Vikan - 23.07.1998, Blaðsíða 18

m
og þótt við stæðum við þjóð-
veginn í heilan dag stoppaði
ekki einn einasti bíll fyrir okk-
ur. Við sváfum úti um nóttina
og tókum til við fyrri iðju dag-
inn eftir. Þá höfðum við held-
ur ekki erindi sem erfiði og
um kvöldið vorum við orðnir
svo þreyttir, slæptir og svangir
að við ákváðum að taka fyrstu
vél heirn aftur. Parísarstúdent-
arnir misstu því af góðum liðs-
auka en við urðum reynslunni
ríkari og ásáttari en áður að
láta Evrópubúana leysa sjálfa
úr sínum málum.
Þótt flughafnir séu ekki að-
laðandi og ég reyni jafnan að
dvelja þar sem styst var ég að
þessu sinni feginn þeirri þjón-
ustu sem boðið var upp á. Ég
byrjaði á því að kaupa mér
litla ferðatösku og stakk síðan
í hana sokkum, skyrtum, tíma-
ritunr og ferðadóti sem ég
þurfti á að halda. Það síðasta
sem ég keypti mér var raf-
magnsrakvél. Síðan fór ég inn
á snyrtingu og rakaði mig og
greiddi. Þegar ég leit í spegil-
inn tókst mér að kreista fram
fyrsta bros dagsins. Ég rnund-
aði rakvélina.
“Heill þér Emerson,” sagði
ég stundarhátt.
“Ha?” sagði maðurinn sem
stóð við hliðina á mér.
“Ekkert,” sagði ég og I
skammaðist mín svolítið fyrir
að láta standa mig að því að j
vera að tala við sjálfan mig.
Sem betur fer hafði ritarinn
keypt farseðil fyrir mig á
fyrsta farrými. Mig minnir að
flugfélagið hafi kallað það
“Saga-class” og það rifjaðist
upp fyrir mér að einhvers
staðar hafði ég lesið að íslend- ;
ingar væru stoltir af sögu
sinni; því að eiga elsta þing í
heimi og fyrsta kvenforsetann
sem kosinn hefði verið í lýðræð- ;
islegum kosningum. Lengra náði !
kunnátta mín um þetta fjarlæga ;
land ekki, enda kom mér það :
lítið við. Enn hafði Skandin-
avíuskrifstofan ekki haft fyrir
því að leita fanga fyrir okkur á
Islandi, en mér datt það í hug
um leið og ég kom mér fyrir í
sætinu og festi sætisbeltið að
rétt væri að muna eftir því að
nefna það í Kaupmannahöfn,
ef samningar tækjust, hvort
ekki væri rétt að kanna mark-
aðinn á íslandi.
Það var svo skrýtið að um
leið og ég var búinn að raka
mig varð ég sáttari við lífið og
tilveruna en ég hafði verið all-
an daginn. Viðmót fólksins
sem mætti mér þegar ég kom
um borð í vélina var gott og
sætið virtist rúmgott og þægi-
legt. Ég vonaði að enginn væri
í sætinu við hliðina á mér
þannig að ég gæti lagt mig og
sofnað eitthvað á leiðinni og
verið sæmilega úthvfldur og
hress þegar ég mætti á skrif-
stofuna í Kaupmannahöfn
upp úr hádegi daginn eftir.
Élugfreyjan tók jakkann ;
minn og bauð mér síðan upp á
kampavín eða ávaxtasafa.
Mér virtist ætla að verða að
ósk minni. Öll sæti í vélinni
voru skipuð, nema sætið við
hliðina á mér. Það var ekki
fyrr en flugfreyjurnar voru að
undirbúa sig að loka flugvélar-
hurðinni að inn snaraðist ung
kona. Hún gekk rakleiðis að
sætinu við hliðina á mér, rétt
eins og hún væri svo hagvön í
flugvélum að hún vissi ná-
kvæmlega hvar hún ætti að
vera. Hún snaraði lítilli tösku
sem hún var með upp í farang-
ursgeymsluna fyrir ofan sætin,
rétti flugfreyjunni jakkann
sinn og settist síðan við hliðina
á mér. Ég hafði aðeins séð
svip hennar í óljósri mynd
þegar hún kom upp í vélina og
var að koma sér fyrir en jafn-
skjótt og hún hafði sest snéri
hún sér að mér, brá hönd upp
að dökkum gleraugum sem
hún var með, færði þau fram á
nefið og brosti til mín.
Ég er fullorðinn, lífsreyndur
maður. Ég á konu og tvö börn
og hef frá fyrstu tíð verið
ánægður í hjónabandi mínu og
frá því að ég gifti mig hef ég
aldrei litið á aðrar konur. Ég
fór í gegnum erfitt háskóla-
nám og ég hef fetað mig til
frama í starfi. Ég tel mig því
vera mann með lífsreynslu og
þroska. Búinn að yfirvinna til-
finningasveiflur ungs manns
og slökkva bál sem kvikna
stundum í brjóstum þeirra
sem yngri eru og hafa ekki
öðlast yfirsýn á lífið, lífsgildi
og tilveruna. En um leið og
þessi kona snéri sér að mér og
brosti þannig að það skein í
mjallhvítar og fagurskapaðar
tennur hennar og jafnskjótt og
ég leit í dökkbrún augu henn-
ar var sem tilvera mín snérist
við. Hefði ég á þessari stundu
verið spurður að því hvað ég
héti hefði ég ekki getað svarað
því.
Ef eitthvað er til sem heitir
að verða bergnuminn, þá varð
ég það. Ég skynjaði það eitt
að konan hélt áfram að horfa
á mig og brosa og að ég sökk
dýpra og dýpra í einhverja
óraunverulega veröld, þar
sem hún var það eina sem
skipti máli. Leiftursnöggt og í
fáti strauk ég hönd um höku
og vör til þess að kanna hvort
ég væri nógu vel rakaður og
hversu ómerkilegt sem það
var leið mér betur þegar ég
fann fyrir nauðrakaðri hök-
unni.
Það var ekki fyrr en konan
leit af mér að ég komst til vit-
undar á ný. Hvorki ég né hún
höfðum sagt aukatekið orð.
Ekki skipst á kveðjum eins og
sessunautar í flugvélum gera
gjarnan. Kannski var það eins
gott að hún ávarpaði mig ekki
því engu hefði ég getað svar-
að. Þegar öryggisatriði um
borð voru kynnt á sjónvarps-
skjá fannst mér hann vera í
órafjarlægð og heyrði ekki
hvað sagt var og ég varð þess
varla var þegar flugvélin fór í
loftið með viðeigandi hávaða
og hristingi. Þau óþægindi sem
ég fann alltaf fyrir við slíkar
aðstæður voru óra- óra fjarri.
Ég forðaðist að líta á kon-
una. Samt var ég meðvitaður
um hverja hreyfingu hennar.
Eftir að við vorum komin í
loftið kom flugfreyjan til
hennar og ég heyrði að þær
töluðu glaðhlakkalega saman
á einhverju undarlegu tungu-
máli. Vel gat verið að þær
væru gamlar vinkonur. Ég tók
tímarit upp úr vasanum á sæt-
inu fyrir framan mig og reyndi
að skoða það. Myndir af lura-
legum, litlum hestum sem litu
út eins og kornsáta og af
furðulega hvítum fossum.
Þetta var víst ísland. Ég
reyndi að lesa textann en var
svo annars hugar að ég var bú-
inn að gleyma fyrstu setning-
unni þegar kom að þeirri
næstu. Eina myndin sem var í
huga mínum voru stór, brún
augu, mjallhvítar tennur. Bros.
Það var ekki fyrr en matur-
inn var borinn fram að ég
komst til sjálfs mín. Fór að
hugsa mitt ráð. Hugsunin
snérist um það eitt að komast í
samband við þessa konu.
Komast að því hvað hún héti
og hver hún væri. En þótt allt
gull veraldarinnar hefði verið í
boði hafði ég ekki uppurð í
mér til þess að snúa mér að
henni og ávarpa hana. Ég, sem
þótti manna harðastur í samn-
ingum og hafði marga hildi
háð við útsmogna viðskipta-
jöfra. Ég sem hafði haft orð á
mér á sínum tíma fyrir að láta
mér ekki allt fyrir brjósti
brenna í kvennamálum og
vera pilsaveiðari. Nú var ég
eins og feimnasti skólastrákur
sem lætur sér það nægja að
hugsa og dreyma en hefur
ekki dug til að framkvæma.
Mér datt meira að segja í
hug að fara á salernið og
reyna að skiptast á orðum við
flugfreyjuna sem hafði verið
að tala við konuna. Spyrja
hvort hún þekkti hana og hver
hún væri. Ég ákvað að bíða
með það um stund, réttan
hálftíma í viðbót og þegar sá
hálftími var liðinn gaf ég sjálf-
um mér frest fyrst í tíu mínút-
ur, síðan í tíu mínútur í viðbót
og þegar þær voru liðnar var
ég orðinn sannfærður um að
þessi aðferð myndi ekki
ganga. Ef flugfreyjan þekkti
konuna væri líklegast að hún
myndi annað hvort benda á
hana meðan ég væri að spyrja
eða þá segja konunni að ég
hefði verið að hnýsast um
hana. Það var ótrúlegt hve úr-
ræðalaus ég var og hversu
sterk löngun mín var til þess
að komast í samband við
þessa dularfullu manneskju
sem sat svo nærri mér að ég
fann jafnvel ylinn frá henni.
Ég fór í töskuna mína, tók
fram tímaritin sem ég hafði
keypt í flughöfninni og fór að
fletta þeim. Byrjaði á tímariti
um bandaríska körfuboltann
18