Vikan - 22.06.1999, Page 47

Eftir Gloriu Murphy. Þórunn Stefánsdóttir þýddi.
Þú ættir nú að gefa Elaine
tækifæri, sagði Gena um leið
og hún rétti honum tólið.
Hún er alveg vitlaus í þig og
þið eruð svo sæt saman.
Hann svaraði ekki en tók
af henni tólið.
Rusty? Þetta er ég.
Carol, sagði hann hissa.
Hvar ertu?
Heima.
Er eitthvað að?
Nei, ekki beint. Það var
ekkert gaman í partíinu svo
við Fanný ákváðum að fara
heim. Má hún sofa hérna í
nótt?
Nei.
Gerðu það Rusty. Við
skulum vera hljóðar eins og
mýs.
Ég þekki nú allt mitt
heimafólk. Þið getið gleymt
þessu.
En ég þori ekki að vera
ein heima. Ég er hrædd.
Hrædd? Við hvað ertu
hrædd?
Hún stundi. Ég ætlaði
ekki að segja þér frá því, en
þegar ég fór að heiman í
kvöld var bíll fyrir utan hús-
ið hjá okkur. Ég hugsaði
ekkert út í það fyrr en áðan
þegar Fanný keyrði mig
heim og ég sá sama bílinn.
Ég held allavega að það hafi
verið sami bíllinn. Þegar
Fanný stansaði til þess að
hleypa mér út stansaði hinn
bíllinn líka, aðeins ofar í
götunni. Þannig að Fanný
kom með mér inn.
Er bíllinn þarna ennþá?
Bíddu aðeins..
Hann heyrði hana segja
eitthvað við vinkonu sína og
stuttu seinna kom hún aftur
í símann. Fanný kíkti út um
gluggann og hún kemur ekki
auga á bílinn. Má hún vera
hjá mér í nótt?
Gott og vel. En hún verð-
ur að hringja heim og láta
mömmu sína vita. Ég kem
fljótlega.
Rusty var órólegur þegar
hann lagði á. Fyrst upp-
hringingarnar og nú þetta.
Hann fór fram á ganginn,
náði í jakkann sinn, kvaddi
og fór.
Rusty! Elaine kom hlaup-
andi á eftir honum. Hvert
ertu að fara?
Heim.
Hún tók utan um hálsinn
á honum. Vertu svolítið
lengur, gerðu það. Nóttin er
ung.
Mér þykir það leiðinlegt,
en ég verð að fara.
Má ég koma með þér?
Hann leit rannsakandi á
hana og sagði svo: Segðu
mér Elaine, hefur þú verið
að hringja heim til mín og
lagt á þegar litla systir mín
svarar í símann?
Augu hennar urðu dökk
af reiði. Farðu til fjandans
Rusty, sagði hún.
Viktoría lá á rúminu með
brúðuna við hlið sér og
horfði á myndina í inn-
bundnu bókinni. Svo lokaði
hún augunum og lét hugann
reika. Eins og venjulega sá
hún Elaine fyrst fyrir sér.
Elaine, sem hún hataði mest
af öllum.
Það var skiljanlegt að
mamma hennar hafi boðið
þeim í veisluna. Rósalía tal-
aði svo oft um krakkana í
klíkunni að mamma hennar
hélt að þau væru vinir henn-
ar. Þar sem Rósalía hafði
staðið í þeirri trú að hún
myndi, eins og venjulega,
halda upp á afmælið með
mömmu sinni, frú Mills, og
nokkrum vinkonum
mömmu sinnar hafði hún
farið í hallærislega, bleika
blúndukjólinn sem mamma
hennar hafði keypt handa
henni.
Elaine var sú fyrsta sem
hún sá þegar þegar hún kom
niður í leikherbergið. Hin
stóðu á bak við hana.
Mamma hennar var yfir sig
glöð að hafa komið henni á
óvart og brosti út undir
eyru. Nú getur þú skemmt
þér með vinum þínum með-
an ég baka pizzuna.
Rósalía varð ein eftir með
öllum þessum fjandsamlegu
augum.
En hvað þú ert í fallegum
kjól, sagði Elaine. Saumaði
mamma þín hann?
Rosalía svaraði ekki.
Segðu eitthvað Rósalía.
Hér erum við komin til þess
að halda upp á afmælið þitt
og þú segir ekki eitt einasta
orð.
Henni svelgdist á. Ég ætl-
aði ekki að vera dónaleg.
Þakka ykkur fyrir að koma.
Hún heyrði hvað þetta
hljómaði ömurlega.
Fyrir hvað ertu að þakka
okkur?
Hún fann hitann í andlit-
inu. Aftur svelgdist henni á.
Fyrir að koma í afmælið
mitt.
Elaine sneri sér að hinum
krökkunum. Heyrið þið það
krakkar, hún er að þakka
okkur fyrir að koma í af-
mælið sitt. Hún sneri sér aft-
ur að Rósalíu. Áttu ein-
hverjar plötur?
Rósalía kinkaði kolli.
Náðu þá í þær! Það veitir
ekki af því að hleypa smá
fjöri í þetta samkvæmi!
Þegar Rósalía var að ná í
plöturnar í skápnum heyrði
hún Roxönnu segja við
Elaine: Ég get ómögulega
skilið hvað við erum að gera
hér.
Treystu mér. Þetta verður
gaman.
Hvenær eigum við að gefa
henni gjafirnar?
Ekki alveg strax.
Hvar er Rusty?
Hann þurfti að passa litlu
systur sína, en hann kemur á
eftir.
Rusty ... Hann ætlaði sem
sagt að koma. Meintu þau
þetta? Vildu þau virkilega
vera vinir hennar?
Vikan 47