Vikan - 12.07.1973, Síða 9

Dougal með þvl að slá til hans
með sporöinum. Sá fylgdi þeim
eftir allan tlmann og óx stöðugt
kjarkur.
Fleiri dagar, fleiri nætur, meiri
stormur, meiri austur. Þjáning-
arnar héldu áfram. Ekkert lát
virtist ætla að verða á þorstanum,
kuldanum, örvæntingunni og
krampanum.
„En þú verður að leyfa mér að
nudda þig, æfa þig, hreyfa þig. .
þvo þér...”
„Nei. . .NEI!”
Stöku sinnum rifust þau. Það
var óhjákvæmileg afleiðing
hræöilegs og endalauss tauga-
álags. Bitrar og særandi orða-
sennur milli manns og konu og
þeim lyktaði oft með orðinum:
„Lyn, ef þú hættir ekki þessu
rifrildi, fer ég frá þér og á sjó-
inn”.
„Fábjáninn þinn. Þú ERT á
sjónum!”
„Ó, hættið þið þessu!” hrópaði
Sandy litli upp yfir sig. „Ég er að
gefast upp”.
Dougal og Douggie gerðu ráð
fyrir aö ná landi daginn eftir og
þeir lögðu á ráðin um að róa slð-
asta spölinn til lands. Sólin var að
setjast 38. daginn. Þau höfðu siglt
750 mllur á flekanum og I bátnum.
Enn voru 290 mllur eftir áður en
þau sæju til lands.
Þau luku við að eta kvöldmat-
inn. Þurrkað skjaldbökukjöt, sem
þau hrærðu saman við fisk, vætt-
an I sjó. Kjöt og fiskur, sem veiðzt
hafði um morguninn, hékk til
þerris.
„Ég átti erfitt með að þola þaö.
Blóöið og fitan láku niður I hárið á
okkur. Ég var að ljúka við að
nudda tvlburana og þeir voru að
koma sér fyrir undir nóttina. Ég
hélt á Sandy I fanginu til þess að
reyna að hlýja honum. Honum
hafði ekki komið blundur á brá og
ég var mjög áhyggjufull út af
honum. Hann var byrjaður að
hósta og ég var að hugsa um,
hvort hann myndi lifa nóttina af,
þegar ég sá að Dougal rýndi út
yfir hafflötinn likt og hann tryði
ekki eigin augum. Svo sagði
hann: „Skip, þarna er skip”.
Við höfðum orðið vör við skip
áður. Þaö var sjöunda daginn á
flekanum. Þá sendum við upp
blys, en skipverjar sáu okkur
ekki. Nú áttum við ekki nema
þrjú blys eftir og við gátum ekki
verið viss um að geta vakiö at-
hygli á okkur.
„Ssss. . . blðið, hægan”, sagði
ég við tvlburana, „það er óvíst að
þeir sjái okkur”. Ekki hreyfa
ykkur!” hrópaði Dougal. „Bátn-
um má alls ekki hvolfa núna!”
„Ó, guð”, sagði ég, þegar hann
skaut upp fyrsta blysinu. „Ó guð,
láttu þá sjá okkur”. •
Og þarna nálgaðist skipið okkur
hægt i rökkrinu. Það liktist mest
stórum, hvitum fugli þar sem það
klauf öldurnar. Dougal sagöi
mjög lágt: „Raunum okkar er
lokið”.
Skelkuð, vantrúuð andlit horfðu
á þau og þau heyrðu hræðsluóp á
erlendri tungu, þegar skipverjar
sáu að börn voru I bátnum. Gæta
varö ýtrustu varúðar, þegar skip-
ið sigldi upp að Ednamair, þvi að
hættan á þvi að hún ylti var mikil
og hákarlarnir biðu.
Reipi var kastað til þeirra, en
Dougal varð aö halda jafnvægi
bátsins um leið og hann batt þvl
utan um tviburana. Síðan voru
þau dregin hvert af öðru um borð
I skipið.
Þau höfðu þurrar viðarþiljur
undir fótum og hjálpandi hendur.
umföðmuðu þau. Skipið hét Toka
Maru II., japanskt túnfiskveiði-
skip, 300 tonn að stærð. Enginn af
áhöfninni talaöi ensku, en .það
kom ekki að sök.
Sex hraktir og örmagna llkam-
ar klæddir lörfum, andlit þeirra
brosandi, hlæjandi og grátandi I
senn, sögðu allt sem með þurfti og
meðaumkunin I tilliti Japananna
veitti þeim næg svör. \
„Þeir voru I þann veginn að
skera Ednamair frá skipinu, þeg-
Skipstjóri Toka Maru ber Neii frá borði i Panama
ar þeir sáu a andliti Dougals, að
hana gátum við ekki misst. Edna-
mair var lika lyft yfir borðstokk-
inn.
Viö gátum varla gengið og sát-
um á þiljunum, nema Dougal,
sem staulaðist niður I skipið með
skipstjóranum til þess að skrá
okkur. Þegar hann kom aftur
sagði ég tvíburunum að þakka
pabba sinum fyrir. Þeir skildu
mig og gerðu eins og ég bað þá.
Þá sá ég að augu Douglas fylltust
tárum.
Okkur var gefinn appelslnusafi,
sem rann niður kverkarnar og
skolaði saltinu og óhreinindunum
burtu. Við vorum sett I himnesk
sápuböð og klædd I hrein föt.
Fiskimennirnir fengu okkur sln
eigin föt. Þeir tóku Neil og Sandy
fyrsta, böðuöu þá, þvoðu þeim og
greiddu. Þegar við komum til
þeirra aftur, sátu þeir brosandi
hlið við hlið milli Japana, sem
struku þeim yfir hárið.
Þeir færðú^okkur stóran bakka,
hlaðinn nýju brauöi og smjöri og
stóra könnu af heitu ilmandi
kaffi. Við þorðum^varla að trúa
eigin augum.
Skipverjar bjuggu okkur hvllu
og loksins gátum við lagst Ut af og
teygt úr okkur. En okkur varð
hálf ómótt af s o skyndilegum
þægindum og öryggi og við fórum
út á þilfarið til þess að reyna fæt-
urna. Skipverjar komu sam-
stundis til að gæta að hvort þeir
gætu gert eitthvað fyrir okkur.
Þeir færðu okkur heitan drykk
með nautakjötsbitum, ágæta og
seöjandi máltíð.
Þeir gáfu okkur kjötstykki og
þegar þeir sáu, að tviburarnir
gátu ekki skorið sjálfir, mötuðu
þeir þá.
öll þessi góðmennska snart mig
djúpt og ég gat ekki að m,ér gert
að fara að snökta.
Toka Maru var á leið til
Panama. Allar mmningar um
dagana fjóra á leið til hafnar eru
tengdar gæöum þessara japönsku
sjómanna.
Þeir sáu fyrir öllum okkar þörf-
um. Það rann enn vilsa úr augum
litlu drengjanna. Þeir komu meö
augndropa. ökklarnir á mér voru
mjög bólgnir. Þeir nudduðu þá
meö ollu. Þeir önnuðust okkur
eins og kornabörn. Hver og einn
þeirra var okkur eins og elskandi
foreldri. Þeir voru svo einstak-
lega góðir”.
Framhald á bls. 39
28. TBL. VIKAN 9