Vikan - 12.07.1973, Page 7

Þegar óveörið var i þann veg-
inn aö trylla okkur, datt stormur-
inn skyndilega niöur. I sömu
andrá skall á ofsarigning, sem
small á okkur eins og keyri.
Þaö lamdi á mér bakið og ég
varö aö halda áfram aö ausa og
ausa. Handleggurinn á mér var
oröinn dofinn og tilfinningalaus af
austrinum og mér fannst aö ekk-
ert væri lengur til annaö en vatn.
Þá byrjaöi ég aö gráta og hrópa
meira. Einhvern veginn barst
mér samt til eyrna kjökur i tvi-
burunum og þá skammaöist ég
min fyrir aumingjaskapinn. Þeim
hlaut aö liöa miklu verr en mér og
vera miklu hræddari. „Haltu
áfram aö ausa!” sagöi ég viö
sjálfa mig.
Eldingaglampar lýstu upp bát-
inn, þar sem hann hófst á öldu-
toppunum og seig niöur i öldudal-
fannst þaö versta vera afstaöiö.
Veörinu slotaöi rétt fyrir dögun.
Doggie haföi tekiö viö stjórn
seglsins. Dougal, Robin og Lyn
krupu á hnjánum og usu af veik-
um mætti. Höfuö þeirra ultu til og
þau voru hálfmeövitundarlaus,
en þau héldu áfram aö ausa likt
og ósjálfrátt.
kominn aö deyja og hún vissi það,
en var of lasburöa til þess aö
koma og hitta hann.
En hún skrifaöi honum. Bréfiö
byrjaöi á oröunum: „Astin min”
• Ég beygöi mig niöur aö honum
til þess aö lesa þaö. Hann var hálf
meðvitundarlaus, en ég reyndi aö
horfa i augu hans til þess að koma
oröum konu hans til skila. Ég sá
hvernig bréfiö snart hann og tillit
hansfylltistfriöiog hamingju. Ég
Ilrakningunum er lokiö.
Skelkuö vantrúuð andlit
liorfa á þau og þau heyra
hræösluóp á erlendri
tungu, þegar skipverjar
sjá, aö börn eru i bátn-
um.

á móöur mina. „Mamma”, kall-
aöi ég. „Mamma, ég er aö kalla á
þig”. Eina svariö sem ég fékk var
eintóna skjálfandi muldur Doug-
als. Hann var stirönaöur af kulda
og vissi vart lengur neitt I þennan
heim annaö en örvæntingarfulla
einbeitingu viö seglbúnaöinn.
Þá byrjaöi ég aö kalla á systur
minar. „Edna! Maria!” og mér
fannst ég sjá Mariu, sem er mjög
lik móöur okkar, meö sama smá-
geröa fölleita andlitiö og hún kall-
aði til min þaö sem ég vildi
heyra, en hún heföi aldrei sagt viö
nokkra manneskju: „Þetta er ó-
bærilegt. . . gefstu upp, gefstu
upp”.
Auövitöaö var þetta bara ég
sjálf aö segja aö ég gæti ekki
ina og þrumurnar yfirgnæföu öll
önnur hljóö.
Ég byrjaöi aö syngja einn af
eftirlætissálmum mömmu og
mitt I söngnum fannst mér aö ég
yröi aö telja. . . sex manneskjur I
bátnum. .. . fimm. . . sex. : . og
einn til viöbótar. . .sjö. Sjö?
Aftur austur og talning, austur
og talning.. .fimm, sex. .. sjö.Og
enn aftur. Þaö voru sjö.
Ég leit ekki upp, heldur sneri
mér viö á hnjánum óg hélt áfram
aö ausa. Og þá sá ég sjöunda
manninn. Vatniö rann úr skegg-
inu á honum og rennbleytti klæöi-
hans. Hann stóö þarna á sjónum
viö hægri hönd Dougals. Mér
sagöi svo hugur um, aö þetta væri
Kristur. Mér létti ósegjanlega og
„Hvernig er skapiö?” spuröum
viö Dougal oft á dag, og drengirn-
ir svöruöu alltaf samstundis:
„Gott!”
Ég virti þá fyrir mér. Dougal, .
Robin og Douggie og börnin svo
skinhoruö og tærö, að ekkert
nema raddir þeirra og augu
sýndu aö lifsmark væri meö
þeim.
Þaö var lltiö annaö en sálin
oröiö eftif af okkur. Þjakaöir lik-
amarnir aöeins hismi, nekt þeirra
og þarfir gleymdar., Stundum var
likt og kvalirnar undirstrikuöu
raunverulegt gildi og tilgang llfs-
ins. Ég minntist yndislegra
gamalla hjóna á sjúkrahúsi, sem
ég vann einu sinni á. Bæöi voru á
nlræðisaldri. Hann var aö þvi
varö vitni aö andlegum tengslum
þessara gömlu hjóna, vitjunum
barna þeirra og barnabarna, sem
unnu þeim. Umhyggja þeirra og
alúö hlúöi aö gömlu hjónunum og
styrkti þau á siðustu göngu
þeirra.
Ég haföi oft hugsaö um, hVort
ég myndi nokkurn tlma reyna svo
falslausa ást, þegar aö mér kæmi.
aö deyja, og nú Ijaföi ég hvaö eftir
annaö oröiö hennar aönjótandi.
Ég haföi fundiö hana, þegar skip-
iö sökk og viö heföum öll getaö
drukknaö og^g haföi fundið hana,
þegar okkur Dougal fannst, aö ást
okkar og llf heföi veriö til einskis.
Þegar viö hugsuöum um önnu,
dóttur ckkar, sem haföi oröiö eftir
hjá manninum, sem hún elskaöi
28. TBL. VIKAN 7