Vikan - 23.07.1998, Blaðsíða 19

másaga
sem ég hef brennandi áhuga á.
Að þessu sinni fann ég ekkert
í blaðinu sem ég gat fest hug-
ann við. Næsta blað sem ég
dró fram var nýjasta tölublað
Playboy. Tímarit sem ég laum-
ast stundum til að kaupa þeg-
ar ég er á ferðalögum en voga
mér aldrei að koma með heim
þar sem ég veit að konan mín
hefur andúð á því og vill alls
ekki að börnin okkar komist í
það; kallar það klámrit og seg-
ir að þeir sem skoði og lesi
“svona” blöð hljóti að vera öf-
uguggar. Það þýddi ekki einu
sinni að verja sig með því að
segja að viðtölin í þessu blaði
væru meðal þeirra merkileg-
ustu sem skrifuð væri í tímarit
og að heimsþekktar stjörnur
létu sig hafa það að fara í slík
viðtöl.
Ég var ekki búinn að fletta
blaðinu lengi þegar ég rakst á
myndskreytta grein um konur
á Islandi. Annars hugar glugg-
aði ég í greinina og þótt stúlk-
urnar sem myndirnar væru af
væru hver annarri fegurri
fannst mér samt ekki mikið til
þeirra koma. Fyrir augum mér
dansaði sama mynd og áður.
Sessunautur minn hafði
breitt yfir sig blátt teppi og ég
hélt að hún svæfi. Þótt ég væri
að skoða blaðið skynjaði ég
allt í einu að hún var að horfa
á mig og þegar ég leit upp til
hennar rétti hún úr sér, brá
hendi upp að sólgleraugunum,
dró þau fram á nefið og brosti
til mín.
Ég varð eins og smákrakki
sem staðinn er að óknyttum
og í fáti skellti ég blaðinu aft-
ur. Þessi viðbrögð mín kölluðu
á enn breiðara bros.
Og þá ávarpaði hún mig
loksins:
“ Finnst þér þetta sennilegt?
Trúir þú þessu?”
“Þessu hverju?” stundi ég
upp.
“Að íslenskar konur séu
eins og þeim er lýst í blaðinu!”
Ég var ekki Súinn að lesa
greinina og vissi ekki hvað
hún var að tala um. Það eina
sem komst að hjá mér var að
nú væri ísinn brotinn. Ég
spurði hana hvað hún ætti við
en eina svarið sem ég fékk var
enn breiðara bros en áður. Ég
reyndi að halda samræðunum
áfram, var óðamála og sagði
henni að það væri svo sem lík-
legt að ekki væri allt satt og
rétt sem stæði í greininni.
Spurði hvort hún væri sam-
mála? Hvað hún hefði um
málið að segja?
En ég fékk ekkert svar. Aft-
ur dró hún teppið upp undir
höku, hallaði sér aftur og ann-
að hvort svaf, eða þóttist sofa.
En viðbrögð hennar urðu til
þess að mynd af brosandi and-
liti festist enn meira í huga
mínum. Ég gekk enn lengra
inn í bjargið. Til þess að reyna
að vekja umræður aftur opn-
aði ég tímaritið aftur og leyndi
því nú ekkert að ég var að
skoða myndirnar og lesa text-
ann. Það sem þar stóð um ís-
lenskar konur var svipað því
sem ég hafði áður lesið um
konur í blaðinu.
Okkur miðaði áfram. Út um
glugga vélarinnar sá ég að við
vorum að fljúga inn í nýjan
dag. Hann birtist fyrst sem lít-
ið, rautt strik í næturmyrkinu.
Rautt strik sem smátt og smátt
stækkaði í myndarlegan ár-
roða og loks í skínandi dags-
birtu. Það var fyrst þegar til-
kynnt var um að við værum að
nálgast lendingu á Keflavíkur-
flugvelli að ég uppgötvaði að
þau áform mín að sofa og hvfl-
ast á leiðinni höfðu farið al-
gjörlega út um þúfur. En ég
fann ekki fyrir þreytu. Ég fann
heldur ekki fyrir neinum
óþægindum þegar vélin fór að
gefa frá sér aukahljóðin vegna
lendingarinnar. Út um glugg-
ann blasti við ótrúlega eyði-
legt landslag og lítil þorp sem
kúrðu niður við sjávarströnd-
ina. Úti á sjónum voru skip á
siglingu og það var eins og þau
drægju hvítan slóða á eftir sér.
Flugmaðurinn lenti vélinni
mjúklega og henni var síðan
ekið upp að flugstöðvarbygg-
ingunni. Við vorum boðin vel-
komin til íslands og lesnar
upp upplýsingar til þeirra sem
ætluðu að halda áfram. Flug-
freyjan kom með jakkann
minn og þegar ég var að koma
mér í hann í þrengslunum
reyndi ég að sæta lagi og
snerta konuna, sessunaut
minn. En það var eins og hún
finndi á sér hver áform mín
voru og vék sér frá mér. Hún
leit ekki einu sinni til mín,
hvað þá að ég fengi bros að
skilnaði.
Við röltum inn langan gang
og inn í flugstöðvarbygging-
una. Þar skildu leiðir mínar og
huldukonunnar sem hafði leitt
mig í bergið. Útundan mér sá
ég að hún fór í gegnum vega-
bréfskoðunina og hvarf síðan
sjónum mínum. Ég fékk mér
sæti í biðsalnum sem ætlaður
var farþegum sem ætluðu í
áframhaldandi flug.
Viðdvölin átti að vera stutt.
Þótt ég hefði verið sæmilega
með sjálfum mér síðustu
stundir flugsins helltist yfir
mig undarlegur órói um leið
og ég fékk mér sæti í biðsaln-
um. Ég leit í kringum mig en
allstaðar mætti mér sama sjón-
in. Fallegt andlit, brún augu og
bros. Úti fyrir blasti við undar-
leg kúla með strýtulaga nefi í
miðjunni. Jafnvel hún breyttist
í konuandlit þegar ég festi á
hana augu.
“Flugleiðir tilkynna brottför
til Kaupmannahafnar.” Málm-
kennd hátalararödd. Hún
nægði ekki til þess að vekja
mig af dvalanum. Mínúturnar
liðu. Ég bara sat þarna, hélt
um skjalatöskuna mína og
horfði út í loftið.
“Þetta er lokaútkall á flugi
til Kaupmannahafnar. Vin-
samlegast gangið um borð um
hlið númer þrjú.”
Ég sat. Horfði og sá brún
augu.
Skyndilega var sem ég vakn-
aði af dvalanum. Ég veit ekk-
ert hvað stjórnaði gjörðum
mínum. Ég gekk röskum
skrefum að afgreiðsluborðinu,
nefndi nafn mitt, sagði að ég
hefði ætlað til Kaupmanna-
hafnar, en nú hefði orðið
breyting á ferðaáætlun minni.
Ég þyrfti nauðsynlega að
koma við á íslandi. Hvort
unnt væri að breyta farseðlin-
um?
Ég hlustaði ekki á það sem
afgreiðslukonan sagði. Ég tók
undir mig stökk. Þaut niður
stiga í afgreiðslunni og tróð
mér fram hjá röð fólks sem
var að bíða eftir tollafgreiðslu
við útidyrnar. Það var slíkur
asi á mér að ég sá að tollþjón-
arnir veittu mér athygli en
þeir létu mig afskiptalausan.
Það var eins og ég gengi á ís-
kaldan vegg þegar ég kom út.
En jafnvel kuldinn skipti mig
engu máli. Ég fann hann varla.
Á flugstöðvarhlaðinu skimaði
ég í kringum mig. Var hún far-
in og ef svo var þá hvert?
Beint fyrir framan útidyrnar
var stórt bflastæði. Þangað
skimaði ég. Og þar sá ég hana.
Þangað hljóp ég við fót og var
nærri orðinn fyrir rútu sem ók
framhjá. Um leið og ég nálg-
aðist hana sá ég að hún var
ekki ein. Við hlið hennar stóð
stór, luralegur, rauðbirkinn
maður og hann var að koma
töskunum hennar inn í jeppa.
Ég áttaði mig ekki á þessu fyrr
en ég var alveg kominn að
þeim. Ráðþrota snarstansaði
ég-
Og þá leit hún á mig. Enn
bar hún hönd upp að dökkum
gleraugunum og dró þau fram
á nefið og djúp, dökkbrún
augu hennar horfðu beint á
mig. Síðan færðist bros yfir
andlit hennar. Hún horfði
stöðugt á mig meðan hún opn-
aði hurðina á jeppanum. Úm
leið og hún steig inn í bílinn
hætti hún að brosa og síðan
kallaði hún nánast til mín:
“ Finnst þér þetta sennilegt?
Trúir þú þessu?”
SMASAGNASA MKEPPNI VIKUNNAR
Um tvöhundruð sögur bárust í smásagnasamkeppni Vikunnar og er dómnefnd nú að störfum. Hana
skipa: Ingibjörg Haraldsdóttir, rithöfundur, Þórarinn Eldjárn, rithöfundur, og Sigríður Arnardóltir, rit-
sljóri Vikunnar. í næstu Viku verður tilkynnt hver hreppir verðlaunin; tveggja vikna sólarlandaferð fyrir
tvo til Portúgal með ferðaskrifstofunni Úrval-Útsýn. Vikan mun einnig verðlauna 5 góðar smásögur lil
viðbótar og birtir þær í sumar. Misstu ekki af næslu Viku og sjáðu hver verður sigurvegarinn í smásagna-
samkeppni Vikunnar