé-
lagið sem
hefði átt laus
sæti væri ís-
lenskt flugfé-
lag og ég þyrfi
að hafa við-
komu á ís-
landi á leið-
inni yfir hafið.
Nú fannst
mér steininn
taka úr. Ég
hreytti ein-
hverjum ónot-
um í vesalings
konuna, sagði
eitthvað á þá
leið að það
væri ekki von á
góðu þegar hún ætti
að sjá um málin. Svo vel
var ég að mér í landafræði að
ég vissi að það var langur
krókur að fljúga til íslands og
auk þess kostaði það milli-
lendingu með viðeigandi tíma-
töf. Það var þó ekki það
versta. Þótt ég sé kannski ekki
beint flughræddur þá er mér
aldrei sama í lendingum. Alls-
konar aukahljóð í vélunum og
hristing í skýjahulum, þegar
flug er lækkað, vekja hjá mér
kvíða. Þess vegna hef ég alltaf
reynt að komast beinustu leið
þegar ég þarf að fljúga.
f fyrstu svaraði konan engu.
Sjálfsagt sá hún eða fann að ég
var í slæmu skapi og vafalaust
hefur henni fundist það ósann-
gjarnt að ég lét það bitna á
henni. Hún ítrekaði að þetta
hefði verið eina leiðin og Em-
erson hefði lagt á það áherslu
að ég færi strax um kvöldið.
“Hann sagði mér líka að ég
ætti að fara út í búð á horninu
og kaupa rakvél fyrir þig,”
sagði hún svo. “Hvort viltu að
ég kaupi blaðrakvél eða raf-
magnsrakvél?”
Ég sagði henni að ég myndi
sjá um mín rakvélarkaup sjálf-
ur og með það fór hún. Það
var ekki fyrr en upp úr miðj-
um degi, þegar ég var búinn
að raða pappírunum, sem ég
ætlaði að fara með, í skjala-
töskuna mína, að ég fór að sjá
eftir hvað ég hafði verið
ónotalegur við konuna. Ég
gerði mér því ferð fram í gler-
búrið til hennar til að biðja
hana afsökunar. En það varð
að bíða betri tíma. Hún var
farin eitthvað. Var að sinna er-
indum fyrir Emerson, sagði
stúlkan á símaborðinu.
íslenskt flugfélag. Ekki
nema það þó. Ég hafði einu
sinni ferðast með flugfélagi frá
þessu fjarlæga landi. Það var á
sokkabandsárum mínum þeg-
ar ég og félagar mínir í háskól-
anum fengum skyndilega þá
hugdettu að bregða okkur til
Evrópu og hjálpa frönskum
stúdentum til þess að umbylta
þjóðskipulaginu í heimalandi
sínu, og raunar í allri Evrópu.
Og við létum verða af þessari
fáránlegu hugmynd okkar.
Tókum allt sparifé okkar og
keyptum farseðla hjá því flug-
félagi sem bauð ódýrustu far-
gjöldin. Það var íslenskt flug-
félag. Ég reyndi að rifja þessa
makalausu ferð upp þegar ég
var á leið út á flugvöll í leigu-
bíl. Það eina sem ég mundi úr
flugferðinni var vélin sem við
ferðuðumst í var einhver risa-
vaxin rella sem var svo löng að
við höfðum það á orði, þegar
hún var að hefja sig til flugs,
að framendinn væri kominn í
10 þúsund fet meðan rassinn
væri enn á jörðu. Ég taldi mig
muna það rétt að ferðin hefði
tekið óratíma.
Ég rifjaði það líka upp að
þótt ferðin hefði verið með
fyrirheiti þá var það líka það
eina sem um hana var að
segja. Við lentum í Lux-
emburg sem virtist á korti vera
steinsnar frá París og það
hafði verið ætlun okkar að
húkka okkur bflfar þangað.
En á þessum árum virtust Evr-
ópubúar telja sig geta verið án
bandarískra hugsjónaunglinga
17