Vikan - 23.07.1998, Blaðsíða 34

Fráskildar konur trúa Önnu Kristine fyrir því hvernig þær náðu sér niðri á makanum.
Það er sagt að stutt
sé milli ástar og hat-
urs. Fólk, sem hefur
búið í löngu - og að
því er virðist ham-
ingjusömu - hjóna-
bandi í fjöldamörg
ár, tekur upp á því
að skilja.
Þá er stundum eins
og eitthvað bresti
innra með fólki og
hæglátasta fólk get-
ur breyst í óargadýr
þegar því finnst nið-
urlægingin ætla að
gera út af við sig.
Margir muna sjálf-
sagt eftir kvikmynd-
inni “First wives
Club”, sem greindi
frá hefndaraðgerð-
um þriggja fráskil-
inna kvenna - en að-
gerðir þeirra eru að
mörgu leyti barna-
leikur hjá raunveru-
leikanum. Sögurnar
sem hér fara á eftir
eru allar sannar, ís-
lenskar sögur.
BÓKHALDSGÖGN í
TRJÁNUM
„Ég komst að því eftir þrjátíu
ára hjónaband að eiginmað-
ur minn hélt við aðra,” segir
fullorðin kona. „Við áttum
þrjú börn og sjö barnabörn
og ég taldi okkur lifa í ham-
ingjuríku hjónabandi. Ég
varð ekki vör við neitt - enda
oft sagt að sá sem verið er að
halda fram hjá, frétti síðast af
því. Þegar ég komst að fram-
hjáhaldinu missti ég gjörsam-
lega stjórn á mér. Fyrst grét
ég viðstöðulaust, en svo
braust reiðin fram.
Þegar ég hafði hent honum
út vakti ég á næturnar til að
finna leiðir til að hefna mín.
Lausnin kom eitt sinn undir
morgun: Bókhaldið hans var
það eina sem honum var dýr-
mætt! Hann hafði nefnilega,
eins og sumir í einkarekstri,
ekki alltaf borgað skatta af
öllu sínu. Ég eyddi næsta
degi í að ljósrita öll bók-
haldsgögnin hans, keyrði
með þau heim til viðhaldsins
um nóttina og hengdi þau
upp í tré í garðinum. Næsta
morgun biðu skilaboð frá
mér á símsvara dagblaðs þar
sem ég vísaði á garðinn...
Eftir þetta leitaði ég mér
34