Vikan - 23.07.1998, Blaðsíða 14

Lífsreynsb^a ga
eðvitað
þunglyndi
|í þjóðfélaginu; áberandi per-
rgir hrífast af.
lur og opinn og þekktur fyrir
ið setjumst niður til að ræða
iem varð á lífi hans á síðasta
Itt „gamli persónuleikinn" sé
ftur, þá er hann breyttur. Hann
í rúmt ár og segist enn eiga
iitt ár eftir á lyfjum. Án þeirra
lið.
”p:
g hef alltaf haft það
orð á mér að vera lífs-
1 glaður og iðulega ver-
ið spurður að því hvort ég sé
alllaf í góðu skapi. Það er sagt
að það hafi einkennt mig
hversu jákvæður ég sé í garð
lífsins og til hugmynda um
nýja hluti; alltaf til í að prófa
eitthvað nýtt. í fyrra breyttist
ýmislegt hjá mér. Ég fór að
verða andvaka. Ég vinn mik-
ið og hreyfi mig mikið og oft
var ég úrvinda þegar ég
komst upp í rúm, en það var
sama hvað ég reyndi, ég gat
ekki sofnað. Ég hélt kannski
að ég væri of orkuríkur til að
ná svefni, en svo fór ég að
finna fyrir óþægindum með
andvökunni. Ég svitnaði heil
ósköp og það sem verra var,
það fór að búa um sig kvíða-
hnútur í maganum á mér. Ég
gat ekki fundið neina ástæðu
fyrir þessu. Fjárhagur og
hjónaband var í góðu lagi,
ekki hafði ég áhyggjur af
börnunum og ég var í
skemmtilegri vinnu sem veitti
mér mikla gleði. Að auki átti
ég góða og nána vini.
Þetta ágerðist þar til svo var
komið að ég, sem alltaf hafði
átt auðvelt með að umgang-
ast fólk og tala við það, var
farinn að forðast að hitta fólk.
Ég var orðinn mannafæla. Ég
var hættur að geta horft fram-
an í fólk og gat engan veginn
tjáð mig. Þegar síminn
hringdi heima á kvöldin fékk
ég sting í magann og gerði allt
til að losna við að svara í sím-
ann. Þegar dyrabjöllunni var
hringt „panikeraði” ég og ef
ég sá einhvern sem ég þekkti
niðri í bæ þá forðaði ég mér
inn í næstu verslun til að þurfa
ekki að tala við viðkomandi.
Ef nágrannar mínir voru að
koma heim á sama tíma og ég
ók ég hring um hverfið og
beið færis á að komast inn á
auðan sjó; að þurfa ekki að
ræða við neinn. Þetta hljóm-
ar fáránlega en svona var
þetta.
Orkulaus og áhugalaus
Ég gerði mér enga grein fyrir
af hverju ég lét svona. Mér
fannst ekkert vera að, þannig
lagað séð. Ég var bara áhuga-
laus um allt og alla og rakaði
mig í mesta lagi einu sinni í
viku - ef ég hafði þá orku til
þess. Bíllinn minn, sem alltaf
hefur verið stolt mitt, drabb-
aðist niður. Konan mín vissi
ekki hvað var að gerast. Hún
hélt helst að ég væri yfir-
keyrður af vinnu og það
mætti kenna ofþreytu um
þessa breytingu.
Hlutir eins og þeir að þvo upp
uxu mér í augum og fjölskyld-
an skildi ekkert í áhugaleysi
mínu í garð þeirra og heimil-
isins. Þetta var andlegur doði.
Ég þurfti að taka mér tak til
að komast fram úr á morgn-
ana og þá skildi ég vel þegar
fólk lagðist í kör í gamla daga!
Ef ég hefði ekki verið svona
ábyrgðarfullur gagnvart
starfinu hefði ég hreinlega
ekki farið á fætur oftar...
ísinn brotinn
ísinn brotnaði þegar vinur
minn, sem hafði þjáðst af
þunglyndi, hringdi til mín og
bauð okkur hjónunum með
börnin í sumarbústað. Um
nóttina, þegar allir voru sofn-
aðir nema við tveir, spurði
hann mig hvað væri að. Hann
sagðist sjá hjá mér mjög mik-
il hættumerki; þau sömu og
hann hafði gengið í gegnurn
áður en hann fékk hjálp.
Þessa nótt horfðist ég í augu
við það að ég þyrfti að leita
mér hjálpar.
Ég fór til heimilislæknisins
míns og lagði spilin á borðið.
Hann hlustaði þögull á mig
lýsa síðustu mánuðunum í lífi
mínu og sagði svo: „Gerirðu
þér grein fyrir að þú ert að
lýsa fyrir mér þunglyndi á háu
stigi?” Hann skrifaði upp á
lyf handa mér og þegar ég
rétti fram lyfseðilinn í apó-
tekinu, lyfseðil sem hljóðaði
upp á geðdeyfðarlyf, fannst
mér ég vera með blý í báðum
fótum. Nú var það „opinbert”
að ég væri þunglyndissjúk-
lingur. Þegar ég kom heim
með lyfin settist ég niður og
grét. Það voru fyrstu tárin
sem ég felldi.
Get ekki án lyfjanna ver-
ið
Nú hef ég tekið lyfin í eitt ár
- að undanskildum nokkrum
dögum í vor. Þá fannst mér ég
vera orðinn albata, var orð-
inn eins og spói að hoppa í
heiði. Sólin skein, mér leið
vel með fjölskyldunni og
vinnuálagið var hæfilegt. Ég
setti lyfjaglasið inn í skáp - og
14