Vikan - 22.06.1999, Side 38

H
u n
n
Ég vildi ég ætti
Höfundur:
María Solveig
Héðinsdóftir
Suma daga kemur yfir mig og
vinkonur mínar alveg óum-
ræðanleg þörf fyrir það að eiga
konu. Þessa daga erum við al-
veg eins og ræningjarnir í Kar-
dimommubæ, þeir Kasper,
Jesper og Jónatan. Við munum
öll hvað þá vantaði heim til sín,
jú konu. Þeir sjálfir höfðu öðrum hnöppum að
hneppa, þeir voru ræningjar og máttu ekkert vera að
því að sýsla heima við, auk þess þurfti einhver að
hugsa um ljónið. Við vinkonurnar erum nú ekki ræn-
ingjar og engin eigum við ljónin (sumar eiga ketti,
hunda, fugla eða fiska) auk barna, bíls og eigin-
manns. En ræningjarnir voru á undan okkur, þeir
rændu Soffíu frænku og við höldum bara að svoleiðis
konur séu ekki á lausu.
Konan mín ætti að vera heimavinnandi. Hún ætti
að hugsa vel um fötin mín, hafa þau hrein og strokin,
tilbúin hvenær sem ég þyrfti á þeim að halda. Hún
ætti að sjá um föt barnanna (og að sjálfsögðu að
kaupa fötin líka). Hún ætti að hugsa um heimilið og
auk daglegra þrifa, tiltektar í skápum og skúffum
gæti hún pússað upp þröskulda, lakkað þá og borið
olíu á útihurðina. Blessuð pottablómin nytu verka
hennar og umpottunin yrði regluleg. Auk þess gæti
hún borið viðarvörn á gluggana og sólpallinn. Svo
ætti hún að fylgjast með námi barnanna, mæta á
fundi í skólanum og auðvitað að aðstoða börnin við
námið, auk þess sem hún ætti auðvitað að skutla
þeim í spilatíma og á íþróttaæfingar. Innkaup,
matseld og bakstur kæmu í hennar hlut (skólanesti
barnanna fellur hér undir) svo og smá snúningar fyr-
ir aldraðar frænkur og frændur (svona eins og að
skjótast með þau til læknis, út í búð og apótek, í
heimsóknir og svoleiðis nokkuð). Svo sæi hún auð-
vitað um allt pakka- og tækifærisgjafastandið: Fólk
er alltaf að eiga afmæli, að flytja eða eignast börn og
hún yrði alveg tilvalin í að sjá um þetta smáræði.
Hún myndi náttúrulega passa upp á alla þessa daga
og muna að hringja í alla sem á að hringja í. Inn á
milli myndi hún svo panta klippingu fyrir mig (og
hina í fjölskyldunni), hringja til læknisins og fá hjá
honum lyfseðil fyrir mig, og svo myndi hún náttúr-
lega einnig útvega barnapíu ef ég, nú eða reyndar
konan mín og ég, ætluðum út á lífið. Fyrir utan þetta
vildi ég að konan mín væri pen og póleruð, vel að sér
um flesta hluti, smekkleg og skemmtileg. Hún þyrfti
að geta tekið vel á móti fólki og mætti alls ekki verða
fúl af minnsta tilefni (eins og til dæmis þó að ég
kæmi ekki heim í matinn sem ég var sjálf búin að
panta!). Svo þyrfti hún auðvitað að vera í líkamsrækt
(það er engin kona með konum nema að vera í lík-
amsrækt - þó svo að mér fyndist hún nú alveg geta
pússað silfrið eða unnið í garðinum í staðinn - það
er nú líka líkamsrækt). Þegar briddsklúbburinn,
skólasysturnar, saumaklúbburinn, vinnufélagarnir,
vinkonurnar og fjölskyldan kæmu í heimsókn út-
byggi hún veitingar að hætti hússins - en sú sæla!
Vinkonur mínar og ég vitum að við eignumst
aldrei svona konu. Ekki getum við rænt henni eins
og þeir Kasper, Jesper og Jónatan gerðu og auðvitað
vitum við að einu konurnar sem við eignumst erum
bara við sjálfar. Þess vegna þeysumst við af stað á
morgnana kl. 6:20, förum í smá húsverk, sturtu, vekj-
um, bjóðum og borðum morgunmat, förum í vinn-
una ...og...og...og og ... leggjumst svo á koddann
um miðnættið (eða seinna), og þess vegna erum við
svo sammála um það að við erum stundum svo
þreyttar að við nennum bara ekki að...! Var ekki
einhver að segja að meðalaldur okkar íslensku
stelpnanna færi hríðlækkandi?
38 Vikan