Vikan - 23.07.1998, Blaðsíða 6

öunaíi mót sóíu
v/ hraA I i#-'i i i r A-f+in/5Qr»+ir\n í
Það liggur eftirvænting í loftinu í Leifsstöð. Hér eru saman komnar hátt í eitt hundrað
konur á leið til Ítalíu. Þessar konur eiga það sameiginlegt að elska að syngja og nú ætla þær
að syngja við messu í kaþólskri kirkju á Norður-Ítalíu.
Með í för er einn og einn karlmaður; stjórnandi Kvennakórs Hafnarfjarðar, píanóleikari og
nokkrir eiginmenn. En það eru konur sem setja svip sinn á þetta flug til Pisa.
Kórstjórinn lét stuttan nætursvefn engin áhrif á sig hafa, hellti bara upp á
sterkt espresso - og áfram var haldið.
ennan dag getur Pisa
státað af fleiru en
skakka turninum. I
flugstöðinni eru tvær íslensk-
ar konur, þær Margrét
Pálmadóttir og Sigríður
Anna Ellerup, sem er farar-
stjóri hópsins í dvölinni, og
þær sjá um að allir komist til
hótela sinna.
Fyrsta kvöldið er sama
gleðin og eftirvæntingin enn-
þá í loftinu. Þær hafa næstum
skipt um ham; í staðinn fyrir
„íslenska klæðnaðinn” eru
þær komnar í opna sandala
og létta sumarkjóla. Pasta og
rauðvín, ítalskan hljómar.
Þær eru komnar í nýjan
heim. Margar þeirra hafa
ekki áður farið í ferð á eigin
forsendum; heimili, maki og
börn hafa haft forgang ásamt
starfi. Það er greinilegt að
konurnar þekkjast ekki vel.
Þær hafa hist á kóræfingum
en aldrei fyrr deilt herbergi.
Nú reynir á nýja hlið í fari
hverrar og einnar.
Kórarnir eru ekki hér í
sama tilgangi. Gospelsystur
Kvennakórs Reykjavíkur
eru komnar í æfingabúðir,
Kvennakór Hafnarfjarðar til
að halda tvenna tónleika.
Saman ætla kórarnir að
syngja við aftansöng í
kaþólskri kirkju í borginni
Massa á degi heilagra Péturs
og Páls. Ferðin er skipulögð
af Margréti Pálmadóttur
kórstjórnanda, í samvinnu
við ferðaskrifstofuna Úrval
Útsýn, sem ráðgerir kóra-
ferðir af þessu tagi í júní-
mánuði á hverju ári. Fimm
stórir kórar ætla í svona
ferðir á næstu árum; konurn-
ar hefja leikinn.
AÐ LOFA
HUGMYNDUM AÐ LIFA
Þær eru ekki allar vanar að
ferðast og ekki tala þær allar
ensku, hvað þá ítölsku. Það
kemur sér því vel að hafa
Margréti í fararbroddi þar
sem hún lærði á Ítalíu og bjó
þar um tíma. Hér breytist
hún eins og þær allar; verður
alveg ítölsk! Hugmyndina að
æfingabúðunum fékk hún
svona:
„Það fá allir hugmyndir,”
segir hún. „Hugmyndirnar
svífa yfir höfðum fólks. Sum-
ir láta þær fljúga áfram, aðrir
toga þær niður og vinna úr
þeim. Fyrir lólf árum upp-
lifði ég skemmtilegt söng-
sumar á Ítalíu með íslensk-
um konum sem voru í námi á
ýmsum stigum. Þá var ég bú-
sett hér á Italíu, var í námi
og gat verið þessum söng-
konum innan handar. Eftir
að ég gifti mig fyrir tíu árum
og fór að „raða niður börn-
um” (!), setti ég þessa endur-
minningu á góðan stað og
dró hana aftur fram í vetur.
Það á alltaf að gefa draum-
um færi á að rætast.”
Kvöldi er tekið að halla.
Eftir ströndinni gengur
kona, stöðvar af og til fólk
og segir: „Marina di Massa?”
Fólkið brosir hlýlega til
hennar og kinkar kolli.
Eftir dágóða stund rennur
upp fyrir henni að „Marina
di Massa” er nafnið á bæn-