Vikan - 12.07.1973, Síða 45
JoE/ifujlAl'. ''
BffMNS
Hann velti þvi fyrir sér. — Og
hvaö geturðu fundið út úr þessu?
— Það veit ég ekki, sagði ég. —
Ekki enn. Rannsakaðirðu her-
bergið hans Eddie Lang?
— Já, og með stækkunargleri.
Hreinasta lúsaleit. Og varð einsk-
is visari.
— Er þér sama þó ég fari þang-
að og athugi það?
— Til hvers? Helduröu, aö þú
sjáir eitthvaö betur en við?
— Nei, John, það á ég alls ekki
viö, en ég hef fengizt við svo mörg
og margvísleg mál, að ég veit, að
alltaf getur manni yfirsézt um
eitthvaö. Þetta getur engan skaö-
að og hugsanlega getur það oröið
að gagni.
Hann hugsaði sig dálitið um, en
seildist siöan að umslagi og tók úr
þvi lykil, sem hann fleygði yfir
boröið. — Þarna! Ég fékk hann
hjá húsverðinum. Þetta er auka-
lykill. Gat ekki fundið lykil Langs
i vasa hans. Hann benti fingri á
mig og bætti við: — Ég verö að fá
fullkomna skýrslu frá þér, skil-
urðu?
— Sjálfsagt.
Ég sá, aö augun i honum eltu
mig út úr dyrum. Nafnið, sem
þrykkt var á lykilinn var „Hotel
Buxton”. Ég hóaði i bil og settist
inn i hann. Ég fann það alveg á
mér, aö eitthvaö mundi gerast, og
það stóð lika heima.
Þegar ég gekk gegnum forn-
lega forsalinn I Buxton, datt mér i
hug Gladys, sem sat alein i her-
bergi sinu. Ég stillti löngun mina
til að heimsækja hana aftur, og
fór upp á sjöundu hæð. Ég fann
herbergi Eddie Langs og notaði
lykilinn. Ég gekk eitt skref fram
en stirönaði þá upp i dyrunum og
bllstraöi.
Mér virtist eftir fráganginum á
herberginú að dæma, að snyrti-
leik heföi verið sleppt úr náms-
skránni I lögregluskólanum.
Þarna var allt á tjá og tundri.
Skúffur höfðu verið tæmdar á
gólfiö og föt Eddies lágu sitt á
hvaö á rúminu.
Ég byrjaði á fötunum og sneri
öllum vösum. Svo lagðist ég á
fjóra fætur og tók að róta i drasl-
inu á gólfinu. Fingurnir á mér
rákust i eitthvað og ég dró það
fram. Það var einhvers konar
bréfsefnaveski úr gerviskinni,
með hólfum fyrir frimerki,
pappir og umslög. 1 þvi voru
nokkur gömul bréf, eitt frá um-
boðsmanni i San Francisco, sem
var að bjóða ráðning þar, eitt frá
skólastelpu sem hafði séð hann I
sjónvarpinu og fannst hann gagna
næst Fred Astaire, og svo eitt
póstkort frá Sviss, sem var árs-
gamalt, og undirritað Victor
frændi.
Ég las kveðjuna og þá kom það.
Fótatakið var hljóðlaust þegar
þaö nálgaðist mig, en ég fann það
samt. Höggið kom af heljarafli og
liklega hefur hatturinn á mér
bjargaðlifi minu. Mér fannst eins
og eldingar blossa um allan heil-
ann i mér. Ég greip um höfuðið og
næsta högg haföi næstum brotiö
þumalfingurinn á mér. Bareflið
var reitt á loft til að ganga frá
mér fyrir alvöru, þegar ég valt
um hrygg og höggið lenti á öxl-
inni, svo að handleggurinn varð
alveg máttlaus.
Ég skynjaöi ósjálfrátt tiöan
andardrátt og snör handtök. Svo
skall hurðin aftur. Ég reyndi aö
standa upp en var þá gripinn
velgjukennd og svima. Ég lá
kyrr þangað til þetta var liðið hjá.
Þá brölti ég á fætur og studdi mig
viö stól. Skáphurðin stóð upp á
gátt. Bréfið, sem ég haföi verið að
lesa var horfið.
Ég greip simann og hringdi i
Nola. Þegar hann heyrði I mér
vissi hann, að eitthvað var ekki i
lagi, og spurði hvasst: — Hvað er
að, Scott?
— Einhver sló mig og var næst-
um búinn aö brjóta á mér haus-
inn.
— Hvar ertu?
— t herberginu hans Eddie
Lang.
— Sástu manninn?
— Nei, hann hafði faliö sig I
skápnum og kom aftan að mér.
Nola bölvaöi I hljóöi. — Ertu
ómeiddur?
—- Já, ætli ekki það. Heyröu
mig, John. Fundu mennirnir þinir
nokkurt bréfaveski,. sem Lang
átti?
— Ég fann það sjálfur. Ég var
með þeim.
— Hvers vegna geymdirðu það
ekki?
— Af þvi að þetta var eitthvert
gamalt rusl. Algerlega ósak-
næmt. Hvað gengur að þér,
drengur?
— Þarna var bréf frá honum
frænda hans, sagði ég með
erfiðismunum! — Það er'horfið,
en það gæti hæglega verið bend-
ing.
— Geröu þá nánar grein fyrir
þvi og vertu ekki með neinar til-
gátur, Scott.
— Þaö get ég ekki. Ég las ekki
bréfið, en það gerðir þú. Reyndu
að rifja það upp fyrir þér. Hvað
stóð I þvi?
Simasambandiö hjá okkur var
slæmt og eintómir smellir. Loks
heyrði ég til hans: — Hlustaöu,
Scott, þetta var skrifað fyrir heilu
ári. Þessi náungi var blöðruselur,
bálvondur og alltaf að tala um
starfiö sitt og að plata tollgæzluna
og hvað hún væri ómöguleg. Þú
þekkir þessa mapntegund. Kjaft-
askur og ekkert annað.
— Já, sagöi ég hugsi. — Ég
þekki tegundina. Ég tala við þig
seinna, John. Hausmn á mér er
alveg aö springa. Ég lagði sim-
ann.
Já, sannarlega, hugsaði ég
gremjulega. Ég þekki tegundina.
28. TBL. VIKAN 45